Όπως το “ο θάνατός της μας ένωσε όλους”. Κουραφέξαλα. Τέτοιες “ενώσεις” και συγκλήσεις διαρκούν όσο μία εξόδιος ακολουθία. Τότε που ανακαλύπτουμε την ροπή μας προς το φιλοσοφείν. Με εκείνα τα στερεότυπα “τι είμαστε, τίποτα δεν είμαστε” και “δεν αξίζει να τρωγόμαστε” και άλλα παρόμοια. Τα οποία βεβαίως ξεχνάμε μόλις επιστρέψουμε έκαστος στα συνηθισμένα του. Έτοιμοι να κατασπαράξουμε, να αδικήσουμε, να σπιλώσουμε, να κάνουμε τα πάντα προκειμένου να προωθήσουμε έκαστος τα δικά του “καλά και συμφέροντα”. Ατομικά, κομματικά, συντεχνιακά, “οπαδικά”, τοπικιστικά.

Πάνε αυτά. Τελείωσαν οι ωραιολογίες. Τώρα η επίκληση του πνεύματος “ενότητας” γίνεται μόνον υποκριτικώς. Τόσον εκτός όσον και εντός των υπολοίπων του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ.

* Εκτός, τα δυο μεγάλα κόμματα ορέγονται πως θα μπορέσουν να αποσπάσουν μερίδιο από την κληρονομιά. Αγωνιούν, με χαιρέκακη βουλιμία, με την ελπίδα να εξελιχθεί σε φιάσκο η διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού, νέου ηγέτη, σε αυτό το πολιτικό σχήμα της Κεντροαριστεράς, που επί δεκαετίες έδινε τον τόνο στον πολιτικό και κοινωνικό βηματισμό του δημοσίου βίου μας, αλλά τώρα, μετά την ατίμωσή του από τους Τσοχατζόπουλους και Κουτσόγιωργες, όλους εκείνους που τους σήκωσε ο λαός στην πλάτη του και βρήκαν την ευκαιρία να βάλουν τα χέρια τους στο μέλι, κατάντησε ουραγός των εξελίξεων. Με πλέον επειγόμενο επισπεύδοντα τον Αλέξη Τσίπρα, που έχει ήδη διαγουμίσει μέγα μέρος και των πολιτευτών και των ψηφοφόρων της Κεντροαριστεράς.

* Εντός, ακόμη και εκείνοι οι οποίοι γνωρίζουν ότι δεν έχουν καμία τύχη να περάσουν στον δεύτερο γύρο, ότι η υποψηφιότητά τους δεν έχει κανένα άλλο νόημα, πέρα από την ικανοποίηση που προσφέρει για λίγες εβδομάδες ο τίτλος του… υποψήφιου προέδρου και η συνακόλουθη προβολή από τα μέσα ενημέρωσης, δεν στέργουν να αποσυρθούν ώστε να ενισχύσουν την σοβαρότητα της διαδικασίας. Να μείνουν δυο-τρεις διεκδικητές.

Δυστυχώς η “ενότητα” αλλά και ο καταλαγιασμός, ως συνακόλουθο αποτέλεσμα εκ του, υποτιθέμενου, συγκλονισμού από τον τραγικό θάνατο της Φώφης, ευδοκιμούν μόνο στα εύκολα λόγια. Ενώ, επειδή πράγματι ο τόπος χρειάζεται ένα σοβαρό και ισχυρό σοσιαλδημοκρατικό σχήμα, θα έπρεπε τα λόγια να μετουσιώνονται σε γενναίες πράξεις. Οι δε παραιτήσεις απαιτούν, ενίοτε, μεγαλύτερη γενναιότητα από το “πάω κι εγώ για αρχηγός”.

giorgismassavetas@gmail.com