Να καταυγάζει την Αττική, αλλά και μέγα μέρος της υπόλοιπης χώρας, τέτοιος λαμπρός ανοιξιάτικος ήλιος, που θα τον ζήλευε και ο Μάιος, αλλά να μην μπορούμε να ξεχυθούμε στις παραλίες, στα άλση τα περιαστικά και τους κήπους τους αστικούς για μια βόλτα, για λίγο παιχνίδι με τα παιδιά ή τα εγγόνια μας.
Να μένουμε μέσα, τόσο που να ζηλεύουμε τους Λάπωνες και τους Εσκιμώους. Διότι αυτοί, ούτως ή άλλως, και χωρίς τον κορονοϊό και τις μεταλλάξεις του κλεισμένοι στις παγοκαλύβες, στα ιγκλού, ή στις ξύλινες «στρούγκες» τους θα ήταν τούτο τον καιρό. Άρα δεν τους λείπει τίποτα. Δεν έχουν τέτοιον ουρανό και ήλιο, κράχτες ελευθερίας και ανεμελιάς, να τους προκαλούν, να τους ξεσηκώνουν.
Να μένουμε μέσα. Για να διαβάζουμε ότι στη Θήβα ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι «έφυγε» από τη ζωή, πριν ακόμη την γνωρίσει. Κτυπημένο από τον κορονοϊό, που πήγε και προστέθηκε επιβαρυντικώς σε ένα «υποκείμενο νόσημα», που δεν είχε διαγνωσθεί. Τον σακχαρώδη διαβήτη. Ενώ την ίδια ώρα η μητέρα του νοσηλεύεται διασωληνωμένη στον «Ευαγγελισμό». Και ποιος έχει καρδιά να της μεταφέρει το μαύρο μαντάτο;
Να μένουμε μέσα. Για να εισπνέουμε την μπόχα που αναδίδεται από τηλεοράσεως και Διαδικτύου, με τις όλο και περισσότερες και θλιβερότερες καταγγελίες εναντίον ανθρώπων που θαυμάζαμε για την καλλιτεχνική τους δουλειά, για κάθε είδους βία. Ερωτική, εργοδοτική, περιφρονητική της αξιοπρέπειας νέων ανθρώπων, ιδίως κοριτσιών και νέων γυναικών, από «φτασμένους» και «ισχυρούς». Πότε του αθλητισμού και πότε του θεάματος, αλλά και της δημοσιογραφίας, ιδίως της… γκλαμουράτης, που περιβάλλεται από τη λάμψη της τηλεοπτικής προβολής.
Να μένουμε μέσα. Για να δηλητηριάζεται η ψυχή μας. Όχι μόνο από τις αποκαλύψεις για τα κακώς κείμενα, αλλά ακόμη περισσότερο από την προκλητικότητα είτε κάποιων ευθέως κατηγορουμένων, όταν όπως ο κ. Κιμούλης, αποδίδουν τις καταγγελίες σε «μόδα». Αλλά και κάποιων αυτόκλητων υπερασπιστών τους, με συνδικαλιστικές και τάχα «αριστερές» περγαμηνές, που επιχειρούν όπως η κ. Διαβάτη, να απαξιώσουν τις καταγγελίες περιγράφοντας την πρώτη καταγγέλλουσα, την κ. Ζέτα Δούκα, με τη φράση ότι πρόκειται για κάποια του επιπέδου «και το… χτενίζεται».
Έλεος πια…
Γ. Π. Μασσαβέτας
