Κάπως έτσι αρχίζει ένα ταξίδι με συνοδοιπόρους δυο έννοιες που αν και είναι γνωστές, στη πραγματικότητα είναι ξένες στη συμπεριφορά και το χαρακτήρα πολλών ανθρώπων.

Οταν η οικονομία συνάντησε τη πολιτική χάθηκε η αλήθεια στους αριθμούς και η εμπιστοσύνη στους λαβύρινθους της διγλωσσίας.

Οταν οι πολίτες συνάντησαν τους πολιτικούς, παρεξηγήθηκε η εμπιστοσύνη και αλλοιώθηκε η αλήθεια των λόγων.

Οταν οι άνθρωποι συναντώνται, η αλήθεια φοραει το προσωπείο της δήθεν ηθικής και η εμπιστοσύνη βαφτίζεται εικονική ανάγκη.

Οταν η επιχειρηματικότητα συναντούσε το εκαστοτε φορολογικό νομοσχέδιο ή αναπτυξιακό νόμο, η αλήθεια έγινε συνώνυμο του κρύβω και η εμπιστοσύνη αντικείμενο εκμετάλλευσης των εμπλεκομένων κατά το δοκούν.

Και όμως δύο λέξεις τόσο σημαντικές και συνάμα θεμέλιος λίθος των σχέσεων δυο ανθρώπων και δυο ομάδων, έχουν αλλοτριωθεί από τις ανάγκες της  κοινωνίας για να εξυπηρετήσουν προσωπικές ανάγκες, ένα άκρως αυξημένο Εγώ, και η όποια αναφορά τους εξυπηρετεί ανήθικες πράξεις και λόγια που καταλήγουν σε κατεστραμμένες συνεργασίες, πρόσκαιρες συμμαχίες και αρρωστημένες σχέσεις.

Τι θα γινόταν όμως αν αυτές οι αδελφές έννοιες υπήρχαν στη ζωή μας χωρίς ίσως και αλλά, χωρίς γελοίες προϋποθέσεις και ανάγκες κάλυψης της εσωτερικής γύμνιας από ηθική και πίστη;

Η ιστορία έχει δώσει πολλά παραδείγματα από τέτοιες λαμπρές εξαιρέσεις. Χώρες έκτισαν μια νέα κοινωνία με αλήθειες που καλλιέργησαν την εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών και πολιτικών, με αποτελέσματα που δημιούργησαν ανάπτυξη και ευημερία.

Επιχειρηματικός κόσμος και κράτος έδειξαν πως, όταν λέγονταν αλήθειες και δημιουργήθηκε κλίμα εμπιστοσύνης, ότι η ευημερία των ανθρώπων και των αριθμών είναι απλή υπόθεση, στηλιτεύοντας παράλληλα την όποια προσπάθεια παρασιτικών συμπεριφορών, βάζοντας τις λίγες εξαιρέσεις στο περιθώριο.

Τέλος, όταν η βάση της σχέσης δυο ανθρώπων ήταν η αληθινή έκφραση σκέψεων και η  εμπιστοσύνη ήταν στις αγνές προθέσεις, το αποτέλεσμα ήταν πάντα μια ιδανική και δημιουργική σχέση, μακριά από ψυχικές ασθένειες και εναλλαγές ανήθικων συμπεριφορών που πρόσκαιρα δημιουργούν ευεξία αλλά τελικά οδηγούν στον εσωτερικό αφανισμό του «Είναι», όλων αυτών των αμοραλιστών.

Ενα πουλί που κάθεται σε ένα δέντρο ποτέ δε φοβάται ότι θα σπάσει το κλαδί… διότι η εμπιστοσύνη του δε βρίσκεται στο κλαδί αλλά στα φτερά του! Και η αλήθεια του δε βρίσκεται στη θεωρία της βαρύτητας αλλά στη γνώση των ικανοτήτων του!

Παναγιώτης Βαφέας