Μετά από τρεις επιτυχημένους κύκλους και έχοντας αποσπάσει τα θερμά σχόλια κοινού και κριτικών, η γνωστή σε όλους Αρχαία Τραγωδία ‘’Αντιγόνη’’ του Σοφοκλή, έρχεται-στις 25 Αυγούστου στο Αμφιθέατρο Κάστρου Καλαμάτας, σε μια νέα, δεύτερη, εκδοχή, από τη Ομάδα Σημείο Μηδέν σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κρήτης και με τη σκηνοθετική επιμέλεια του Σάββα Στρούμπου,- για να μας καθηλώσει. (Παίζουν: Αντιγόνη: Έβελυν Ασουάντ, Κρέων: Κωνσταντίνος Γώγουλος, Τειρεσίας-κορυφαία Χορού: Έλλη Ιγγλίζ, Ισμήνη - Αγγελιαφόρος: Άννα Μαρκά – Μπονισέλ, Αίμων: Γιάννης Γιαραμαζίδης, Ευρυδίκη - κορυφαία Χορού: Ρόζυ Μονάκη, Φύλακας - Εξάγγελος: Μπάμπης Αλεφάντης, Ντίνος Παπαγεωργίου,

Χορός: η Ομάδα)

Σκηνοθετικό σημείωμα-Το σκεπτικό της παράστασης:

Βλέπουμε την "Αντιγόνη" ως Τραγωδία για τη Διεκδίκηση της Ζωής.

Η ακατάβλητη επιθυμία της Αντιγόνης να θάψει τον νεκρό αδερφό της παρά τις διαταγές του Κρέοντα, δεν τη συνδέει μονάχα με τον κόσμο των νεκρών της και της οικογένειάς της. Ξεκινώντας από τη διεκδίκηση της ταφής απέναντι στην κρατική εξουσία, οδηγείται στη διεκδίκηση νέων όρων για την επανεκκίνηση της Ζωής στην πόλη μετά τον πόλεμο. Η Αντιγόνη επιχειρεί να ενώσει Μνήμη και Πόλη, Ύπαρξη και Ιστορία, Εξέγερση και Κοινωνία. Ο Κρέων φέρει το τρίπτυχο δύναμης της ανδρικής - κρατικής εξουσίας ως απόλυτη αρχή: πατριαρχία – στρατοκρατία – φαλλοκρατία. Όποιος δεν είναι μαζί του είναι εναντίον του. Κατά τη γνώμη του όλοι και όλα τον απειλούν, όλοι χρηματίζονται για να υποσκάψουν την εξουσία του. Η Αντιγόνη αντιτίθεται, αντιστέκεται. Η στάση της δεν αφορά μονάχα την οικογενειακή διάσταση του ζητήματος. Στον οίκο των Λαβδακιδών κάθε πράξη είναι άμεσα πολιτική, γιατί επηρεάζει άμεσα την πόλη. Ο κατ’ επιλογή θάνατος της Αντιγόνης αποτελεί κραυγή Ζωής! Επιλέγει τον θάνατο γιατί θέλει να ζήσει ασυμβίβαστα.

Μέσα από τη σύνθεση λοιπόν, αυτής της παράστασης όπου το σώμα, η ψυχή και η μουσική γίνονται ένα, μπαίνουμε και εμείς στη διαδικασία να γνωρίσουμε την ‘’Αντιγόνη’’ της δικής μας εποχής. Να ψάξουμε να βρούμε μέσα μας εκείνη τη γυναίκα που ακόμα και όταν έρχεται αντιμέτωπη με το φόβο, τη θλίψη και τη οργή, βρίσκει τα δύναμη να ξεπερνάει τα δεσμά που της επιβάλλουν οι άλλοι. Εκείνη που αρχίζει να διεκδικεί με πάθος αυτό που της ανήκει αψηφώντας οποιουσδήποτε νόμους και κανόνες. Αυτή που αντιστέκεται και αγωνίζεται για την ελευθερία ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι ο θάνατος είναι η μόνη λύση για να επέλθει η λύτρωση. Εκείνη την Αντιγόνη λοιπόν, που θέλει να ζει σύμφωνα με τους κανόνες του συμφιλεῖν και όχι του συνέχθειν. Αυτή που ξέρει πολύ καλά πως το μίσος είναι για τους δειλούς, -αυτούς που δεν έχουν μάθει να αφήνουν πίσω τους το μένος,- ενώ η αγάπη είναι αυτή που μέσα από την ελευθερία γεννάει τη συνύπαρξη και την αποδοχή. Μια Αντιγόνη λοιπόν, που κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί επαναστατική και ερωτική.