Ακόμη και όταν αναφέρονται στα μέτρα αποτροπής της εξάπλωσης του κορονοϊού. Γεμίζουν τους τοίχους με το σύνθημα «δεν είναι γρίπη, είναι χούντα». Και φυσικά δεν τους λέει τίποτε η ημερομηνία 21 Απριλίου. Δεν τους συγκινεί αυτή η μαύρη επέτειος, που μας θυμίζει τι έγινε πριν από 53 χρόνια.
Οσοι όμως ζήσαμε αυτή την θλιβερή επταετία, όσοι ματώσαμε και πονέσαμε, με βασανιστήρια, φυλακές ή εξορίες, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε. Ούτε πρέπει να αφήσουμε τους νεότερους να ζουν σε σύγχυση, περί το τι είναι «χούντα». Ανασύρω λοιπόν ένα δραματικό αλλά και γλαφυρό στιγμιότυπο, από το βιβλίο μου «Γυναικείες Ιστορίες», για να μαθαίνουν οι νεότεροι:
«Οταν είμαστε στην ηλικία πού νομίζουμε ότι κρατάμε τον κόσμο στα χέρια μας, κάνουμε πολλές φορές το λάθος να υποτιμούμε τους παλιότερους. Οπότε δικαίως μερικές φορές εισπράττουμε την ειρωνεία τους. Οπως συνέβη με μένα και τον παιδικό μου φίλο τον Γιάννη Καλαϊτζή (τον γνωστό γελοιογράφο, που δυστυχώς δεν υπάρχει πια) όταν την πρώτη μόλις εβδομάδα της δικτατορίας είχαμε φτιάξει ένα αυτοσχέδιο “τυπογραφείο” χρησιμοποιώντας πατάτες δίκην σφραγίδας και “τυπώναμε” σε μικρά χαρτάκια το “114” από τη μία πλευρά και τα αρχικά της ΕΟΑ, της οργάνωσης πού μόνοι μας είχαμε στήσει -όταν ψάχναμε καθοδηγητές και δεν βρίσκαμε-, από την άλλη. Που είχαμε το θράσος να πάμε να τα ρίξουμε, τη νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής, στο Κολωνάκι, τη Δεξαμενή, τον Αγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη και στο Σύνταγμα.
Οσοι ώρα δουλεύαμε, η Μάνα πήγαινε πέρα-δώθε. Της είχαμε πει ότι τάχα ήταν μια δουλειά που είχε αναλάβει ο Γιάννης, από ένα μαγαζί. Και ότι εγώ τον βοηθούσα να τελειώσει πιο γρήγορα. Και ήμασταν ήσυχοι ότι δεν θα καταλάβει τίποτα, αφού δεν ήξερε να διαβάζει ούτε το άλφα.
Κάποια στιγμή δεν άντεξε. Στάθηκε απέναντι μας, έβαλε τα χέρια της στη μέση και μας είπε πικρόχολα: “Ετούτα τα παιγνίδια που παίζετε είναι πολύ επικίνδυνα παιγνίδια. Και ντιπ δεν σας κόβει ότι δεν έπρεπε να τα παίζετε εδώ μέσα”. Τα είπε και βγήκε στην αυλή, δήθεν να σαρώσει, για να έχει το νου της». Κοινώς, κρατούσε τσίλιες.
Γ.Π. Μασσαβέτας
