Ηταν ο μόνος που το ομολόγησε. Αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ότι κάθε άλλο παρά ήταν και ο μοναδικός. Οτι ήταν πολλοί εκείνοι οι οποίοι «σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι», είπαν αδιάβαστοι το «Ναι σε όλα», αντί του «μεγάλου ΟΧΙ».
Τώρα, σε τρεις εβδομάδες, οι βουλευτές των συριζανέλ θα κληθούν να επικυρώσουν με την ψήφο τους την «συμφωνία με τους θεσμούς», όπως την αποκαλεί ο πρωθυπουργός, ή απλώς το τέταρτο μνημόνιο, όπως είναι στην πραγματικότητα. Και παρά το γεγονός ότι το νέο αυτό μνημόνιο είναι πολύ πιο ισχνό σε αριθμό σελίδων -μόλις 128- οι περισσότεροι θα προσέλθουν να πουν το «ναι σε όλα», χωρίς να έχουν κάνει τον κόπο να το διαβάσουν. Πού να προλάβουν άλλωστε. Εδώ ο κυβερνητικός μηχανισμός δεν έχει καν προλάβει να μεταφράσει τα επίμαχα κείμενα από την αγγλική στην ελληνική.
Αλλωστε, για ποιο λόγο να ξεστραβώνονται, διαβάζοντας 128 σελίδες; Τι του χρειάζονται π.χ. του συντρόφου Αλέξανδρου Τριανταφυλλίδη; Αρκεί που είναι εκείνος «όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη». Οπου, επί μακεδονικού εδάφους, εμφανίζεται ο Αλέξης Τσίπρας, ο Αλέξανδρος πρώτος να τον αγκαλιάζει στην υποδοχή. Οσο για τις κρίσιμες ψηφοφορίες, υπάρχει πάντα μια δοκιμασμένη αριστερή πρακτική: Δεν σπάμε τη «γραμμή».
Τα απολαυστικά θα τα ζήσουμε μετά την ψηφοφορία. Οταν οι σύντροφοι θα ανακαλύψουν ότι «στην γραμμή του κόμματος κάποιος είναι αόμματος». Οτι τους… ξέφυγε και ψήφισαν εκείνο για το οποίο επί τόσα χρόνια έδιναν μάχες για να μην περάσει: Την υποχρεωτική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων. Από την νηπιαγωγό και την δασκάλα ως τον τακτικό καθηγητή πανεπιστημίου. Εκεί δηλαδή που έχει ισχυρή εκλογική βάση ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ινα πληρωθεί το ρηθέν παρά τοις προγόνοις «ουδέν κακόν αμιγές καλού», το νέο μνημόνιο έχει και αυτό κάτι καλό. Επιτέλους, οι κυβερνώντες υποχρεώνονται, έξωθεν, να αποδεχθούν εκείνο που είναι αυτονόητο για κάθε πολιτισμένη δημοκρατική κοινωνία. Οτι οι πάντες κρίνονται, αξιολογούνται. Κατά τα έργα τους. Και όχι κατά το κόμμα, ή την ισχύ της συντεχνίας τους.
Γ. Π. Μασσαβέτας
