Στον χώρο του Ελληνισμού η επιθετικότητα από πιστούς της μουσουλμανικής θρησκείας αποτέλεσε απάνθρωπη έκφραση πριν από την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, τα τετρακόσια και πλέον έτη της σκλαβιάς μέχρι και σήμερα, με την βάναυση συμπεριφορά της γειτονικής με το σημερινό Ελληνικό κράτος, χώρας της Τουρκίας. Είναι ιστορική πραγματικότητα ότι ο Ελληνισμός όταν ζούσε ελεύθερα ανέπτυξε σπουδαίους πνευματικούς θησαυρούς αλλά και όταν εβίωνε την καταπίεση και τις θλίψεις δεν καταδαπάνησε αυτούς, αλλά αύξησε αυτούς τους θησαυρούς δημιουργώντας πρότυπα αγώνων, Ήρωες και Αγίους, ενάντια σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού και αμαυρώσεως της αξίας του ανθρωπίνου προσώπου.
Με τον αγώνα τους και όχι μόνο, οι Έλληνες Αγωνιστές του 1821 απέδειξαν ότι δεν ήταν στατικά ελεύθεροι, αλλά γινόντουσαν διαρκώς, ελεύθεροι. Αυτήν την ελευθερία την επιβεβαίωναν όσο περισσότερο αγωνίζονταν ενάντια στη βία και στον ανελεύθερο τρόπο ζωής πού τις μέρες μας εμφανίζεται και πάλι, υποκινούμενος από τον ίδιο επεκτατικό και αναθεωρητικό παραλογισμό, που είχαν τότε οι Τούρκοι δυνάστες. Έναν παραλογισμό που είχε ως βάση την νομικιστική θρησκευτικότητα. Απέναντι σε αυτήν την ατομική θρησκευτικότητα αγωνίστηκαν οι Έλληνες Ήρωες.
Με την αγωνιστικότητα τους και τη θυσία τους τόνωσαν την πίστη όλων των άλλων συνάνθρωπων τους και την πεποίθηση ότι η νίκη θα είναι με το μέρος των Ελλήνων και ασχέτως των όποιων πολεμικών επιτυχιών ή αποτυχιών, η εθνική συνείδηση στηριγμένη στον πολιτισμό που προάγουν ο Ελληνισμός και ο χριστιανισμός παρέμεινε ζωντανή.
Η τουρκική καταπίεση όντως ήταν, και σήμερα πολλές φορές είναι, μια οδυνηρή πραγματικότητα για τον κάθε Έλληνα, αλλά και για τον κάθε άνθρωπο αυτού του κόσμου, που τον χαρακτηρίζει η αναζήτηση της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Καμμία ελεύθερη ανθρώπινη ύπαρξη όπου και αν ζει στον κόσμο και οποτεδήποτε, δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι συνάνθρωποί της πέθαναν από τις πολλές κακώσεις, από την πείνα, έμειναν άταφοι, σφαγιάστηκαν, ακρωτηριάστηκαν, φονεύτηκαν με ξυλοδαρμό, κατακερματίστηκαν κομματιάστηκαν με μαχαίρια, σφάχτηκαν με τσεκούρι εντός των ιερών ναών, πετάχτηκαν τα σώματά τους στα σκυλιά και στις χαράδρες, βιάστηκαν, διαπομπεύτηκαν στην αγορά, φυλακίστηκαν, περπάτησαν χωρίς παπούτσια, υπέστησαν κάθε πόνο, δυστυχία και εξευτελισμό.
Όμως η πίστη και η ελπίδα στον Χριστό που είπε: «θαρσείτε νενίκηκα τον κόσμο» (Ιω. 16.33) αποτελεί την αιτία της υπομονής και των αντοχών στα δεινά τους. Αυτή η πίστη των Ελλήνων, αυτή η πίστη των Χριστιανών συνέχει τους Έλληνες ακόμη και μέσα στα δεινά και την καταστροφή και δίνει την προοπτική για ένα μέλλον χωρίς πόλεμο, αίμα και καταστροφή.
Στην Εκκλησία η θυσία για την ελευθερία είναι υπαρξιακό γεγονός και καθορίζει τον κάθε άνθρωπο και τις σχέσεις του με τους άλλους και δεν είναι συμβατό με τον καθένα χριστιανό κληρικό, λαϊκό, άνδρα, γυναίκα, παιδί, να μην αγωνιστεί για την ελευθερία του και την ελευθερία των οικείων του και όλων των συνανθρώπων του. Όλοι οι θυσιασθέντες χριστιανοί για έναν ελεύθερο τρόπο ύπαρξης χωρίς προκαθορισμούς δουλείας ή καταπίεσης, αρνήθηκαν τη θηριωδία, όλοι αυτοί έγιναν ολοκαύτωμα θυσίας και απέκτησαν αιώνια μνήμη και αυτή η μνήμη είναι ο οδηγός για όσους θα υπάρξουν αργότερα προκειμένου να μην υπάρξει παρόμοια βαρβαρότητα και να μεταποιηθεί κάθε πολεμική πράξη και βία σε ειρηνική συνύπαρξη.
Η αυτοθυσία, ο ηρωϊσμός, η φιλοπατρία, η θεώρηση της ελευθερίας ως δυναμικού τρόπου ζωής και κοινωνίας των προγόνων μας, γέννησαν τα μαρτύρια και το θάνατο, τον αγώνα για την ελεύθερη, βιοτή των άλλων αδελφών τους γιατί «επ’ ελευθερία εκλήθησαν» (Γαλ. 5. 13) όλοι οι άνθρωποι, για να ζήσει ο κόσμος αιώνια χωρίς διαιρέσεις.
