Με την ευκαιρία των πέντε χρόνων από τον θάνατο του Κάστρο και αφορμή τα συνήθη χλευαστικά σχόλια που συνεχίζονται, σκέφτηκα να κάνω μια σύντομή αναδρομή στη ζωή και την δράση του. Βέβαια ο ίδιος (περνώντας στην αιωνιότητα) ζήτησε να τον ξεχάσουμε, όμως αυτό είναι αδύνατον. Θα τον θυμόμαστε στον αιώνα τον άπαντα. Άλλοι βέβαια με νοσταλγία και άλλοι με απέχθεια.
Γεννήθηκε το 1926, από αμόρφωτους γονείς ισπανικής καταγωγής που κατάφεραν όμως να γίνουν πλούσιοι γαιοκτήμονες, σπούδασε νομικά και παντρεύτηκε μια κυρία «της καλής κοινωνίας» αλλά γρήγορα κατάλαβε ότι ο προορισμός του ήταν άλλος.
Ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια είχε αρχίσει ανάλογη δράση. Ήταν πρόεδρος των φοιτητών και έλαβε μέρος το 1947 σε μια ατυχή εκστρατεία στον Άγιο Δομίνικο, κατά του δικτάτορα Τρουχίλιο. Το 1948 συμμετείχε σε συνέδριο φοιτητών στην Μποκοτά της Κολομβίας, το οποίο συνέπεσε με την δολοφονία του φιλελεύθερου ηγέτη Γκαϊτάν. Ο Φιντέλ φυσικά και πήρε μέρος στην εξέγερση που ακολούθησε, η οποία όμως πνίγηκε στο αίμα και ο ίδιος γύρισε πίσω αποφασισμένος όσο ποτέ να αφιερώσει τη ζωή του στον αγώνα κατά των ανδρείκελων των ΗΠΑ και της CIA.
Στις 26 Ιουλίου 1953, εισβάλλει στο στρατόπεδο Μονκάδα με στόχο την κατάληψη του και την ανατροπή του Μπατίστα. Στο στρατοδικείο που ακολούθησε ο Φιντέλ «αγόρευσε» επί 4 ολόκληρες ώρες σαν κατήγορος και όχι κατηγορούμενος. Όταν άκουσε την ποινή του τι έκανε ο αθεόφοβος: τους είπε: «Κύριοι εγώ δεν σα ζήτησα καμία χάρη. Θέλω να έχω την ίδια μεταχείριση με τους συντρόφους μου και η ιστορία θα με δικαιώσει!!!».
Προφανώς το δικαστήριο, λόγω της καταγωγής του, τον έριξε στα «μαλακά», 15 χρόνια κάθειρξη. Και δεν έφθανε αυτό, το 1955 ο Μπατίστα είχε την φαεινή ιδέα να δώσει αμνηστία.
Κατέφυγε στο Μεξικό, ακολουθούμενος από την ήρεμη δύναμη, τον αδελφό του Ραούλ, και έπιασε αμέσως «δουλειά». Μοίρα καλή έφερε στον δρόμο του τον άλλο ογκόλιθο της διαρκούς επανάστασης τον Τσέ Γκεβάρα και στις 22-11-1956 με ένα σαπιοκάραβο και σφοδρή θαλασσοταραχή 82 παλληκάρια, ξεκινάνε για την Κούβα.
Τα αεροπλάνα του Μπατίστα που τους περίμεναν τους έλιωσαν. Σώθηκαν 12 και αυτοί σκορπισμένοι στους βάλτους και τα πυκνά δάση.
Την πρωτοχρονιά του 1959, οι μπαρμπούδος του Κάστρο, μπαίνουν θριαμβευτικά στην Αβάνα, ενώ ο Μπατίστα είχε αποδράσει την νύχτα με τις οικονομίες της χώρας, 400.000.000 δολ.
Κάποια μέρα αφού ηρέμησαν τα πράγματα, επισκέφθηκε το τσιφλίκι του και αφού ήπιε τον καφέ που τον κέρασε η μάνα του της λέει: «Μάνα εδώ σε λίγες μέρες θα είναι άλλοι νοικοκυραίοι!!!. Η αδελφή του Χουάνα έφυγε στις ΗΠΑ και από εκεί τον φασκέλωνε και τον καταριόταν.
Το 1967 ένας Αμερικανός δημοσιογράφος συνάντησε τον Κάστρο στο …παλάτι του: «Ένα διαμέρισμα 80τ.μ. στον τέταρτο όροφο μιας λαϊκής συνοικίας, επίπλωση εφάμιλλη αυτής ενός εργένη εργάτη στις ΗΠΑ και στην βεράντα κυκλοφορούσαν ..δυο κότες"!!!
Το 1975, το ασφυκτικό εμπάργκο των ΗΠΑ, είχε δυσκολέψει τα πράγματα και ο κόσμος βγήκε στους δρόμους φωνάζοντας κάτω ο Κάστρο. Και τι κάνουν σε αυτές τις περιπτώσεις οι δικτάτορες; οχυρώνονται καλά και στέλνουν τα τάνκς να καθαρίσουν. ΟΧΙ ΟΜΩΣ Ο ΚΑΣΤΡΟ. Βγήκε στη μέση της πλατείας, όρθωσε το πελώριο ανάστημα του και τους λέει: «Εδώ είμαι, αφού φταίω εγώ βαράτε με». Πέταξαν τα ξύλα και τις πέτρες, τον χειροκρότησαν και δεν το ξανάκαναν.!!!! Γι’ αυτό σας λέω ότι ο άνθρωπος είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος, είναι φαινόμενο.
Όμως λένε οι ιεραπόστολοι της «δημοκρατίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», ότι η Κούβα είναι μια εξαθλιωμένη χώρα, οι κουβανοί «πεινάνε» έχουν δικτατορία… είναι για κλάματα.
Ε, λοιπόν όσοι έχουν μάτια για να βλέπουν και αυτιά για να ακούνε, είναι πολύ εύκολο να δούν ότι οι κουβανοί είναι 100 φορές καλύτερα σε σχέση με την προ Κάστρο εποχή και 100 φορές καλύτερα από όλους τους Λατινοαμερικάνους. Είναι οι πιο ευτυχισμένοι και ξέγνοιαστοι άνθρωποι του κόσμου, λέει μια γνωστή μου, που έχει αφήσει την καρδιά της στην Κούβα και πετάγεται τακτικά ως εκεί για να γεμίσει τις μπαταρίες της.
Εγώ θα συμπληρώσω ότι η αξιοθρήνητη κούβα πέτυχε κάποιες παγκόσμιες πρωτιές:
* Τη χαμηλότερη εγκληματικότητα και διαφθορά: ο πρώην δημοσιογράφος και πολιτικός Θεοδωράκης, έκανε οδοιπορικό (ως δημοσιογράφος) στην Κούβα. Δεν βρήκε τίποτε σωστό. Του χάλασε όμως την σούπα (και δεν το κατάλαβε) μια κοπέλα που τους έκανε ωτοστόπ σε ερημικό δρόμο νύχτα. Την ρώτησε: «Δεν φοβάσαι που μπαίνεις σε ένα ξένο αυτοκίνητο τέτοια ώρα;» και εκείνη του απάντησε: Εμείς εδώ δεν φοβόμαστε»…
* Το καλύτερο σύστημα υγείας: πρίν 5-6 χρόνια η τοπική εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ φιλοξένησε άρθρο μιας καθηγήτριας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, η οποία μαζί με άλλους 20 καθηγητές απ’ όλο τον κόσμο, μελέτησαν όλα τα συστήματα υγείας. Πρώτο και καλύτερο το σύστημα υγείας της Κούβας… Η προληπτική ιατρική είναι κανόνας. Πληθώρα γιατρών. Η «αξιοθρήνητη» Κούβα ενισχύει διαρκώς, κυρίως φτωχές χώρες με εθελοντές γιατρούς. Μόνον στην Ιταλία έστειλε 3.200 γιατρούς, με την πρόσφατη επιδημία.
* Η μεγαλύτερη δύναμη στον αθλητισμό αναλογικά με τον πληθυσμό της: οι κουβανοί αθλητές πρωταγωνιστούν σε όλα τα παγκόσμια πρωταθλήματα και Ολυμπιακούς αγώνες. Η Κούβα ενισχύει με αθλητές και άλλες χώρες, ακόμα και την Τουρκία. Πραγματικό φυτώριο και κανένα κρούσμα ντόπινγκ. Αθλητές όπως ο αέρινος δρομέας των 400μ και 800μ Αλμπέρτο Χουαντορένα, ο καλύτερος πυγμάχος όλων των εποχών Θεόφιλος Στήβενσον, που πέταξε στα μούτρα των Αμερικανών 5.000.000 δολ. που του πρόσφεραν να δώσει αγώνα με επαγγελματίες, ο φοβερός άλτης του ύψους Σοτομαγιόρ, που το ρεκόρ του 2,45μ το βλέπουν από μακριά εδώ και 30χρόνια έχουν γίνει σύμβολα του παγκόσμιου αθλητισμού.
Όταν ανέλαβε ο Κάστρο τις τύχες της Κούβας, το 70% του πληθυσμού «στεγαζόταν» ανά δέκα – δώδεκα άτομα στα περίφημα μποΐος, αχυροκαλύβες, χωρίς χωρίσματα, όπως τα αιγοπρόβατα δηλαδή. Καμία πρόσβαση στην υγεία και παιδεία και μέσος όρος ζωής τα 35 χρόνια. Σήμερα το 70% είναι ανωτέρας και το 30% ανωτάτης μορφώσεως. Άστεγοι και άνεργοι βέβαια είναι απαγορευμένες έννοιες.
Είναι νομίζω πολύ εύκολο να αντιληφθεί κάθε καλοπροαίρετος, πόσο ακόμα καλύτερα θα ήταν η Κούβα, αν δεν αντιμετώπιζε τον θανάσιμο εναγκαλισμό των ΗΠΑ και δυστυχώς την αδιαφορία της διεθνούς κοινότητας.
Εν πάση περιπτώσει η ζωή και η δράση του Κάστρο είναι συγκλονιστική και πάντως όχι για γέλια και για κλάματα. Εγώ επεσήμανα μερικά σημεία, τα οποία όμως, είναι αρκετά για να στηρίζουν την άποψή μου, ότι είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ.
Αν λάβουμε υπ’ όψιν μας, ότι άφησε την ήρεμη και άνετη ζωή και ακολούθησε αυτήν την πορεία, παίζοντας τη ζωή του κορώνα γράμματα, νομίζω ότι αξίζει περισσότερο σεβασμό. Δεν ήταν κουμουνιστής, ούτε σοσιαλιστής, ούτε χριστιανός ήταν ο ΦΙΝΤΕΛ.
Εγώ πάντως είμαι σίγουρος ότι ο Κάστρο και ο Γκεβάρα, θα αγιοποιηθούν, όταν οι κουβανοί φθάσουν σε αθλιότητα τους λοιπούς Λατινοαμερικάνους, όταν οι άμωμες και άχραντες ΗΠΑ, επαναφέρουν την «κανονικότητα».
