Ο Πάτρικ Λη Φέρμορ, αναφέρει στο βιβλίο του με τον τίτλο «Μάνη», που εκδόθηκε το 1972, «… αφού ο Τουρισμός ερήμωσε τον άλλο κόσμο, ξεχώρισε την Ελλάδα σαν το τελευταίο πανέμορφο κι αθώο θύμα του. Στ΄ όνομα αυτών των τριών συλλαβών συγχωριέται κάθε έγκλημα και κάθε προσβολή. …Και δεν αφήνει καμιά τοποθεσία δίχως να την βεβηλώνει, καμιά ομορφιά της φύσης ανεκμετάλλευτη και καμία παραλία άθικτη… Οι επερχόμενες γενιές θα πουν ότι για μια χούφτα λίρες, φράγκα, λιρέττες και δραχμές, καταστρέψαμε συστηματικά την κληρονομιά τους…».
Η πιθανή αρχική αξιολόγηση της άποψης του συγγραφέα ως υπερβολικής ή απόλυτης, μετατρέπεται γρήγορα σε προβληματισμό μπροστά στο πλήθος των περιπτώσεων που την επιβεβαιώνουν. Ενώ, εντυπωσιακή είναι η ταύτιση της τελευταίας παραγράφου με το πνεύμα του ορισμού της αειφόρου ανάπτυξης από την Επιτροπή Brundtland (WCED, 1987): «Αειφόρος ανάπτυξη είναι η ανάπτυξη που ικανοποιεί τις ανάγκες του παρόντος χωρίς να υπονομεύει τη δυνατότητα των μελλοντικών γενεών να ικανοποιήσουν τις δικές τους ανάγκες».
Στο πλαίσιο της διαγενεακής αλληλεγγύης και παράλληλα της βελτίωσης της ποιότητας της ζωής μας, πρέπει να αναθεωρήσουμε την αντίληψη πως η ανάπτυξη επιτυγχάνεται μόνο μέσω της οικονομικής μεγέθυνσης. Οφείλουμε να μετακινηθούμε σε μια ολιστική προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία η ανάπτυξη αφορά μια «… μακροχρόνια διαδικασία κοινωνικού - οικονομικού - πολιτικού - πολιτιστικού μετασχηματισμού, με στόχο την εξασφάλιση μιας ποιοτικά ανώτερης ανθρώπινης ζωής σε όλα τα επίπεδα…» (Hirschman,1958).
Επίσης, η τουριστική ανάπτυξη πρέπει, στην κατεύθυνση αποφυγής των δυσμενών επιπτώσεών της, να οριοθετηθεί με κριτήρια αειφορίας και με βασικό γνώμονα τη φέρουσα ικανότητα κάθε τόπου. Στη φιλοσοφία της Αειφόρου Τουριστικής Ανάπτυξης οι τουριστικοί πόροι χρησιμοποιούνται χωρίς να εξαντλούνται. Έτσι, ικανοποιείται η επιθυμητή ισορροπία μεταξύ φυσικού περιβάλλοντος, κοινωνίας και οικονομικής ανάπτυξης, δεν υπονομεύεται το μέλλον των επόμενων γενεών και ταυτόχρονα διασφαλίζεται η συνέχεια της ίδιας της τουριστικής ανάπτυξης.
Είναι προφανές πως τα παραπάνω έχουν έντονη πολιτική και ιδεολογική χροιά ενώ ο βαθμός ενστερνισμού τους είναι ανάλογος της κοσμοθεωρίας που διαπνέει μια κοινωνία και τους ηγέτες της!