Βλέπω ανάμεσα στα ονόματα εκείνων που θα συμμετάσχουν στη “συναυλία ειρήνης”, κάποιες κυρίες που μετείχαν -και λίαν καλώς έπραξαν- στο κίνημα #metoo που ξέσπασε στην Ελλάδα μετά τις καταγγελίες άλλων καλλιτεχνών, γυναικών τε και ανδρών, κατά των Λιγνάδη, Κιμούλη, Φιλιππίδη, Χαϊκάλη και άλλων. Όταν ορθώς απέρριπταν τα επιχειρήματα εκείνων που υποστήριζαν ότι... φταίνε και τα θύματα των βιασμών ή της απόπειρας βιασμού, διότι “προφανώς” είχαν... προκαλέσει τον βιασμό τους, επειδή “του κουνήθηκαν” του οποιουδήποτε αρειμάνιου σερνικού “παλιάς κοπής”.

Τότε δεν κρατούσαν “ουδετερότητα” και “ίσες αποστάσεις” ανάμεσα στους θύτες και τα θύματα. Και καλώς έπραξαν. Όσοι και όσες τήρησαν αυτή τη στάση της “ίσης απόστασης” δικαίως αποδοκιμάσθηκαν δημοσίως διότι είναι μια στάση αισχρή και άτιμη. Όταν δεν καταδικάζεις ευθέως τον βιαστή είναι σαν να του προσφέρεις την ανοχή -αν όχι και την αποδοχή σου.

Τώρα έχουμε από τη μια πλευρά μια χώρα που βιάζεται, καταστρέφεται, ισοπεδώνεται από έναν επιτιθέμενο. Πόλεις ολόκληρες, όπως η Μαριούπολη, με τους χιλιάδες ομογενείς μας, σχεδόν εξαφανίζονται από τον χάρτη. Μια χώρα που δεν μπήκε εκείνη σε πόλεμο, δεν τον ξεκίνησε. Και από την άλλη έχουμε έναν εισβολέα που δεν φείδεται ούτε της ζωής ούτε της περιουσίας των αμάχων. Που χρησιμοποιεί την οπλική του υπεροχή για να επιβάλει μια “τελική λύση” του κατ’ αυτόν “ουκρανικού ζητήματος”. Αλλά οι μετέχοντες και μετέχουσες στη συναυλία “για την ειρήνη” δεν βρίσκουν ούτε μια λέξη για να καταδικάσουν τον “βιαστή”. Διότι, προφανώς, οι περισσότεροι από αυτούς αποδέχονται την προπαγάνδα του καθεστώτος Πούτιν ότι... τα ήθελε και η Ουκρανία. Πολύ του κουνήθηκε του Βλαδίμηρου. Τι να σου κάνει και αυτός;

Καταδικάζουμε τις γυναικοκτονίες από κάποιους πρώην που δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα της... αποστασίας στις άλλοτε συντρόφους τους, που επιχειρούν να ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Αλλά όταν πρόκειται για μια πρώην σοβιετική και ρωσική επικράτεια, που διανοείται να αυτοπροσδιορίσει τις πολιτικές συμμαχίες της, τι κάνουμε; Αναγνωρίζουμε στον “πρώην” το “δικαίωμα” να την “καθαρίσει”.

Χαλάει το στομάχι μου από την αηδία απέναντι σε τόση υποκρισία. Όταν τραγουδάς την Ειρήνη, πρέπει να θυμάσαι και ποιος την σκότωσε. Αν κάνατε συναυλία για τους εδώ βιασμούς, θα ήταν “υπέρ της… αγάπης” αορίστως ή κατά των βιαστών;

Γ. Π. Μασσαβέτας

giorgismassavetas@gmail.com