Zω επί ένα τρίτο του αιώνα στη νοτιοδυτική εσχατιά της Πελοποννήσου που ονομάζεται Μεσσηνία, κατοικώ στην Αρχαία Μεσσήνη. Βίωσα και βιώνω τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν «λειτουργοί» της τοπικής αυτοδιοίκησης, πρώην νομάρχες, αντιπεριφερειάρχες, δήμαρχοι και αντιδήμαρχοι των Δήμων Καλαμάτας, Ιθώμης, Οιχαλίας και Μεσσήνης (πρώην Νησίου), φίλοι όλοι αγαπητοί και σεβαστοί. Παρακολουθώ τις αναποτελεσματικές προσπάθειές τους να λύσουν κάποιο από τα καυτά προβλήματα που ταλαιπωρούν αενάως τους δημότες, το δομημένο και το αδόμητο περιβάλλον, καθώς βρίσκονται πνιγμένοι στη λαβυρινθώδη καθημερινότητα των εκατοντάδων δημοτικών διαμερισμάτων ευθύνης τους, εγκλωβισμένοι σε οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα.
Ως δημότης των δήμων αυτών, έστω επίτιμος, ανησυχώ, ανησυχώ αενάως για θέματα απλούστατα, κατά τη γνώμη μου, που υποβαθμίζουν ωστόσο ουσιαστικά την ποιότητα ζωής μας. Δεν έχω, για παράδειγμα, αντιληφθεί να βελτιώνεται και να φωτίζεται επαρκώς το επαρχιακό οδικό δίκτυο, να αντικαθίστανται οι παραπλανητικές οδικές πινακίδες, να κλείνουν τα παράνομα λατομεία που κατακρεουργούν ανενδοίαστα το φυσικό περιβάλλον. Δεν άκουσα να κλείνουν οι αμαρτωλές χωματερές, αλλιώς σκουπιδότοποι, να τιμωρούνται βιοτεχνίες και λιοτρίβια, εντός ή πλησίον οικισμών, που μολύνουν με τοξικά απόβλητα τον υδροφόρο ορίζοντα και τα ποτάμια, δεν είδα να απομακρύνονται αυθαίρετες κατασκευές, να τιμωρούνται εκούσιοι ή ακούσιοι εμπρηστές.
ΟΙ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ ΩΣ ΑΛΛΟΘΙ
Ορισμένοι εκλεγμένοι ή διορισμένοι άρχοντες διακρίνουν, συνήθως, εμπρηστές πίσω από κάθε πυρκαγιά που φουντώνει κάθε καλοκαίρι. Δεν βλέπουν τα απανταχού παρόντα μπάζα κατεδαφίσεων, τα διάσπαρτα εύφλεκτα σκουπίδια, τις αυθαίρετα φυτεμένες συστάδες εύφλεκτης χαλέπιας πεύκης που πνίγουν κάστρα και μνημεία, τις παράνομες χωματερές που σιγοκαίνε, τα ξερά χόρτα στις παρυφές των δρόμων. Oι εμπρηστές είναι το άλλοθι, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι, τους τα φορτώνουμε και ξεμπερδεύουμε με τη συνείδηση και τις ευθύνες μας, κοιμόμαστε ήσυχοι. Διαμαρτύρονται μάλιστα ορισμένοι προς την αστυνομία, τους δασοφύλακες, τους πυροσβέστες, τους δικαστές και άλλους αρμόδιους, γιατί δεν συλλαμβάνονται, δεν τιμωρούνται οι «αδίστακτοι εμπρηστές», όταν οι ίδιοι οι αρμόδιοι κανένα μέτρο πρόληψης δεν έχουν λάβει.
Δεν αρνούμαι ότι υπάρχουν εμπρηστές ψυχοπαθείς, καθώς και οικοπεδοφάγοι που εφορμούν σε καμένες εκτάσεις, τις οικοπεδοποιούν, τις οικειοποιούνται με τη σύμπραξη και ετέρων. Ομως το πρόβλημα δεν ξεκινά ούτε τελειώνει με αυτούς. Ξεκινά από την έλλειψη Δασολογίου και εθνικού Κτηματολόγιου (που ολοκληρώνεται;), από την αδιαφορία ταγών της Πολιτείας και πρώτιστα των ίδιων των πολιτών, που αγνοούν την αξία του πρασίνου, αδιαφορούν για το περιβάλλον, χαρακτηρίζουν γραφικούς τους οικολόγους. Εκλέγουμε κατά καιρούς εκπροσώπους μας εραστές γενικώς της τηλεόρασης, που τη βλέπουν και την ακούν ως αποκλειστική πηγή πληροφόρησης και μέσο «εγγυημένης» επανεκλογής.
Περιηγήθηκα πρόσφατα περιοχές της Μεσσηνίας και αναζήτησα στοιχεία του παρελθόντος για το ευλογημένο από τη φύση και ένδοξο αυτό κομμάτι ελληνικής γης από όπου ξεπήδησε η Επανάσταση του ‘21, στοιχεία χαραγμένα ανεξίτηλα στη μνήμη από τα μαθητικά χρόνια, όταν μας δίδασκαν την ιστορία απ’ το αρχαίο πρωτότυπο. Δεν βρήκα παρά εξοχικές κατοικίες, τουριστικά συγκροτήματα με ή χωρίς πισίνες, ενοικιαζόμενα δωμάτια και πλήθος από ταμπέλες, μεγάλες και μικρές, με πωλητήρια για μεζονέτες, οικόπεδα, βίλες και αγροτεμάχια, όλα ταγμένα με ευλάβεια στον κερδοφόρο θεό του «τουρισμού», που αποδείχτηκε τελικά, με αφορμή την ολέθρια πανδημία, ως λανθασμένη εθνική οικονομική στρατηγική και επικίνδυνη επενδυτική «μονοκαλλιέργεια», ερήμην μάλιστα του πολιτισμού. Η αρχή του τέλους για τη χώρα και ειδικότερα για τον μεσσηνιακό χώρο που σχετίζεται με μια από τις κρισιμότερες φάσεις του Πελοποννησιακού Πολέμου, αυτήν του 426/5 π.Χ., όταν η Σπάρτη δέχθηκε βαρύ πλήγμα από την Αθήνα, με την απώλεια της Πύλου και την αιχμαλωσία πολλών νέων ανδρών της. Η ιστόρηση των γεγονότων απ’ τον Θουκυδίδη είναι συναρπαστική.
Η Νίκη του Παιωνίου, το μεγαλειώδες αυτό έργο τέχνης που κοσμεί το Μουσείο Ολυμπίας, αποτελεί ανάθημα των Μεσσηνίων της Ναυπάκτου σε ανάμνηση της μεγάλης αυτής πολεμικής νίκης Αθηναίων και Μεσσηνίων. Μέσα από τα γεγονότα της Πύλου μπορεί να σχηματίσει κανείς εναργή εικόνα της σύγκρουσης ανάμεσα στην ιωνική δημοκρατική Αθήνα και τη δωρική ολιγαρχική Σπάρτη, μεγάλων δυνάμεων της εποχής, να αντιληφθεί την πολιτειακή και πολιτιστική αντίθεση, το χάσμα μεταξύ «ανοιχτής» αθηναϊκής και «κλειστής» σπαρτιατικής κοινωνίας, τις διαφορές στους θεσμούς και στην οικονομία, τον επεκτατισμό, τον ηγεμονισμό, την αλαζονεία και τον ανταγωνισμό, τα βαθύτερα αίτια αυτής της σύγκρουσης, αίτια και των σύγχρονων δυστυχώς πολέμων γύρω μας.
* Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Τα Νέα"
