Εχουν και αν έχουν δει τα μάτια μου στον δημόσιο βίο ετούτης της χώρας. Αλλά, αληθώς, μου πετάχθηκαν έξω με την εικόνα -αλλά και τη φωνή- του Αλέξη Τσίπρα, του κατά δήλωσή του άθεου, να αναπέμπει ύμνους στην Υπεραγία Θεοτόκο τον Δεκαπενταύγουστο. Ποιος ξέρει τι άλλο μέλλεται να δω ακόμη πριν κλείσω τα μάτια μου. Τι απομένει; Μια παράσταση. Να το δω και αυτό κι ας πεθάνω.
Να δω τον Αλέξη Τσίπρα με μια "σύνοψη" στο χέρι, σε εσπερινό παρακλητικό κανόνα, να ψάλλει το μεγαλυνάριο: «Αλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων την εικόνα Σου την σεπτήν, την ιστορηθείσαν υπό του αποστόλου, Λουκά Ιερωτάτου, την Oδηγήτριαν». Με τον Παύλο Πολάκη να κρατεί το ίσο και τον στρατηγικό σύμβουλο και υπερασπιστή του, τον Καρανίκα, ντυμένο ως παπαδάκι, να κρατά τα εξαπτέρυγα. Ολοι δε μαζί να "τα δίνουν όλα", στεντορεία τη φωνή, σε επόμενη στροφή του τροπαρίου: «Από των πολλών μου αμαρτιών, ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή. Προς Σε καταφεύγω την Κεχαριτωμένην, ελπίς απηλπισμένων, Συ μοι βοήθησον».
Τι συμβαίνει στ’ αλήθεια; Δέχθηκε ο Αλέξης Τσίπρας κάποια θεία φώτιση και κατέστη αιφνιδίως ευσεβής χριστιανός; Αν ναι, ουδείς ψόγος, είναι δικαίωμά του. Οπως είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου να αλλάζει κάποια στιγμή κοσμοθεωρία και από άθεος να γίνεται πιστός ή το αντίθετο. Μόνο που όταν δεν πρόκειται για έναν απλό άνθρωπο, αλλά για έναν πολιτικό ηγέτη, που κυβέρνησε τον τόπο, που οι δοξασίες και η συμπεριφορά του έχουν καταλυτικές επιδράσεις σε ένα μέρος του πληθυσμού, ιδίως της νεολαίας, μια τέτοια στροφή, ή μάλλον μια τέτοια «κωλοτούμπα» δεν μπορεί να «περνάει στη ζούλα». Πρέπει να συνοδεύεται από ένα έντιμο ξεκαθάρισμα.
Αν λοιπόν ο κ. Τσίπρας είχε δεχθεί τη θεία φώτιση και ανένηψε, αν από άθεος έγινε πιστός χριστιανός ευρών «πίστην αληθή και πνεύμα επουράνιον», τότε θα είχε και την εντιμότητα και τη γενναιότητα μιας ομολογίας. Θα ομολογούσε την προτέρα πλάνη του, ώστε να φρονηματισθούν και όσοι τον είχαν μιμηθεί.
Δεν πρόκειται όμως περί αυτού. Είναι απλώς μια θεατρική κωλοτούμπα, επειδή το... άυλο παγκάρι της Εκκλησίας είναι γεμάτο κουκιά. Προς τα οποία και μόνο προσβλέπει ελπίζοντας να κερδίσει κάποια από αυτά, ώστε να επανέλθει στην εξουσία. Δηλαδή, ο ορισμός του θεομπαίχτη.
Γ. Π. Μασσαβέτας
