Τετάρτη, 27 Μαϊος 2020 17:44

Big Brother εναντίον μικρής Αννούλας

Γράφτηκε από την
Big Brother εναντίον μικρής Αννούλας

 

Χριστίνα Δίμιζα
Ηθοποιός - φιλόλογος - αφηγήτρια, υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων Εκπαιδευτηρίων Μπουγά

- Αργούμε; Ρώτησε η μικρή όλο ανυπομονησία. Σήμερα η διαδικασία καθυστερούσε σε σχέση με κάθε άλλη φορά.
- Σας παρακαλώ. Δεν θέλει να αργούμε, όταν χτυπά κουδούνι. Η γιατρός την κοιτά και κουνά το κεφάλι. Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η νοσοκόμα.
- Ετοιμη, Αννούλα; Την βάζει στο καροτσάκι και της χαμογελά. Διασχίζουν το διάδρομο για το θάλαμό της γρήγορα. Σε έχω ήδη συνδέσει στην πλατφόρμα για τη σύγχρονη. Περίμενε μόνο την πρόσκληση από τη δασκάλα σου εσύ! Την ανεβάζει στο κρεβάτι και της δίνει στα χέρια το τάμπλετ. Η μικρή τής κάνει νόημα να φύγει. Πριν φτάσει στην πόρτα την σταματά.
- Μπορείς να μου φτιάξεις το μαντήλι; Θέλω να ανοίξω κάμερα σήμερα που είμαι καλά!
Από την άλλη μεριά δυο χέρια σηκώνονται επίμονα. - Κυρία! Κυρία!
- Μια στιγμή να ανοίξω τον υπολογιστή, αλλιώς δεν θα μπορέσει η συμμαθήτριά σας να συνδεθεί.
- Κυρία, σας παρακαλούμε, μόνο μια φορά! Θα γυρίσετε την κάμερα; Μόνο σήμερα!
- Κορίτσια, τα έχουμε πει. Η κάμερα δεν επιτρέπεται να δείχνει μαθητή. Απαντά και έχει όλη της την προσοχή να πατήσει τα σωστά κουμπιά, την αγχώνει αυτή η διαδικασία.
- Καλημέρα, Αννα!
- Καλημέρα, κυρία, σας αρέσει στο μαντήλι μου αυτό το κόκκινο χρώμα;
- Σου πάει μια χαρά. Θα ξεκινήσουμε με ορθογραφία. Ο,τι θες γράψε μου στη δημόσια συνομιλία.
Δεν προλαβαίνει να γυρίσει τα μάτια της και τι να δει; Μπροστά της 2, 4, 5 -δεν μέτραγε πια- χέρια σηκωμένα. Και πίσω απ’ αυτά 2, 4, 5 -δεν μέτραγε πια- κεφάλια δεμένα με κόκκινα μαντήλια. Κοκκίνισαν τα μάτια της.
Πες μου τώρα εσύ, την γυρνάς την κάμερα μπροστά σ’ αυτή την κόκκινη επιμονή ή τηρείς πιστά τον κανόνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα; Οχι, ρωτάω, γιατί είμαι σίγουρη πως σύντομα οι εκπαιδευτικοί θα βρεθούμε μπροστά και σε τέτοια διλήμματα στην τάξη, αν εκπέμψει σύγχρονα.
Πώς σας φάνηκε το δίλημμά μου; Ηταν αρκετά συγκινητικό; Νομίζω, τουλάχιστον, όσο τρομακτικό είναι και το δίλημμα συναδέλφων που αυτό τον καιρό φωνάζουν από πραγματικό πανικό. Θέλουν -και καλά κάνουν- να προστατέψουν τα δικαιώματα των μαθητών τους και τον ιερό χώρο της τάξης. Θέλουν -και καλά κάνουν- να προστατέψουν την ευαίσθητη παιδαγωγική σχέση από τον ασυνείδητο γονιό του Κωστάκη, τον κακεντρεχή γείτονά του και τον νταή φίλο του που καραδοκούν να υποκλέψουν ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα και λεκτικές αστοχίες, ώστε να επιδοθούν σε έναν διαδικτυακό διασυρμό εκπαιδευτικού και μαθητών, ένα cyber bullying με ολέθρια αποτελέσματα. Οχι, γιατί θα συμβούν και αυτά, δεν ζούμε σε ροζ σαπουνόφουσκα. Και ξαναρωτώ εγώ πώς να απαντήσω; Είμαι τελικά υπέρ ή κατά για τη live μετάδοση στο μάθημα;
Μπορώ βέβαια να πάω και με αυτούς που σκέφτονται πιο απλά. Μη μου σκάσει στη βάρδια! Στα δημόσια σχολεία, σου λένε, να απαγορευτεί. Τώρα, στα ιδιωτικά… άλλο αυτά, ας επιτραπεί! Στα φροντιστήρια είναι αλήθεια πως τα εξ αποστάσεως πακέτα είναι πιο φτηνά και αυτό βοηθά την ελληνική οικογένεια. Οσο για τα ιδιαίτερα, δεν νομίζω να υπάρχει κίνδυνος. Εγώ 2 χρόνια που κάνω τα δικά μου μέσω Skype, έχω βολευτεί μια χαρά και δεν έχει συμβεί και τίποτα. Στο δημόσιο σίγουρα να απαγορευτεί, μη νομίζει και το υπουργείο πως μπορεί να κάνει με τον εκπαιδευτικό κόσμο ό,τι θέλει. Για την Αννούλα, βέβαια, κρίμα, το είχε ανάγκη, όσο για τον Κωστάκη καλά να πάθει! Το βρήκε τώρα κάθε κακομαθημένο να μένει σπίτι του και να πρέπει να συντονίζεται μια ολόκληρη τάξη μαζί του.
Τελικά όμως εγώ, να ποστάρω στο προφίλ μου την εικόνα όχι κάμερες στην τάξη; Σύγχυση!
Αυτό παθαίνω κάθε φορά που καλούμαι να δώσω κλειστές απαντήσεις σε υπό διαμόρφωση ζητήματα. Αυτό παθαίνω, όταν παντού γύρω δημιουργείται φασαρία από καλοπροαίρετα -ας το δεχτούμε για την οικονομία της κουβέντας μας- αλλά υπερφίαλα συναισθήματα, από ποιητικά αλλά αποπροσανατολιστικά συνθήματα. Και επειδή είμαι και λίγο αντιδραστική, κάθε φορά που ακούω ένα επιχείρημα για τον ασκό του Αιόλου που θα ανοίξει η εξ αποστάσεως εκπαίδευση, φαντάζομαι χρυσές ευκαιρίες και φτερά που μπορεί να δώσει σε όσους τολμούν να κοιτάνε μακριά.
Ακούω, ας πούμε, για τον ιερό χώρο της τάξης που δεν αποτελεί δημόσιο θέαμα, για την προάσπιση της εκπαιδευτικής σχέσης που πλήττεται βάναυσα με τη ρύθμιση για τις κάμερες κι αναρωτιέμαι μόνο τέτοιες περιπτώσεις έχουμε συναντήσει στη διαδρομή μας ως εκπαιδευτικοί; Για εκπαιδευτικό ανεπαρκή, για ακατάλληλο να βρίσκεται σε τάξη, που όμως όσες καταγγελίες και να γίνουν το πολύ να μετατεθεί στη διπλανή κωμόπολη, λες και εκεί δεν υπάρχουν παιδιά, δεν έχει ακούσει κανείς; Για τα χέρια του διευθυντή ή του προϊστάμενου που είναι δεμένα, αφού δεν μπορούν να προβούν σε κάτι παραπάνω από σύσταση, κανείς στο περιβάλλον του δεν έχει συζητήσει; Για την οικονομική αφαίμαξη της ελληνικής οικογένειας που αναγκάζεται να πληρώνει 8 και 9 χρόνια φροντιστήρια ξένων γλωσσών, μη θίξω τη λοιπή παραπαιδεία, δεν νιώθουμε συνένοχοι όλοι; Αν και το πρόγραμμα του σχολείου προβλέπει 2 και 3 ώρες Αγγλικά από την Α’ Δημοτικού, πώς ανέχεται η παιδαγωγική μας ευαισθησία αυτή την κοροϊδία; Για αυτό πότε σκέφτεται να κάνει φασαρία ο κλάδος; Αχαρακτήριστο και το υπουργείο που θεώρησε λύση την εισαγωγή του μαθήματος από το νηπιαγωγείο. Δεν κοιτά να θεσμοθετήσει την επάρκεια σε διαγωνισμούς και ΑΣΕΠ σε Αγγλικά και Πληροφορική, όσων έχουν ολοκληρώσει με επιτυχία την 12ετή φοίτηση; Τι εννοεί, δηλαδή, ότι αν και επί 12 χρόνια πέρναγες τις τάξεις και τις εξετάσεις, δεν υπάρχει η βεβαιότητα ότι διαθέτεις επάρκεια στα μαθήματα αυτά; Κανένας δεν σκέφτηκε ότι αυτό τον καιρό οι απουσίες μαθητών από τη σύγχρονη και την ασύγχρονη, ίσως δεν υπέκρυπταν μονάχα τη δακρύβρεχτη έλλειψη μέσων και άρα κοινωνική ανισότητα; Ισως σήκωσαν το χαλάκι σε μια ιδιαίτερου τύπου σχολική διαρροή που η προαιρετικότητα έφερε στην επιφάνεια; Μαθητές που δεν τους έχουμε κερδίσει στο σχολείο, που μας έχουν γυρίσει την πλάτη και στη φυσική τάξη; Κανένας που δούλεψε πολύ δεν αισθάνθηκε ότι η δουλειά του βρήκε δρόμο και στην κρίση; Οτι συνάδελφοι που και στη φυσική τάξη κρύβονται πίσω από δεκάδες φωτοτυπίες, το ίδιο έκαναν στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση; Κανένας συνάδελφος δεν έχει χρειαστεί στο όνομα μια στρεβλής συναδελφικής αλληλεγγύης να διαλέξει τη σιωπή ενάντια στην αξιολόγηση; Ουπς, μου ξέφυγε κι άλλη απαγορευμένη λέξη. Αυτή θα είναι μάλλον η επόμενη επαναστατική γυμναστική του κλάδου μας. Να, αυτά σκέφτομαι και η σύγχυσή μου χτυπάει κόκκινο!
Αρκετά λοιπόν με τη συναισθηματική αρβάλα, αρκετά με το να βγάζουμε όλοι τις εκπαιδευτικές μας ευαισθησίες για να δούμε ποιανού είναι πιο μεγάλη. Υπάρχει και ο δρόμος της ενηλικιότητας. Καιρός να δώσουμε στην παιδαγωγική το κύρος που αξιώνει κάθε επιστήμη.
Πετάω από πάνω μου την Αννούλα και τον Κωστάκη -συγγνώμη, παιδιά! Πετάω εκείνον τον ακατάλληλο και ανεπαρκή, πετάω και εσάς τους πολλούς που υπηρετείτε το λειτούργημα με αυταπάρνηση και μέσα πενιχρά και ειλικρινά σας σέβομαι βαθιά. Πετάω από το παράθυρο τη φασαρία, για να ανοίξει η πόρτα στο διάλογο.
Σκέφτομαι πως δεν είναι δυνατόν να διδάσκουμε δημοκρατία τα παιδιά και να μην είμαστε οι ίδιοι ανοιχτοί στη συζήτηση, την καταγραφή, τη διαβούλευση, την αξιολόγηση, τη διαμεσολάβηση, τη δημιουργική σύνθεση, τη διερεύνηση λύσεων, τις προτάσεις θεσμικής θωράκισης, την ανταλλαγή καλών πρακτικών, την έρευνα περιπτώσεων με τρόπο επιστημονικό και όχι θυμικό. Δεν μπορεί όλα αυτά στην καλύτερη να αποτελούν έννοιες για τον εμπλουτισμό εκθέσεων ιδεών, άντε και πότε- πότε θέμα διάσπαρτων βιωματικών δράσεων, αλλά όταν έρχεται η δική μας η σειρά… Εκεί πανό, φωνή, αντάρα αλά παλαιά!
Αν θέλουμε να μην μας κρεμάνε οι δημοσιογράφοι στα μανταλάκια και νιώθουμε ομαδικά σαν την κατατρεγμένη Σταχτοπούτα, ας ανοίξουμε οι ίδιοι τα θέματα της εκπαίδευσης που απασχολούν πραγματικά τους μαθητές μας και τις οικογένειές τους. Ας μιλήσουμε, ας διαφωνήσουμε, ας συνθέσουμε, ας αποδεχτούμε την πρόκληση της στιγμής. Πάντως την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, της βιοηθικής και της κβαντικής φυσικής, εμείς δεν μπορούμε να μετριόμαστε στα κοινωνικά δίκτυα με διλήμματα βιομηχανικής επανάστασης.
Συγγνώμη που θα στενοχωρήσω κάποιους, αλλά το 1984 ήρθε, πέρασε και η εποχή του Μεγάλου Αδερφού δεν έβαψε τη ζωή και τον κόσμο με τα ζοφερά χρώματα της πένας του Οργουελ. Η ζωή συνεχίζει παρόλα αυτά ή και για όλα αυτά να μετρά απείρως περισσότερες ομορφιές από ασχήμιες. Αυτή τη στιγμή κανένα σύνθημα δεν μπορεί να κερδίσει. Ούτε το Μπρος ολοταχώς, ούτε το Κάθε πέρσι και καλύτερα.
Ας σταματήσουμε, λοιπόν, τη φασαρία και ας μιλήσουμε ήσυχα και απλά. Δεν είμαστε ούτε ήρωες, ούτε προδότες, ούτε αντιστασιακοί. Είμαστε επιστήμονες- παιδαγωγοί και διδάσκουμε όχι με όσα λέμε, αλλά με το πώς τα λέμε και κυρίως πώς τα κάνουμε.
Τον τελευταίο καιρό σε συνθήκες δύσκολες, αντίξοες, πρωτοφανείς, η εκπαιδευτική κοινότητα πέτυχε ένα μικρό θαύμα. Εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς μαζί. Δεν χρειάζεται να το θάψουμε κάτω από τόνους σκόνης και αχρείαστης βοής. Δεν χρειάζεται τώρα που μπορούμε να συζητήσουμε και να δημιουργήσουμε το Σχολείο του Μέλλοντος, να προσπαθούμε να γυρίσουμε στην κανονικότητα που είχαμε, επειδή… αυτήν ξέραμε, αυτήν εμπιστευόμαστε.

Χριστίνα Δίμιζα
Ηθοποιός - φιλόλογος - αφηγήτρια, υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων Εκπαιδευτηρίων Μπουγά


NEWSLETTER