Από την επομένη θα ισχύει το «έρριψαν… ψήφον και διεμερίσαντο τα ιμάτια αυτού». Κατά την ώρα της ψηφοφορίας μπορούμε να συμπαριστάμεθα, αφού, καλέ, υπέρ ημών την κάνουν την θυσία να ψηφίσουν, αναπέμποντες ταύτα:
Ψηφίζει ο δούλος του Θεού Θεόδωρος και μετ’ αυτού η δούλη του Θεού Τασία, διότι δυο βουλευτικές αποζημιώσεις στο ίδιο σπίτι δεν τις πετάς στο δρόμο. Και αντιπαρέχουν στο πόπολο του Πειραιά την γενναιότητα ότι ξινίζουν τα μούτρα τους, την ώρα που ψηφίζουν εκεί που χρόνια έπτυαν. Η ψήφος είναι το μέτρο και η ξινίλα το αντίμετρο.
Ψηφίζει ο δούλος του Θεού Νικόλαος και ας δηλώνει από του βήματος της Βουλής: «Μην έχουμε αυταπάτες, τα μέτρα αυτά σηματοδοτούν την παραμονή της χώρας στο ασφυκτικό μνημονιακό πλαίσιο». Διότι αδαπάνως μπορεί να παριστάνει την «εσωτερική αντιπολίτευση», από την ώρα που έχασε την υπουργική καρέκλα, αλλά όχι και να βγούμε από το μαντρί, να μη βγούμε βουλευτές και ούτε να μπορούμε να ξαναγυρίσουμε στον γλίσχρο μισθό της «Αυγής», (που δεν καταβάλλεται και τόσο τακτικά, ενώ η βουλευτική αποζημίωση είναι στην ώρα της στον τραπεζικό λογαριασμό).
Ψηφίζει η δούλη του Θεού Ράνια μετά του συντρόφου αυτής Δημητρίου, δύο υπουργικές καρέκλες «εις ψυχήν μίαν», ίνα εξορκίσωμεν και την οικογενειοκρατίαν, αφού συνεπή «αριστερά» ζεύγη δεν μολύνονται από τοιούτα μιάσματα. Και ουδεμία σημασία έχει αν η πρώτη ως υφυπουργός Εργασίας της «για πρώτη φορά Αριστεράς» ψηφίζει την διεύρυνση των ομαδικών απολύσεων, ούτε αν ο δεύτερος μόλις λίγους μήνες πριν περιέγραφε την κατάσταση ως «καταστροφή» και συνιστούσε έξοδο από το ευρώ.
Ψηφίζει πρώτος και καλύτερος ο δούλος του Θεού Αλέξιος ο μνημονιοσχίστης. Τι θέλετε να κάνει ο άνθρωπος; Αφού δεν κατάφερε να σταδιοδρομήσει ως οργανοπαίκτης, δεν έπεσε η αναγκαία «χαρτούρα», όταν προσπάθησε να επιδείξει τις δεξιότητές του στον ζουρνά, τη λύρα και το νταούλι και δεν βρέθηκαν πρόθυμοι να χορέψουν στις διεθνείς αγορές; Τουλάχιστον να κατοχυρώσει εκείνο που κατέχει, το πρωθυπουργιλίκι, για άλλα δυο χρονάκια. Δεν είναι και λίγα.
Να σας φτύσουμε; Δεν αξίζετε. Θα πείτε «ο λαός μας… ξεματιάζει».
Γ. Π. Μασσαβέτας
