Είδα όμως και τις δηλώσεις της μητέρας τους. Αυτής που τους έκρυβε, μετά την εγκληματική τους πράξη. Και τις αντίστοιχες του πάτερα τους. Με βασικό στοιχείο ότι πρόκειται για «παιδιά διαμάντια». Και, αντί της οφειλόμενης συγγνώμης, απέναντι στο θύμα των «διαμαντιών» τους, την διπλή επίθεση. Μια κατά του θύματος, που του αποδίδουν και κατηγορίες για… μπούλινγκ. Αλλά και κατά εκείνων που έδωσαν στην δημοσιότητα το βίντεο. Τους οποίους κατηγορούν ότι το… μοντάρισαν, από κάποιο μίσος για τα «διαμάντια» τους. Η εύκολη θεωρία της συνωμοσίας.
Ναι, η μάνα οφείλει να γίνεται κλώσα που αγκαλιάζει με τις φτερούγες της τους νεοσσούς της. Αυτός είναι ο κανόνας της ζωής. Μόνον που, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους κανόνες, υπάρχουν και εδώ κάποιες εξαιρέσεις. Όταν, για παράδειγμα, η προστασία κινδυνεύει να λειτουργήσει ως… προτροπή για επανάληψη. Είτε του πταίσματος, είτε του πλημμελήματος, είτε ακόμη και του κακουργήματος.
Η Ρουμελιώτισσα γριά που με ανάθρεψε, αν και αναλφάβητη, είχε κάποιες σταθερές παιδαγωγικές αρχές. Με τις οποίες επιχειρούσε να με διδάξει. Αν έκανα κάτι κακό στη γειτονιά, έσπευδε πρώτη να με τιμωρήσει. Και όταν διαμαρτυρόμουν, μου έλεγε μια ιστορία, καταφεύγοντας στην πανάρχαια μέθοδο της παραβολής. Την ιστορία ενός ληστή που όταν τον πήγαν για εκτέλεση ζήτησε ως επιθανάτια χάρη να του φέρουν τη μάνα του. Αλλά, όταν ικανοποίησαν την επιθυμία του και την ανέβασαν στο ικρίωμα, μαζί του, εκείνος, αντί να τη φιλήσει, έσκυψε και της έκοψε το ένα αυτί με τα δόντια. «Τι έκανες, βρε κακούργε;» τον ρώτησαν. «Γιατί το έκανες αυτό στην ίδια σου τη μάνα»; Οπότε εκείνος, ατάραχος, απάντησε: «Γιατί εκείνη φταίει που βρίσκομαι τώρα εδώ. Διότι, όταν πήγα στο σπίτι το πρώτο κλεμμένο αβγό, ούτε με έδειρε ούτε με ρώτησε καν πού το βρήκα. Αλλιώς δεν θα ήμουνα τώρα εδώ να με κρεμάτε».
Δεν έχω καλύτερη απάντηση στην υστερική εκδήλωση του συνδρόμου της κλώσας.
