Τονίζω από την αρχή πως το σημαντικότερο πρόβλημα για την πατρίδα μας, και μάλιστα μακράν όλων των άλλων, είναι η εξοργιστικά αρνητική κατάσταση που παρουσιάζεται στο σύνολο των δομών της δημόσιας διοίκησης, στον στενό και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Η συγκλονιστική επικαιρότητα των ημερών μας, που συναποτελείται από την σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη, τη γυναικοκτονία στους Αγίους Αναργύρους σχεδόν μέσα στο τοπικό αστυνομικό τμήμα ή τα επιπλέον 5ΟΟ εκατομμύρια που καλούνται να πληρώσουν στη ΔΕΗ οι συνεπείς πελάτες της, μαζί με την ακρίβεια, την τριτοκοσμική κατάσταση στα νοσοκομεία και πολλά άλλα, το αποδεικνύουν.
Όλα τα παραπάνω συνδέονται, σε μια πρώτη ανάγνωση όμως, με την αναξιοκρατία, τον ‘’ωχ αδερφισμό’’, την ανικανότητα, την ανευθυνότητα, την αδιαφορία για τις υποχρεώσεις προς την κοινωνία υπαλλήλων και στελεχών της δημόσιας διοίκησης. Ο πρώην αποθηκάριος που έγινε σταθμάρχης στον πλέον κρίσιμο σταθμό της Λάρισας, αλλά και τα περί αυτόν σιδηροδρομικά στελέχη, οι τραγικά αδιάφοροι αστυνομικοί στο τμήμα των Αγίων Αναργύρων, τα στελέχη της πυροσβεστικής στο Μάτι, η διοίκηση της ΔΕΗ που “φορτώνει’’ στους συνεπείς πελάτες της το κόστος της ρευματοκλοπής, λόγω της δικής της ανικανότητας να εκσυγχρονίσει τους μετρητές εδώ και 20 χρόνια, η απουσία ουσιαστικού και συστηματικού ελέγχου στα καύσιμα και σε προϊόντα ευρείας κατανάλωσης και πολλά άλλα, συνθέτουν μια τραγικά επικίνδυνη εικόνα και κατάσταση, την οποία πληρώνει ο πολίτης και μάλιστα ο πλέον αδύναμος. Επαναλαμβάνω. Υπάλληλοι και στελέχη ευθύνονται σε πρώτη ανάγνωση.
‘’Τίς πταίει‘’, λοιπόν, για να θυμηθούμε τον μεγάλο Χαρίλαο Τρικούπη; Το ΚΡΑΤΟΣ, που δημιούργησαν αλλεπάλληλες κυβερνήσεις και κόμματα φταίει. Το κομματικό και πελατειακό κράτος, που αποτελεί το λάφυρο κάθε κυβέρνησης, διορίζοντας εκτός ΑΣΕΠ χιλιάδες υπαλλήλους και επιπλέον χιλιάδες μετακλητούς και μη, προωθώντας ουσιαστικές διαδικασίες αξιολόγησης και εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης. Οι κυβερνήσεις ευθύνονται, με τις κομματικές επιλογές τους, σε κάθε ‘’αρμό’’ της δημόσιας διοίκησης και του κράτους. Επιλογές, που δε συνδέονται με την αποδεδειγμένη ικανότητα και το ήθος του υπαλλήλου, αλλά την προσήλωση στους στόχους του πελατειακού κράτους και τη διαιώνιση της εξουσίας του κόμματος που κυβερνά. Επακόλουθο είναι αυτό το κράτος να μην μπορεί να ανταποκριθεί με επάρκεια σε βασικές υποχρεώσεις του προς τους πολίτες, όπως είναι η ασφάλεια, η περίθαλψη, η εκπαίδευση, η πρόνοια, η γρήγορη απόδοση δικαιοσύνης, η πρόληψη και η έγκαιρη αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών…
Ας συνειδητοποιήσουμε πως ισχυρό κράτος σημαίνει κυρίως οργανωμένη και, όσο περισσότερο γίνεται, ανεξάρτητη δημόσια διοίκηση. Και προφανώς, αυτό συνδέεται με ιεραρχία, αντικειμενική αξιολόγηση, ορισμό γενικών διευθυντών και διευθυντών (πολλά χρόνια η δημόσια διοίκηση διοικείται από αναπληρωτές, για να ελέγχεται) και, φυσικά, αντικειμενικότητα στις προσλήψεις, όπως και απαλλαγή της από τον καθοριστικό ρόλο μετακλητών συνεργατών και συμβούλων.
Η πρώτη, η μεγάλη και η ουσιαστική μεταρρύθμιση είναι η μεταρρύθμιση του κράτους και της δημόσιας διοίκησης, ώστε από εμπόδιο, να μετατραπούν στην ατμομηχανή του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης για την πατρίδα μας.
Ολοι κατανοούμε πως από το σημερινό τέλμα εξυπηρετούνται τεράστια συμφέροντα και όλοι γνωρίζομε πως όσοι επιχείρησαν να έρθουν αντιμέτωποι με το πελατειακό κράτος συκοφαντήθηκαν, ταλαιπωρήθηκαν ή εξαφανίσθηκαν πολιτικά (Πεπονής με τον ΑΣΕΠ, Αλέκος Παπαδόπουλος με τον ισολογισμένο προϋπολογισμό, Μάνος και Τρίτσης με τα πολεοδομικά, Γιαννίτσης με το ασφαλιστικό και αρκετοί άλλοι…).
Οι διακηρύξεις για την επανίδρυση του κράτους δείχνουν πως εξυπηρετούν επικοινωνιακές στοχεύσεις, αν δεν αποδεικνύουν έλλειψη θάρρους και διάθεση ανάληψης πολιτικού κόστους για την επίλυση ενός χρόνιου και τεράστιου προβλήματος. Όμως, επιβάλλεται να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, πολίτες, κόμματα και πρωτίστως η κυβέρνηση πως η μεταρρύθμιση, ο εκσυγχρονισμός κράτους και της δημόσιας διοίκησης αποτελούν μονόδρομο και προϋπόθεση, όχι απλά για την πρόοδο και την ανάπτυξη, αλλά για την εθνική μας επιβίωση.
