Αντιλαμβάνομαι και συμμερίζομαι σε μεγάλο βαθμό τις επιφυλάξεις που έχουν ήδη διατυπωθεί. Ακόμη και την επιχειρηματολογία, κατά την οποία όλο αυτό γίνεται απλώς ως «επιχείρηση αποπροσανατολισμού» της κοινής γνώμης, επειδή η κυβέρνηση δεν έχει τη δυνατότητα να επιδείξει σπουδαίο έργο στην προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Ακόμη και έτσι όμως να είναι, αν αυτή είναι η βασική πρόθεση του Αλέξη Τσίπρα, όλοι οι άλλοι δεν πρέπει να αφήσουν την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Οσο νωρίς και αν είναι για τον σχηματισμό τελικής κρίσης επί των κυβερνητικών προθέσεων, είναι μερικά πράγματα που προκαλούν αμέσως αρνητική τοποθέτηση. Οπως η μηχανιστική και αντιδημοκρατική αντίληψη κατά την οποία κανείς δεν επιτρέπεται να εκλεγεί βουλευτής πάνω από δύο φορές.
Αν ίσχυε σε όλη τη Μεταπολίτευση αυτή η διάταξη, σε συνδυασμό με τη διάταξη κατά την οποία ο πρωθυπουργός πρέπει να είναι βουλευτής, δεν θα μπορούσαν να είχαν γίνει πρωθυπουργοί οι Ανδρέας Παπανδρέου, Κώστας Μητσοτάκης, Κώστας Σημίτης, Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, ενώ και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να τερματίσει τη σταδιοδρομία του με την επόμενη εκλογική διαδικασία.
Το επιχείρημα της ανανέωσης του πολιτικού δυναμικού είναι ελαφρώς λαϊκίστικο. Μοιάζει να κρύβει κάτι άλλο. Μια υπόσχεση προς αδημονούντα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όσα δεν έχουν λάβει ακόμη μερίδιο εξουσίας, τα οποία είναι και τα πλέον ευεπίφορα στην άσκηση κριτικής προς την ηγεσία τους: Μην στενοχωριέστε παιδιά, θα έλθει και η σειρά σας. Ολοι θα πάρετε.
Με συμπαθάτε, αλλά τέτοιες αντιλήψεις δεν οδηγούν στο «βάθεμα της δημοκρατίας». Το Κοινοβούλιο χρειάζεται την ανανέωσή του, αλλά έχει ανάγκη και από έμπειρους πολιτικούς, οι οποίοι σε κρίσιμες στιγμές της πολιτικής ιστορίας μας έχουν αποδείξει την αξία των παρεμβάσεών τους. Με το ζόρι δεν θα γίνουν οι Καρανίκες χρησιμότεροι ενός Δραγασάκη ή ενός Παπαδημούλη, για να αναφερθώ μόνο σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Με το στανιό τα «αλεπουδάκια» και δεν γίνονται εκατόν δέκα ετών και οι «καραβάνες» άχρηστοι.
Γ.Π. Μασσαβέτας
