Φαίνεται όμως ότι, αφού γεύθηκε το μέλι της εξουσίας, στην ανωτάτη εκδοχή της, υπηρεσιακώς και πολιτικώς, της έρχεται κάπως δύσκολο, από την μια ημέρα στην άλλη, να βρεθεί σε ρόλο συνταξιούχου. Προφανώς δεν την καλύπτει η προοπτική που θα χαροποιούσε άλλους. Το να έχει δηλαδή όλο το χρόνο δικό της, ώστε να ασχοληθεί με τα τρία παιδιά και τα εγγόνια της. Ενώ, παραλλήλως, ουδείς θα την εμπόδιζε να αναπτύξει κοινωνικό έργο. Ακόμη και πολιτική δραστηριότητα, που είναι μια άλλη μορφή εξουσίας.
Το Σύνταγμα βεβαίως είναι ξεκάθαρο στη διατύπωσή του. Το άρθρο 88, παράγραφος 5, ορίζει σαφώς ότι οι ανώτατοι δικαστικοί «αποχωρούν υποχρεωτικά από την υπηρεσία μόλις συμπληρώσουν το εξηκοστό έβδομο έτος της ηλικίας τους». Είναι τόσο σαφές στους χρονικούς του προσδιορισμούς, ώστε δεν επιτρέπει ούτε καν «τρενάρισμα» με βάση την ημερομηνία γέννησης οποιουδήποτε, ή την ημερομηνία εισόδου του στο δικαστικό σώμα. Αλλά ορίζει το ίδιο το Σύνταγμα, με απολυτή σαφήνεια την ημερομηνία λήξεως: Για την εφαρμογή της διάταξης αυτής θεωρείται σε κάθε περίπτωση ως ημέρα που συμπληρώνεται το όριο αυτό η 30ή Ιουνίου του έτους της αποχώρησης του δικαστικού λειτουργού.
Απλά πράγματα και ξεκάθαρα. Βατά «ακόμη και για πρωτοετή φοιτητή της Νομικής», κατά τον γνωστό ορισμό του Κουτσόγιωργα. Πλην, η ηδονή της εξουσίας προκαλεί τρικυμία εν κρανίω. Διό και η κ. Θάνου συγκαλεί την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου να αποφανθεί ότι το «αποχωρούν υποχρεωτικά» ερμηνεύεται ως εξής: «απαγορεύεται να παυθούν προτού συμπληρώσουν το 67ο έτος˙ και, δεύτερον, ότι επιτρέπεται, αν οι ίδιοι το επιθυμούν, να παραταθεί η θητεία τους και πέραν του 67ου έτους».
Εδώ δικαιώνεται ο μεγάλος σκηνοθέτης Φασμπίντερ, όταν διατύπωνε το αξίωμα ότι «η εξουσία είναι μεγαλύτερη ηδονή και από το χρήμα και από τον έρωτα».
Γ.Π. Μασσαβέτας
