Μίκης Θεοδωράκης: «Για ένα πράγμα δεν έχουμε δικαίωμα: Να είμαστε δυστυχισμένοι. Πρέπει να διεκδικούμε παντού την ευτυχία μας»
Ο Μίκης (Μιχαήλ) Θεοδωράκης (Χίος, 29 Ιουλίου 1925 – Αθήνα, 2 Σεπτεμβρίου 2021) ήταν Έλληνας συνθέτης, στιχουργός, διευθυντής ορχήστρας και πολιτικός, κρητικής και μικρασιάτικης καταγωγής. Ως πολιτικός υπήρξε υπουργός και τέσσερις φορές εκλεγμένος βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου με το Κ.Κ.Ε και την Ν.Δ, ενώ παράλληλα ήταν ακτιβιστής τιμημένος με το Βραβείο Ειρήνης Λένιν το 1983. Εύλογα έχει χαρακτηριστεί λοιπόν, ως ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικοσυνθέτες που κατέκλυσε το κοινό με τη μουσική του και σφράγισε-όσο κανένας άλλος-με τις πράξεις του την ιστορία της Ελλάδας.
Είχε ασχοληθεί με όλα τα είδη της μουσικής, ενώ είχε συνθέσει τον ίσως πιο αναγνωρίσιμο ελληνικό ρυθμό διεθνώς, το συρτάκι “Ζορμπάς” (1964), βασισμένο σε παραδοσιακή κρητική μουσική. Επίσης είχε ασχοληθεί με την κλασική μουσική γράφοντας συμφωνίες, ορατόρια, μπαλέτα, όπερες και μουσική δωματίου. Το πιο σημαντικό του έργο θεωρείται η μελοποιημένη ποίηση, χρησιμοποιώντας ως στίχους ποιήματα βραβευμένων ποιητών ελληνικής και ξένης καταγωγής, όπως οι Γιάννης Ρίτσος (Βραβείο Ειρήνης Λένιν 1976), Γιώργος Σεφέρης (Νόμπελ 1963), Πάμπλο Νερούδα (Νόμπελ 1971), Οδυσσέας Ελύτης (Νόμπελ 1979). Το 2000 προτάθηκε για βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Αυτός ήταν ο Μίκης ‘’μας’’. Αυτά και ακόμα περισσότερα που δε χωρούν σε λέξεις. Ένας άνθρωπος λιτός, χαμογελαστός, γενναιόδωρος, ευθύς, με μια ευγένεια ψυχής που σπάνια θα συναντήσεις σήμερα. Εκείνος ο συνθέτης που με το Άξιον Εστί διέδωσε το όνομα της Ελλάδας στα πέρατα της γης. Ο δεύτερος ‘’Όμηρος’’ για εκείνους που λάτρεψαν την τέχνη του, αφού με το δικό του μοναδικό τρόπο έγραψε τη δική του ‘’Οδύσσεια’’ με το πέρασμά του. Αυτός που γεύτηκε τη κορυφή της επιτυχίας, όχι επειδή απλά σύνθεσε κάποιες μελωδίες, αλλά επειδή τις δημιούργησε βάζοντας την αγάπη μέσα τους. Εκείνος ο προστάτης και ο επαναστάτης που αγωνίστηκε για εκείνα τα δικαιώματα που για μας σήμερα θεωρούνται αυτονόητα: την Ελευθερία και τη Δημοκρατία. Και ο ίδιος μάλιστα κάποτε είχε δηλώσει: Τίποτα δεν είναι πιο αναγκαίο και πολύτιμο στον άνθρωπο από την ελευθερία. Αν δεν έχεις τροφή, αν δεν έχεις γνώσεις, αν δεν έχεις ανέσεις, τότε υποφέρεις. Αν δεν έχεις όμως, ελευθερία, δεν υπάρχεις.
Και λογοτέχνης θα λέγαμε, μιας και του ίδιου του άρεσε να γράφει ποίηση και να διαβάζει λογοτεχνία. Από τις πιο ωραίες φράσεις του, που κρατώ και θεωρώ αξίζει πάντα να φυλάμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας…«Για ένα πράγμα δεν έχουμε δικαίωμα: Να είμαστε δυστυχισμένοι. Πρέπει να διεκδικούμε παντού την ευτυχία μας». Σε κάθε σκοτεινή πλευρά λοιπόν, πρέπει να βρίσκουμε το φως και να κυνηγάμε αυτά που μας αξίζουν. Αυτά τα λίγα ή πολλά που θεωρούμε εμείς σημαντικά και μας κάνουν ευτυχισμένους. Άλλωστε η ευτυχία και η χαρά υπάρχει παντού. Το θέμα είναι εμείς αν επιλέγουμε να τις δούμε.
Κάποια από τα σημαντικότερα τραγούδια του που έγραψαν ιστορία: «Ένα το Χελιδόνι», «Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ», «Το γελαστό παιδί», «Θα σημάνουν οι καμπάνες», «Βρέχει στη Φτωχογειτονιά», «Δραπετσώνα», «Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ», «Τη Ρωμιοσύνη Μην Την Κλαίς»
Μια τεράστια ευγνωμοσύνη λοιπόν, σε αυτόν τον σπουδαίο καλλιτέχνη.
