Το (φωτογραφικό) θέμα ήταν το πασίγνωστο καρέ "Η ξακουστή τετράς του Πειραιώς", με τους κουστουμαρισμένους Μάρκο Βαμβακάρη, Στράτο Παγιουμτζή, Γιώργο Μπάτη και Ανέστο Δελιά, οι οποίοι έβαλαν με την τέχνη τους τα μπετά του τεράστιου οικοδομήματος που γνωρίζουμε ως ρεμπέτικο (για να ακολουθήσουν οι Γιάννης Παπαϊωάννου, Γιώργος Μητσάκης και να αποθεώσει ο Βασίλης Τσιτσάνης).
Ο Μητσιάς, λειτουργώντας με βάση την σημειολογία της εικόνας, πατάει σε κρυμμένα του συναισθήματα για τους ρεμπέτες και σημειώνει λέξεις υψηλού ήθους και αγάπης για τις μυθικές φυσιογνωμίες των συναδέλφων του, οι οποίοι προηγήθηκαν εκείνου στο τραγούδι, με πρώτοΝ και κορυφαίο τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. «Ο οποίος πήρε τα τραγούδια του Μάρκου και αποθέωσε τον δημιουργό του, βγάζοντάς τα από τους τεκέδες» (Τα ματόκλαδά σου λάμπουν).
Κατά τον Μητσιά, τραγουδιστή με πολύ προσεκτικές επιλογές στην σχεδόν πενηντάχρονη καριέρα του (αφού δεν τον στοιχειώνουν μεγάλες συναυλίες της αρπαχτής, ούτε εμφανίσεις σε νησί των Κυκλάδων, όπου -όπως δημοσιεύτηκε- πριν λίγα βράδια οι Νεοέλληνες φραγκάτοι προκλητικά έσπρωχναν δεκαχίλιαρα ευρώ για μπροστινό τραπέζι...), με το κείμενο στα "Νέα", καταθέτει στην ουσία ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στους σπουδαίους δημιουργούς, οι οποίοι "γεννήθηκαν" από την περίφημη "Τετράδα" του Πειραιά, και τους αναφέρει: Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Καλδάρας, Μητσάκης, Ξαρχάκος, Μούτσης, Τσιτσάνης.
Θα έλεγα ότι ξέχασε τον μέγιστο Ακη Πάνου, του οποίου ο Μητσιάς έκανε επιτυχίες ελάχιστα τραγούδια, αλλά από αυτά που θα αντέξουν για πολλές δεκαετίες στην μνήμη μας. Ισως γιατί όταν επρόκειτο να συνεργαστεί με τον Πάνου, ο μέντοράς του Νίκος Γκάτσος τον είχε συμβουλεύσει «να μην μπλέξει με τα χασικλίδικα». Αλλά, ήταν λίγο περίεργη η εποχή (μεσούσης της δικτατορίας) που τα ρεμπέτικα και τα βαριά λαϊκά αγκομαχούσαν να συνεχίσουν την πορεία τους. Ηταν η εποχή λίγο μετά την ιστορική (και άστοχη βέβαια) δήλωση της μεγάλης (και διανοούμενης) Δανάης Στρατηγοπούλου, η οποία είχε κατηγορήσει ως χασικλήδες και παράνομους τόσο τους πρωταγωνιστές της "Ξακουστής Τετράδος του Πειραιά" όσο και απαράδεκτη την μουσική τους.
Την Δανάη, που έφυγε στα 96 της χρόνια το 2009, την τραγουδάμε σήμερα με κάποιες επιτυχίες της του λεγόμενου ελαφρού τραγουδιού (Ας ερχόσουν για λίγο κλπ.) που δυστυχώς κάποιοι σύγχρονοι "καλλιτέχνες" καταστρέφουν πατώντας πάνω στις κλασικές εκτελέσεις και από αριστουργήματα τις μετατρέπουν σε "ίμάμ μπαϊλντί". Αραγε τολμάει κανείς να "πατήσει" πάνω στα "Μαύρα μάτια-μαύρα φρύδια" ή την "Φραγκοσυριανή" του Βαμβακάρη; Ιδού η Ρόδος…
Οπως μαθαίνω, ο Μητσιάς μετά την δωρεάν εμφάνισή του στο "ΣαμΕΡΤάιμ" στο προαύλιο του Ραδιομεγάρου, ετοιμάζεται για το κλασικό ετήσιο ευλαβικό πέρασμά του από την Ασέα Αρκαδίας, όπου μέσα στον Αύγουστο θα καταθέσει με την φωνή του ένα συμβολικό "αντίτιμο" στα πλούσια δώρα που του έχει προσφέρει ο Νίκος Γκάτσος.
