Είναι φορές που η συγκυρία, η αλληλουχία των γεγονότων, η τύχη που γίνεται αδιάψευστη πραγματικότητα, αφήνουν «μετεξεταστέα» την δημιουργική φαντασία και του πλέον ευφάνταστου σκηνοθέτη.
Τη Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου , γιορτάστηκε στα Μαρτυρικά Καλάβρυτα, η θλιβερή επέτειος αποκτήνωσης των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής, που την ίδια μέρα το 1943 πυρπόλησαν τα Καλάβρυτα και … «το απόσπασμα του Γερμανικού Στρατού Κατοχής, συγκέντρωσε στον προαύλιο χώρο του Δημοτικού σχολείου τους κατοίκους της κωμόπολης. Οι άνδρες και οι έφηβοι άνω των 13 ετών οδηγήθηκαν στις παρυφές της κωμόπολης. Εκεί οι Γερμανοί τους εκτέλεσαν με συνεχείς ριπές πολυβόλων, σκοτώνοντας περίπου 1.000 άτομα σύμφωνα με έγγραφο που συνέταξε η Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για Εγκλήματα Πολέμου».
Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Δένδιας , εκπροσωπώντας την Κυβέρνηση παρέστη στην επιμνημόσυνη δέηση στο Μνημείο Εκτέλεσης Καλαβρυτινών, δήλωσε: «το ανθρώπινο μυαλό αδυνατεί να επεξεργαστεί τι μπορεί να οδηγήσει συνανθρώπους σε ένα τόσο απεχθές έγκλημα. Αδυνατεί να διαχειριστεί το μένος και το μίσος που εκπέμπει η συμπεριφορά των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής απέναντι στον πληθυσμό της πόλης». Και πρόσθεσε ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας: «ως προς το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι: Το ζήτημα για την ελληνική κυβέρνηση παραμένει απολύτως ανοικτό».
ΒΡΥΞΈΛΛΕΣ: Την ίδια μέρα (Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2023), ο Καγκελάριος της Γερμανίας Ολαφ Σολτς παίρνει ξεκάθαρη θέση υπέρ της υποψηφιότητας της Αλβανίας στην Ε.Ε., παρότι ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης διευκρινίζει, ότι η αδιαλλαξία των Τιράνων στην υπόθεση Μπελέρη του εκλεγμένου δημάρχου Χειμάρρας, έρχεται σε σύγκρουση με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η Γερμανία όχι μόνο αγνόησε την Ελληνική Κυβέρνηση, αλλά ο Γερμανός Καγκελάριος, είπε ότι η ένταξη της Αλβανίας στην Ε.Ε. και οι ελληνικές αντιρρήσεις, είναι μία ακόμη αφορμή προκειμένου το Βερολίνο να προωθήσει την άποψη της κατάργησης του «βέτο» των κρατών- μελιών, ακόμη και για θέματα εξωτερικής και αμυντική πολιτικής, προωθώντας την ειδική πλειοψηφία, που στηρίζεται από την Κομισιόν και αναμένεται να συζητηθεί και πιθανότατα να τεθεί σε εφαρμογή μετά τις ευρωεκλογές του προσεχούς Ιουνίου. Ουσιαστικά ακυρώνει τη δυνατότητα αρνησικυρίας (βέτο) από ένα κράτος-μέλος και οδηγεί σε αποφάσεις με αυξημένη πλειοψηφία!!!
Εξέλιξη δυσμενής για την Ελλάδα, αφού κυριαρχικά της δικαιώματα βρίσκονται υπό την διαρκή απειλή της τουρκικής αναθεωρητικής πολιτικής, όπως φυσικά και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ένθερμος θιασώτης των Τουρκικών επεκτατικών σχεδίων αποδεικνύεται διαχρονικά η Γερμανία των κυβερνήσεων Μερκελ- Σόιμπλε (οι πρωτεργάτες της επιβολής εξοντωτικής τιμωρητικής πολιτικής οικονομικής λιτότητας στην Ελλάδα τη δεκαετία 2009-2019) και της πολυκομματικής του Σόλτς, που χάριν των οικονομικών συμφερόντων της, τινάζει, για μία ακόμη φορά, στον αέρα την κοινοτική αλληλεγγύη.
Η διχογνωμία Ελλάδας και Γερμανίας, για την ένταξη της Αλβανίας στην Ε.Ε. και μάλιστα, σε ανώτατο επίπεδο, όπως είναι η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε., δεν είναι το μοναδικό περιστατικό στην ευρωζώνη.
Η Ε.Ε. βρίσκεται σε μια περιπετειώδη φάση εσωστρέφειας, όπου η ομοφωνία σε σημαντικά θέματα, γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, λόγω της σύγκρουσης εθνικών συμφερόντων των κρατών-μελών της. Για αυτό άλλωστε η Ε.Ε., δεν μπορεί να διαμορφώσει μια αξιόπιστη και ενιαία ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας και άμυνας, και αποτελεί το «παρακολούθημα» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής την οποία χρηματοδοτεί με κοινοτικά κονδύλια.
Η χθεσινή απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε., για τη στήριξη στην Ουκρανία, δεν ήταν ομόφωνη με τον απέχοντα της ψηφοφορίας Πρωθυπουργό της Ουγγαρίας να δηλώνει ότι πρόκειται για «κακή απόφαση» των Βρυξελλών.
Γενικά οι πόλεμοι στην Ουκρανία και στη λωρίδα της Γάζας, έχουν προκαλέσει ρήγματα τη Δύση (ΗΠΑ-Ε.Ε.- ΝΑΤΟ), δηλαδή στην αμέριστη στήριξη, οικονομική και στρατιωτική, της Ουκρανίας και του Ισραήλ, που αποτελούν κορυφαίες επιλογές της αμερικανικής διπλωματίας.
Τα κράτη που ανήκουν στη Δυτική συμμαχία, αξιολογούν τις συμμαχικές υποχρεώσεις τους, συνυπολογίζοντας όμως και τα εθνικά τους συμφέροντα. Στην Ουκρανία, πάρα τη γενναία βοήθεια της Δύσης, η οποία όμως δεν είναι ανεξάντλητη ( βαίνει μειούμενος ο αριθμός των διαθέσιμων πυρομαχικών που μπορεί να παράσχει η Δύση στο Στρατό της Ουκρανίας), φαίνεται, ότι η Ρωσία έχει το «πάνω χέρι» στο πεδίο των στρατιωτικών συγκρούσεων.
Διακηρυγμένος στόχος της Ουκρανίας είναι επανακατάκτηση των εδαφών συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας, που σημαίνει πρακτικά, ότι θα πρέπει να καταρρεύσει η Ρωσία.
Στόχος του Ισραήλ, «η εξουδετέρωσή της Χαμάς», που όμως συμπεριλαμβάνει τον βομβαρδισμό των δομών υγείας στη Λωρίδα της Γάζα και δεν έχει ηθικούς φραγμούς στους θανάτους άμαχων Παλαιστίνιων ειδικά των παιδιών …
Αν συνεχιστεί η εγκληματική δράση του ισραηλινού στρατού στη Λωρίδα της Γάζας, πιθανότατα να πληγεί η αξιοπιστία της Δύσης στην υπεράσπιση δικαιωμάτων που απορρέουν από το διεθνές Δίκαιο και να ενταφιαστεί το σύστημα αξιών του Δυτικού Πολιτισμού.
Οι παραπάνω στόχοι της Ουκρανίας και του Ισραήλ, εκτός του ότι, εμπεριέχουν τον κίνδυνο γενικότερης ανάφλεξης ακόμη και τη χρήση τακτικών πυρηνικών, προβληματίζουν τους πολιτικούς ηγέτες ειδικά της Ευρώπης, ενώ δεν μπορεί να αγνοηθεί το κύμα δυσαρέσκειας της διεθνούς κοινής γνώμης, ειδικά του αραβικού κόσμου. Πόσο μάλλον όταν στο ερώτημα «πες μου πώς τελειώνουν αυτές οι δύο συρράξεις», δεν φαίνεται να υπάρχει απάντηση ούτε καν από τις ΗΠΑ.
