Πανδημία, όλος ο δήμος πάσχει, όλη η κοινότητα ασθενεί και τα μέλη της κοινότητάς είναι με το φόβο του θανάτου από τον ιό covid 19. Και όπως λέει προφητικά ο ποιητής Γιάννης Ανδρουλιδάκης στην ποιητική του συλλογή Βισταλόγκα, εκδόσεις Κέρδος Αθήνα 2019:

Μέρες γεμάτες, στοχαστικές χωρίς, σπατάλη.
Εφόδια για την επερχόμενη ερημοποίηση.

Ερημοποίηση των πάντων, έρημος στην ψυχή, έρημος στην ζωή, στην οικονομία στην παιδεία σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας. Πραγματικά αυτό που ισχύει, σε όλους που αντιμετωπίζουμε τον φόβο της ασθένειας του κορονοϊού, ο οποίος έρχεται: Κλέφτης χαράς Σε καταθλιπτική εποχή, είναι η έλλειψη πνευματικότητας.

Πνευματική ένδεια για τον ακόλουθο
Σε μία χώρα έρημη που μυρίζει στάχτη
Και ζέχνει ψέματα.

Σε μία χώρα που κάθε κοινωνική–πολιτική δραστηριότητα έχει πνευματική ένδεια και σκοπό την εκμετάλλευση του ανθρωπίνου πόνου και της ανθρώπινης αγωνίας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την τρομολαχνεία των τηλεοπτικών παρουσιαστών, η οποία πολλές φορές συντηρείται, όχι μόνο από συνωμοσιολογικές απόψεις, αλλά και από κρατικούς παράγοντες με σκοπό τον έλεγχο της ελευθερίας του ανθρώπου γιατί:

Ταχεία καθίζηση ιδεών
σ’ άγονη εποχή.
Φτωχό τα αλώνισμα
κι η αγάπη σε δίνη.

Για να ελέγχει τον άνθρωπο κάθε εξουσία ρυθμίζει πρωτίστως την οικονομική κατάστασή και:
Στα χρηματιστήρια του κόσμου

Οι τιμές ανεβοκατεβαίνουν
Κέρδος και χασούρα.
Στην κλίμακα των αξιών,
Η κατάταξη δεν άλλαξε.

Σήμερα την εποχή της πανδημίας ο κατάλογος των συνανθρώπων που ζουν την έσχατη πολλές φορές πενία αυξάνεται με γοργό ρυθμό, όπως ο ποιητής περιγράφει:

Ο πεινασμένος που ξεπάγιασε
Κάτω από τους κάδους των σκουπιδιών,
ο άνεργος
που στις γραμμές του τρένου αλέστηκε
κι ο Αντώνης απ’ το Άργος
που μίσεψε με την σύριγγα στο χέρι.
Ακόμη οι χιλιάδες των προσφύγων
Που κύματα κύματα πνίγονται στο Αιγαίο.

Ακόμη και αυτός ο Χριστός απουσιάζει σήμερα από την θεραπεία του ανθρωπίνου πόνου.

Ο Χριστός απουσίαζε.
Μιλούσε σε προεκλογική συγκέντρωση
Για τη σωτηρία της ψυχής.

Όμως ο προφήτης–ποιητής δεν μένει μόνο σε θλιβερές διαπιστώσεις, δεν προλέγει μόνο τα σημερινά δεινά από την πανδημία αλλά δίνει και την λύση, όπως αιώνες τώρα τα ανήσυχα πνεύματα, οι ευαίσθητοι συνάνθρωποι διακήρυτταν.

Σ’ το ‘χα πει.
Κοίταξέ με ξανά όπως τότε
Κι εγώ την πορεία του ήλιου
θ’ αλλάξω.

Το βλέμμα, το κοίταγμα πρόσωπο προς πρόσωπο, η ανθρώπινη σχέση, η ανθρώπινη συνάντηση, ο διάλογος είναι η λύση σε κάθε μορφή πανδημίας και πρωτίστως στην πνευματική πανδημία του καιρού μας.
Λύση στο πρόβλημα της πανδημίας είναι:

η ματιά μου
σταθερά προσανατολισμένη
στον άνθρωπο.
Και τότε οι συνάνθρωποι θα:
αναγγείλουν την επόμενη Άνοιξη.