Οι δηλώσεις αυτές δείχνουν ξεκάθαρα τις προθέσεις του καθεστώτος Ερντογάν. Δείχνουν, επίσης, πόσο… πόνεσε τον «σουλτάνο» η «αυστηρή γλώσσα» των Βρυξελλών. Από «τιμωρίες» που μένουν στα λόγια δεν ιδρώνει το αυτί του.
Παραλλήλως έχουμε τις επανειλημμένες αναφορές του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μελβούτ Τσαβούσογλου, που θέτει θέμα «συνεκμετάλλευσης» φυσικών πόρων στο Αιγαίο όσο και στην Κύπρο. Ολα ξεκινούν από την άρνηση της Τουρκίας να αποδεχθεί μια βασική αρχή του διεθνούς δικαίου, κατά την οποία τα νησιά έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.
Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας είναι σταθερή εδώ και δεκαετίες ως προς τις διεκδικήσεις της, ειδικώς στο Αιγαίο. Επενδύεται, υποκριτικώς, με το επιχείρημα ότι δεν είναι δίκαιο μια συστάδα μικρών νησιών να αποκλείουν μια μεγάλη χώρα, όπως η Τουρκία, από τα «δικαιώματά της» στον υποθαλάσσιο γεωφυσικό πλούτο. Πρόκειται για καθαρή υποκρισία, διότι το διεθνές δίκαιο, που επιμένει να περιφρονεί, περιλαμβάνει ειδικές διατάξεις για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας σε τέτοιες περιπτώσεις. Οπερ θα μπορούσε να είχε λυθεί οριστικώς, αν η Αγκυρα είχε αποδεχθεί την πρόταση του αειμνήστου Κωνσταντίνου Καραμανλή να προσφύγουν οι δύο χώρες από κοινού στη Χάγη.
Μια τέτοια διαδικασία παραμένει μονόδρομος για την ειρηνική επίλυση διαφορών μεταξύ γειτόνων που δεν θέλουν να λειτουργούν ως αρπακτικά. Και σε αυτή τη γραμμή πρέπει να παραμείνουμε. Για την ακρίβεια πρέπει να επανέλθουμε, διότι τα τελευταία χρόνια έχουμε παρεκκλίνει από τη γραμμή που χάραξε ο Καραμανλής και στήριξε δυναμικώς ο Ανδρέας Παπανδρέου. Παρεκκλίναμε όταν στο Συνέδριο των Δελφών ο Νίκος Κοτζιάς χρησιμοποίησε τον χαρακτηρισμό «μοναχοφάηδες» για όσους επιμένουν σε αυτήν τη γραμμή. Και συνέχισε ως διάδοχός του ο Κατρούγκαλος. Ο οποίος μετά τη συνάντησή του με τον Τσαβούσογλου στην Αττάλεια έθεσε το ρητορικό ερώτημα: «Πώς μπορεί κάποιος να αποκλείσει από αυτή την περιοχή την Τουρκία, η οποία έχει τόσα χιλιόμετρα ακτή στη Μεσόγειο;».
Τώρα ακούμε τον Νίκο Δένδια να κάνει λόγο για ελληνοτουρκικές «συνέργειες» που θα μπορούσαν να υπάρξουν στην περιοχή. Ολα αυτά μυρίζουν πνεύμα συνεκμετάλλευσης. Αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει με μονομερή υποχώρηση. Δεν νοείται τέτοια προοπτική αν η Τουρκία δεν αποδεχθεί το διεθνές δίκαιο και δεν υπάρξει μια απόφαση διεθνούς δικαστηρίου.
Γ. Π. Μασσαβέτας
