Σήμερα (28/10), ημέρα καλοκαιρινή, ήλιος και θερμοκρασίες παντού στους 27 βαθμούς. Όλη η Ελλάδα πανηγυρίζει το ΟΧΙ του Μεταξά (όλου του ελληνικού λαού) στην άνευ όρων παράδοση της χώρας στους Ιταλούς φασίστες αλλά και την καθολική αντίσταση στους κατακτητές του άξονα.
Οι δρόμοι και οι πλατείες γέμισαν κόσμο. Την τιμητική τους είχαν τα παιδιά και οι γονείς με τους παππούδες να τα καμαρώνουν. Τραγούδια της νίκης, σημαίες, ευχές, στρατιωτικά αγήματα, λόγοι πανηγυρικοί, πολιτικοί-ένα σύνολο με άρωμα Ελλάδος, αφύπνισης πατριωτικών αισθημάτων, ενωτικής διάθεσης, έξαρση θυσιών για ελευθερία και εθνική κυριαρχία.
Στον αντίποδα, αυτού του κλίματος ενθουσιασμού και υπερηφάνιας, αυτή η αποφράδα ημέρα (28/10/2014) με συνθήματα μίσους, βίας, ύβρεων και προπυλακισμών από ολοκληρωτιστές, αγανακτισμένους, αντεθνικούς,..- στην πρώτη γραμμή και αυτοί της πολιτικής «κωλοτούμπας».
Κάθε τόσο, έρχεται και επανέρχεται το ερώτημα: Πρέπει να γίνονται οι παρελάσεις και πανηγυρισμοί εθνικοπατριωτικού περιεχομένου; Ο γράφων την στήλη, στοιχίζεται με την πλειοψηφία του κόσμου που όχι απλώς τάσσεται με την άποψη της αναγκαιότητας του ΝΑΙ, υπερθεματίζει το χρέος για καθολική συμμετοχή της εκπαιδευτικής κοινότητας – Είναι υπόθεση ιστορικής μνήμης, συναίσθησης της γεωστρατιωτικής προβληματικής θέσης της χώρας, ανάτασης πατριωτικής και φρονήματος ως κάλεσμα εσωτερικό, για ειρήνη, αντίσταση σε όποιες επιβουλές, ενωτικό πνεύμα, ελεύθερη Ελλάδα.
Ίσως, σε κάποιες άλλες στιγμές – ανάπαυλας – της ιστορίας, οι απόψεις, οι θέσεις να είχαν περιεχόμενου με βάση τον φιλειρηνισμό και την διεθνότητα και λιγότερο τα εθνοπατριωτικά παραληρήματα.
Αφορμή τα τελευταία γεγονότα στην Μέση Ανατολή που ξανά βυθίζεται στο χάος, καθώς κατέρρευσαν οι όποιες αντοχές και οι υποτυπώδεις συμμαχίες του πρόσφατου παρελθόντος. Οι Τούρκοι, εισβολείς και τσαμπουκάδες επιβραβεύονται, οι ματοβαμμένοι τζιχαντιστές αναθαρρούν, οι Κούρδοι θυσιάστηκαν για τους Αμερικάνους και τα Δυτικά συμφέροντα υποχωρούν, οι Ιρανοί καραδοκούν, οι Ισραηλινοί νιώθουν απειλούμενοι και οι Σαουδάραβες προετοιμάζονται για γενικευμένο πόλεμο.
Η Ελλάδα (δυστυχώς) παρακολουθεί ανήσυχη και ανήμπορη μην ξεχυθούν από τα τουρκικά παράλια νέα κύματα προσφύγων και μεταναστών ή ακόμη χειρότερα μήπως ο σουλτάνος παρασυρθεί από τον αχό της προέλασης στα άδεια κουρδικά χωριά και επιχειρήσεις τα ίδια στην Κύπρο ή στο Αιγαίο.
Δυστυχώς, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ, διότι πάντα θα υπάρχουν και θα κυριαρχούν κυνικοί ηγέτες που δρουν χωρίς αρχές, χωρίς κανόνες, χωρίς μέτρο, χωρίς ευθύνη για τον πλανήτη, υπερφίαλοι, απρόβλεπτοι, πολεμοχαρείς, υπερεθνικοπατριώτες, λαϊκιστές, παράφρονες, μισαλόδοξοι, θρησκοβαμμένοι, έτοιμοι για πόλεμο, για ένα παγκόσμιο χάος – π.χ. Τραμ που είναι λίγο απ’όλα, ο σουλτάνος Ερντογάν,...
Στην βάση αυτή τη συνεχούς έντασης και απειλής που λαμβάνει χώρα στην ευρύτερη περιοχή υπάρχει πίεση για έναν συνειδητό πατριωτισμό, που δεν ταυτίζεται ούτε με τον εθνικισμό, ούτε βεβαίως με οποιονδήποτε φανατισμό, με την εξής ερμηνεία.
Τα θεμέλια της συλλογικής ταυτότητας των Ελλήνων είχαν μια ιδιαίτερη δύναμη. Δεν ήταν μία οποιαδήποτε θρησκεία, γλώσσα, ένα οποιοδήποτε ιστορικό παρελθόν, ένας τυχαίος τόπος. Ήταν η κρατούσα θρησκεία και το ιστορικό παρελθόν του κυρίαρχου πολιτισμού της εποχής, του Ευρωπαϊκού και δυτικού. Ήταν, επίσης, η υποδειγματική για αυτόν τον πολιτισμό γλώσσα: Η Ελληνική. Και ο τόπος καταγωγής των Ελλήνων δεν ήταν τυχαίος˙ ήταν ένας τόπος ωραίος, φωτεινός και συμφιλιωτικός με την ζωή, έτσι ώστε οι ελληνικές χώρες, ως τόπος αναφοράς να είναι πηγή θαυμασμού για τον ξένο, για τον ετέρο, και υπερηφάνειας για τον Έλληνα, υπερηφάνειας για το παρελθόν του τόπου, την παιδεία που μας κληροδότησε αυτό το παρελθόν όχι ως δικαίωμα – είναι αίσθηση «κληρονομηθέντος χρέους».
Είναι βέβαιο ότι το εθνικό και πατριωτικό φρόνημα είναι δυνητικός παράγοντας επιβίωσης ενός ατόμου, μιας κοινωνίας αλλά και μια ισχυρή αίσθηση δημιουργίας και προόδου. Επίσης, είναι αναγκαία για την ασφάλεια και την ακεραιότητα της χώρας ιδιαίτερα τώρα που οι σάλπιγγες του πολέμου πυροδοτούν συνειρμούς καταστροφής και υποτέλειας.
Όμως, η δύναμη του φρονήματος δεν είναι ικανή για τις ισορροπίες στο Αιγαίο και φρένο στις ορέξεις της Άγκυρας.
Το θέμα αυτό, συνεχώς και επιτακτικά δημιουργεί ερωτηματικά και διαφορετικές προσεγγίσεις ως προς τις απαραίτητες πρωτοβουλίες της χώρας για εξασφάλιση της θωράκισης των συνόρων όχι συγκυριακά αλλά και στην πρόοδο του χρόνου.
Υπέρ της ενίσχυσης της δύναμης πυρός από αέρα και θάλασσα, τάσσεται ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου με κορμό κυρίως στρατιωτικούς και δεξιούς σε πολιτικές προτιμήσεις.
Υποστηρίζουν ότι τα απαραίτητα κονδύλια είναι δυνατόν να βρεθούν από περικοπές δαπανών όπως λ.χ. να μην δοθούν τα αναδρομικά στις συντάξεις ..., με εισφορές από την ομογένεια και την πανίσχυρη εφοπλιστεία, με την αυστηρή δέσμευση να μην αυξηθεί το χρέος.
Στο ζύγι αυτής της άποψης, ως προβληματισμός, παρατίθεται από το βιβλίο του Γ. Β. Δερτιλή η «φαύλη σπείρα»: Από το 1821 εώς σήμερα, η Ελλάδα έχει εμπλακέι σε 4 εμφυλίους και 7 εξωτερικούς πολέμους. Στους 2 αιώνες το ελληνικό κράτος «πτώχευσε» 7 φορές, βυθίστηκε σε αντίστοιχες κρίσεις και έζησε σχεδόν συνεχώς υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Σε όλους τους πολέμους και σε όλες τις πτωχεύσεις, επαναλαμβάνεται μια αλληλουχία αιτιών και αιτιατών: υπέρμετρες στρατιωτικές δαπάνες, η υπερχρέωση και τα ανεπαρκή φορολογικά έσοδα συνδέονταν σε φαύλο κύκλο ή ορθότερα σε «φαύλη σπείρα».
Η άλλη άποψη, προερχόμενη από το χώρο της κεντροαριστεράς, υποστηρίζει:... Οι περισσότερες χώρες της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ αύξησαν σημαντικά τις στρατιωτικές δαπάνες, με μεγαλύτερη αύξηση στις Η.Π.Α. και 2η την Ελλάδα και την Κύπρο. Το σύνηθες αντεπιχείρημα προς τους επικριτές των υψηλών στρατιωτικών δαπανών είναι η απειλή της Τουρκίας – η απάντηση είναι: η απειλή είναι μικρότερη σε σχέση με 10 ή 20 χρόνια πριν, σύμφωνα με τους περισσότερους ειδικούς, οπότε οι στρατιωτικές δαπάνες εξυπηρετούν τις βιομηχανίες οπλικών συστημάτων και τα συμφέροντα της στρατιωτικής εξουσίας. Είναι πεποισμένοι ότι πολύ καλύτερα αποτελέσματα θα είχαμε, αν εργαζόμαστε στη βάση ενός εποικοδομητικού διαλόγου με την Τουρκία, παρά από την συνέχιση της κούρσας των εξοπλισμών.
Στην ανοησία της πολιτικής μικροεκμετάλλευσης και, κυρίως, μανιχαϊστικής σκέψης: Εδώ ο παράδεισος, εκεί η κόλαση και ανάμεσά τους το χάος. Η αποσιώπηση αυτού «του ανάμεσα» είναι μία άσχημη υπηρεσία προς την πατρίδα. Η ενδιάμεση επιλογή, δηλαδή η ενίσχυση της δύναμης πυρός με σύγχρονα συστήματα ώστε να επέλθει η απαιτούμενη ισορροπία (τρόμου) στο Αιγαίο και το 2ο ισχυρό «όπλο». Είναι η καλώς οργανωμένη διπλωματία με επαφές στο υψηλότερο επίπεδο, με Μόσχα, Η.Π.Α., τους ηγέτες της Ευρώπης και γιατί όχι και το Πεκίνο. Η θέση της χώρας στο διεθνές προσκήνιο θα βελτιωθεί όταν οικονομικά ισχυροποιηθεί και όταν στα εθνικά θέματα υπάρχει, όσο γίνεται, συναντίληψη και ενιαία φωνή όλων των κομμάτων (δύσκολο).
Πόλεμος η μαμή της ιστορίας – διδάσκουν οι συγκρούσεις από αρχαιοτάτων χρόνων.
Ποια τα κοινά γνωρίσματα σε 1η ματιά, που προηγήθηκαν μεταξύ του καταστροφικού Β’ Παγκοσμίου πολέμου και του «μίνι» τελευταίου στην Συρία;
Στις 27/09/1938 ο φύρερ απευθύνει τελεσίγραφο στην Τσεχοσλοβακία απαιτώντας την άμεση παραχώρηση των συνοριακών περιοχών όπου κατοικούσε η γερμανική μειονότητα. Ενώ η Ευρώπη προετοιμάζοταν ψυχολογικά για πόλεμο, Βρετανία και Γαλλία έσπευσαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και υπέγραψαν την Συμφωνία του Μονάχου για κατευνασμό και εξαγοράς ενός χρόνου ειρήνης θεωρόντας τον δικτάτορα Χίτλερ αξιόπιστο συνομιλητή. Την 1η Σεπτεμβρίου του 1939 η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία, σηματοδοτώντας την κάθοδο στην κόλαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Ερντογάν πριν την επίθεση, πήρε τηλεφωνικά το «OK» από τον απρόβλεπτο Τραμ και την συγκατάθεση, με όρους, του Πούτιν. Ακολούθησε η γνωστή συμφωνία για κατάπαυση του πυρός και η συνέχιση των εξελίξεων με ερωτηματικά για το τελικό αποτέλεσμα.
Η Ευρωπαίοι παρακολουθούν αμήχανοι από απόσταση, αποφεύγουν τα πολλά πολλά, δεν θέλουν να ταράξουν τον ταραχοποιό της γειτονιάς, δεν αντιλαμβάνονται πως όσο ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές θα τις βρουν την πόρτα τους (το πιθανότερο στην πόρτα της Ελλάδας) – τα συμπεράσματα δικά σας.
Χρόνια πολλά
