Η χώρα από την αρχή της ιστορικής της παρουσίας έχει διέλθει πολλές κομβικές περιόδους, κατά τις οποίες η μετεξέλιξή της ήταν απαραίτητη και καθοριστική για την διατήρηση της ίδιας της ύπαρξης της. Βρισκόμαστε και σήμερα λοιπόν, μετά από μια δεκαετή κρίση, οικονομική αλλά κυρίως κρίση ταυτότητας, πάλι σε μια αφετηρία ρήξης με το «αμαρτωλό» παρελθόν.
Το προφανές ερώτημα είναι, ωστόσο, ποιοι είναι αυτοί που θα πάνε τα πράγματα σε μια άλλη κατεύθυνση.
Μα φυσικά η νέα γενιά, αυτή άλλωστε το έκανε πάντα. Είναι γνωστό ότι οι σημερινοί 30άρηδες και 40άρηδες πριν ξεκινήσει η κρίση το 2010 ήταν στην πιο γλυκιά, άγουρη και περιπετειώδη δεκαετία της ζωής τους χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει.
Οι περισσότεροι σήμερα θα αναρωτιούνται αν η χαμένη δεκαετία ήταν το τίμημα της παραμονής τους στην πατρίδα ή θα χάσουν και άλλα χρόνια από τα πιο πολύτιμα που διαθέτουν με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής. Πέρα όμως από την δικαιολογημένη απαισιοδοξία που τους έχει καταβάλει, γιατί πράγματι θα μπορούσαν να έχουν προοδεύσει στη ζωή τους περισσότερο εάν βρισκόταν στο εξωτερικό με το μισό εκατομμύριο συνομηλίκους τους, θα πρέπει να γνωρίζουν το εξής:
Είναι η γενιά απ’ όπου θα προκύψουν οι επόμενοι ηγέτες σε όλο το φάσμα της οικονομίας και της πολιτικής για μία Ελλάδα που δεν θα την αναγνωρίζουμε σε μία 30ετία από σήμερα, αφού θα κυριαρχήσει η τεχνητή νοημοσύνη και οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας στα περισσότερα επαγγέλματα και στην καθημερινότητά μας.
Ο όρος «χαμένη γενιά» αποδίδεται σήμερα ευρέως -όπως και πάντοτε μετά από μια περίοδο οικονομικής συρρίκνωσης- στην νέα γενιά της εποχής μας, αλλά δεν είναι πρώτη φορά στην ιστορία που αυτός ο όρος χρησιμοποιείται. Εχει κατ’ επανάληψη χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν, ενώ υπήρξαν πολλές γενιές που θεωρήθηκαν χαμένες και όμως, αυτές τελικά κέρδισαν το στοίχημα της επιτυχίας σε όλους τους τομείς, από τον πολιτισμό έως την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών, σε μια οικονομία που μεγεθύνεται και δημιουργεί νέες ευκαιρίες και νέες δυνατότητες.
Πρώτη «χαμένη γενιά» θεωρήθηκε αυτή των 20 ετών κατά την έξοδο από το σφαγείο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1920. Από αυτήν βγήκε ο όρος «lost generation». Αυτή η γενιά που είχε θεωρηθεί «χαμένη» έβγαλε τους μεγαλύτερους λογοτέχνες και καλλιτέχνες του 20ου αιώνα κι έδωσε όλο το πνεύμα της νέας εποχής. Οι «χαμένοι» επικράτησαν! Οι Ερνεστ Χέμινγουεϊ, Σκοτ Φιτζέραλντ, Τζον Ντος Πάσσος, Γερτρούδη Στάιν, Εζρα Πάουντ ήσαν όλοι προϊόντα της «χαμένης γενιάς».
Οπως επίσης, με το τέλος των ναπολεόντειων πολέμων, την παλινόρθωση των Βουρβόνων στη Γαλλία και την νοσταλγία της ηττημένης Επανάστασης, η «χαμένη γενιά» του 1830 έβγαλε τα μεγαλύτερα ονόματα της γαλλικής λογοτεχνίας: Βίκτωρ Ουγκώ, Στάνταρ, Μυσέτ, Ζωρζ Σαντ, Ζεράρ ντε Nερβάλ, που προσδιόρισαν τα νέα σημεία αναφοράς για την εποχή τους.
Επειτα από τις καταστροφές του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, οι νέοι είχαν πάλι θεωρηθεί «χαμένη γενιά». Από αυτήν την κατεστραμμένη γενιά, βγήκαν οι Σαρτρ, Καμύ, Μερλό Ποντύ, Σιμόν ντε Μποβουάρ.
Στην Ελλάδα από το 1920, με το τέλος των πολέμων και μετά την Μικρασιατική Καταστροφή (1922), όταν είχε θεωρηθεί ότι όλη η χώρα ήταν «χαμένη», η νέα γενιά της εποχής έβγαλε τους καλύτερους εκπροσώπους. Καβάφης, Καρυωτάκης, Καββαδίας και πλήθος άλλοι θεωρήθηκαν «χαμένοι», πολεμήθηκαν, και όμως αυτοί κυριάρχησαν και κυριαρχούν μέχρι σήμερα. Επίσης η νέα γενιά μετά τον εμφύλιο μπόρεσε να σύρει το άρμα της οικονομικής άνθησης της χώρας και να υπάρξει αυτή η τεράστια δυναμική που έφερε μια κατεστραμμένη πατρίδα στις αρχές του 21ου αιώνα στο στενό πυρήνα των ευρωπαϊκών χωρών, με την καλύτερη οικονομική ανάπτυξη.
Ετσι θα συμβεί και τις επόμενες δεκαετίες, είμαι σίγουρος. Οι σημερινοί 30άρηδες και 40άρηδες θα ηγηθούν της νέας Ελλάδας και θα προετοιμάσουν τη χώρα για το δεύτερο μισό του 21ου αιώνα.
