Κυριακή, 24 Ιανουαρίου 2021 14:11

Η κυρία Ρούλα της καρδιάς μας ή αλλιώς, δοκίμιο περί δασκάλων

Γράφτηκε από την
Η κυρία Ρούλα της καρδιάς μας ή αλλιώς, δοκίμιο περί δασκάλων

Από την Μεσσήνια συγγραφέα Κωνσταντίνα Τασσοπούλου

Υπάρχει στο Facebook μία ομάδα που ονομάζεται «Μαθητές της Ρούλας Λιάνου». Από την ονομασία συμπεραίνεις πως μέλη είναι οι μαθητές της Ρούλας Λιάνου, ενώ λογικά υποψιάζεσαι πως η Ρούλα Λιάνου είναι δασκάλα. Μονάχα αν μπεις και περιηγηθείς στην ομάδα, θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις τι δασκάλα είναι. Πόσο σπουδαία δασκάλα ήταν, γιατί δεν είναι πια ή μήπως είναι; Παύει ποτέ ο δάσκαλος να είναι δάσκαλος; Ακόμα και αν πάψει να υπάρχει, είναι δυνατόν να πάψει αυτό που υπήρξε; Όχι. Σαφώς, όχι. Αρκεί να υπήρξε δάσκαλος πραγματικός. Κάπως σαν τη Ρούλα Λιάνου. Κάπως σαν την υπέροχη, κυρία Ρούλα μας…
Ο δάσκαλος είναι ιδιότητα που ξεπερνά το επάγγελμα. Είναι επάγγελμα που ξεπερνά το ωράριο. Είναι απόφαση ζωής που θα ξεπεράσει τη ζωή. Παραλαμβάνει στα χέρια του, στην τάξη του, στην καθημερινότητά του, μια σταλιά παιδάκια και καλείται να αναπληρώσει, να συμπληρώσει ή και να πληρώσει, τα κενά που έχουν αφήσει οι γονείς τους. Καλείται να συμπορευτεί μαζί τους ή να σταθεί απέναντί τους, αν πρόκειται να ωφελήσει τα σημερινά παιδιά που αύριο θα είναι ενήλικες. Καλείται να προετοιμάσει με αγάπη, τον άνθρωπο στον οποίο θα παραδώσει τον κόσμο.
Ο δάσκαλος είναι τρόπος σκέψης που γίνεται πράξη. Είναι πράξη που σημαδεύει. Πόσο πολύ; Αρκεί να ρίξεις μια ματιά στα σχόλια των μαθητών της Ρούλας Λιάνου, για να καταλάβεις πως η Γ’ Δημοτικού, δεν είναι δα και τόσο πίσω. Η Δ’ Δημοτικού δεν είναι μακριά από τον δικηγόρο ή τον τραγουδιστή που έχεις γίνει. Η Ε’ Δημοτικού σε έφτασε ως εδώ. Αυτές οι τάξεις σε έσπρωξαν και πήγες. Αυτές και κυρίως αυτοί που σου μιλούσαν απ’ την έδρα τους.
Τη δασκάλα σου την προσφωνούσες με το μικρό της όνομα, ενώ τον Φυσικό στο Γυμνάσιο τον φώναζες με το επώνυμο, όπως και τη Φιλόλογο στο Λύκειο. Αυτό ακριβώς είναι που τους χαμηλώνει από το δάσκαλο, παρόλο που τυπικά, στέκουν σε ψηλότερη βαθμίδα. Η απόσταση που είχαν από σένα τους κάνει, κάποιους απ’ τους καθηγητές σου, ενώ κάθε σου δασκάλα υπήρξε μια ξεχωριστή κυρία, απ’ αυτές που πάντα θα φωνάζεις «Κυρία» με δίπλα το μικρό τους όνομα που κανονικά δεν πάει, αλλά πάει. Μόνον εδώ πάει…
Η κυρία Ρούλα μας ήξερε από τότε που εμείς δεν ξέραμε ποιοι είμαστε και μας καμάρωνε γι αυτό που γίναμε, με πάθος μοναδικό. Ανεξάντλητο. Θυμόταν του καθενός την ιδιαιτερότητα, το όνομα, τη στάση. Μας θυμόταν στο τότε και μας ζούσε στο σήμερα. Ο αιφνίδιος θάνατός της, μας συγκέντρωσε όλους μαζί στην αγκαλιά της. Μαθητές του ΄85, του ΄90, του πιο πριν, του πιο μετά, γεμίσαμε τον τοίχο της με λόγια λουλούδια. Διαφόρων αποχρώσεων, μα με την ίδια οσμή. Ήταν η πιο τέλεια δασκάλα! Για τους ζωηρούς, για τους ήσυχους, για τους μοναχικούς, για τους δημοφιλείς. Αυτή η ολοκληρωτική αποδοχή, κάτι δε λέει; Όπως και το ότι η περίφημη ομάδα «Μαθητές της Ρούλας Λιάνου» δεν είχε μέλη της μονάχα παιδιά από τις τάξεις της, μα και παιδιά που ενώ ποτέ δεν την είχαν δική τους δασκάλα, εκείνη τα υιοθέτησε ως μαθητές της. Καλή ώρα, εμένα.


NEWSLETTER