Από την άλλη, βλέπω τα σχόλια και τις αντιδράσεις κομμάτων και παραγόντων της τοπικής αυτοδιοίκησης, στο δικό μας βιλαέτι, στην απόφαση να δημιουργηθούν στα νησιά του Αιγαίου κλειστά κέντρα «φιλοξενίας», ώστε να ελεγχθούν οι συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και μεταναστών και να κλείσουν οι υπάρχουσες, άκρως προβληματικές, δομές.
Υπάρχει μια βασική διαφορά ανάμεσα στην Κίνα και τη χώρα μας. Εκεί κυβερνά με «σιδηρά πυγμή» ένα μονοκομματικό καθεστώς, που δεν αναλίσκεται σε διάλογο με τις τοπικές κοινωνίες, όταν κρίνει ότι πρέπει να πάρει έκτακτα μέτρα. Ούτε αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να προσφύγουν οι πολίτες σε κάποιο ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο, όπως το δικό μας Συμβούλιο της Επικρατείας, και να «παγώσει» η πρόοδος των εργασιών.
Εδώ είμαστε χώρα δημοκρατική. Χώρα του διαλόγου. Τον οποίο, συχνάκις, καταφέρνουμε να καταστήσουμε αδιέξοδο. Ενίοτε και ιλαροτραγικό, όταν με το βλέμμα κάθε πλευράς στα δικά της «κουκιά» έχουμε συγκρούσεις, είτε μεταξύ κεντρικής και τοπικής εξουσίας είτε μεταξύ δυο τοπικών εξουσιών.
Τώρα η κυβέρνηση καταφεύγει σε μια απόφαση που δεν είναι βεβαίως απαύγασμα δημοκρατικής διαδικασίας. Με προεδρικό διάταγμα προχωρεί στην επίταξη χώρων για τη δημιουργία κλειστών κέντρων. Και οι αντιδράσεις, σε τοπικό επίπεδο, διαπνέονται από το πνεύμα των δηλώσεων του δημάρχου Δυτικής Λέσβου: Δεν θέλουμε τα κλειστά κέντρα, να κλείσουν και αυτά που υπάρχουν. Ωραίο ακούγεται. Ιδίως αν ζεις στη Λέσβο και υφίστασαι όσα βιώνουν εκεί οι άνθρωποι. Μόνο που τα προβλήματα δεν λύνονται με το «όλα ή τίποτα».
Η άνοιξη επέρχεται. Προμηνύοντας νέες ροές χιλιάδων ανθρώπων. Με τη γραμμή «ούτε κλειστές ούτε ανοικτές δομές», δεν βγαίνει άκρη. Δεν ελπίζω ότι οι κλειστές δομές θα λύσουν όλα τα προβλήματα. Τουλάχιστον όσο δεν ανοίγουν οι θύρες των βορείων εταίρων μας, για την υποδοχή μερικών χιλιάδων από αυτούς που συνωθούνται στα ελληνικά νησιά. Κάτι για το οποίο δημιουργούνται κάποιες ελπίδες, μετά τη στροφή της γερμανικής κυβέρνησης, που θα αναλάβει και την προεδρία της Ενωσης τον Ιούνιο.
Αλλά το «δεν το θέλω, δεν το συζητώ» δεν είναι λύση.
Γ. Π. Μασσαβέτας
