Ορισμένες φορές οι λόγοι για να αποτυπώσεις στο χαρτί τις σκέψεις σου πολλαπλασιάζονται και αιτία είναι κάποια βαθιά διενεργούμενη ενδοσκόπηση που αναδεικνύει και αποκαλύπτει καλά κρυμμένα μυστικά. Γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που προσπαθεί κανείς να διεισδύσει στα πέρατα των ψυχικών διεργασιών και μάλιστα ακριβώς εκεί που αναδομείται ο κανονιστικός χαρακτήρας των σκέψεων αυτών.
Με αυτό θέλω να πω πως την στιγμή που αλλάζει κανείς τον σκεπτικό του χαρακτήρα, ακριβώς τότε ακριβώς περνούν από το νου αμέτρητες εικόνες από την μέχρι τώρα ζωή, με την πυκνότητά τους να παραπέμπει στην υπερεπάρκεια, λες και η ζωή αυτή δεν επρόκειτο να αλλάξει και ότι έζησε κανείς – έζησε.
Όμως δεν είναι καθόλου έτσι μιας και η ζωή αλλάζει μέρα με την ημέρα, από στιγμή σε στιγμή, από ώρα σε ώρα. Η βαθιά ενδοσκόπηση δίνει την ευκαιρία στην ψυχή να εκφραστεί για όλες αυτές τις ξεχασμένες στιγμές που και παρών ήσουν και δραστηριότητα είχες. Χωρίς αυτό να σημαίνει σε καμία περίπτωση όμως ότι παραιτείσαι από την δράση, χωρίς να περνά καν από το μυαλό σου πως αυτές ήταν μόνο οι εμπειρίες, ανασκουμπώνεσαι και δίνεις στον εαυτό σου το δικαίωμα να ζήσει και πάλι από την αρχή.
Αυτό αποκαλείται νεότητα και όχι συμβιβασμός που οδηγεί στην εκάστοτε μορφή αφελούς και ανόητης παραίτησης.
Λένε πως με τις σκέψεις, τους αναθεωρητισμούς, την αλλαγή πλάνων και την κατάλληλη χρήση των λεκτικών φράσεων εκεί που τους πρέπει να χρησιμοποιηθούν, δεν κερδίζει τίποτε κανείς, μιας και ο στόχος είναι η υλική ευμάρεια. Λένε επίσης πως από ένα σημείο και μετά γίνεσαι Ρομπέν των Δασών και μοναχική φιγούρα έτσι όπως είσαι απασχολημένος με τις σκέψεις και τις αγαθοεργίες σου. Τραγικό λάθος.
Δεν είναι ξόδεμα χρόνου η αυτό-βελτίωση, παρά η γκρίνια για την ανεπάρκεια του εαυτού μας. Δεν είναι η πείρα του παρελθόντος που λειτουργεί ως κυρίαρχος φανοστάτης παρά η ποικιλία των επόμενων διερωτήσεων, των αποριών και των αναζητήσεων που αναδημιουργεί την ζωτική ομορφιά. Μεγαλύτερη ικανοποίηση δηλαδή από το να βλέπει κανείς τον εαυτό του να βελτιώνεται, να εξελίσσεται και να ανοίγεται άφοβα στα σκεπτικά πελάγη, δεν υπάρχει.
Εντούτοις υπάρχει και μια πραγματικότητα που πρέπει να τη ζει κανείς σε όλη της την έκταση. Το βάθος που αναζητείται επίμονα από μερικούς ανθρώπους που για τους άλλους απλά «φιλοσοφούν», είναι το ορόσημο πέρα από το οποίο ξεκινούν να αποκαλύπτονται και να ξεδιπλώνονται τα μυστικά. Η ξαφνική χαρά δεν έρχεται έτσι από το βάθος αλλά δουλεύεται επί χρόνια από τον ταλαιπωρημένο ή βασανισμένο εαυτό, που έχει μάθει να ζει στα σκοτάδια και τώρα καλείται να ζήσει το φως και κατ΄αυτή την έννοια η χαρά αυτή δεν είναι ξαφνική.
Κάποτε θα πρέπει οι άνθρωποι να ξεκαθαρίσουν την σχέση με τον εαυτό τους και τους άλλους αν θέλουμε να μιλάμε για μια πραγματικά διαφορετική κοινωνία, απαλλαγμένη από στερεότυπα και νέο-συντηρητικές δοξασίες. Η ικανότητα να δει κανείς τα πράγματα αλλιώς, να αποκτήσει γνώση ίσως ακόμη και από αυτά που αποδοκίμαζε, δεν αξιώνουν συνταύτιση ούτε κάποιας μορφής ενσωμάτωση. Είναι απλά μέσα στο παιχνίδι της ζωής να αναζητά κανείς πολλούς αγγελιοφόρους πολλαπλών μηνυμάτων που κομίζουν και διαμορφώνουν κατάλληλα τα νέα ζωτικά στάδια που θα μπορούσε κανείς και χωρίς αυτά αλλά δεν το επιδιώκει όταν ο πλουραλισμός κερδίζει έδαφος.
Σαν λοιπόν κάνεις και πάλι μια νέα αρχή, μην ξεχάσεις αυτά που λησμόνησες στην προηγούμενη, τότε που η ποιητικότητα πιθανόν σε συγκινούσε αλλά δεν σε τραβούσε βαθιά να τη βιώσεις σε όλη της την έκταση.
Μπορεί να αποτύπωνες με άνεση τις σκέψεις στο χαρτί, μπορεί να εντυπωσίαζες με την ευγλωττία και την αστείρευτη έκφραση ιδεών, δεν είχες όμως εντρυφήσει στην γοητεία της σύνθεσης των λέξεων ούτε στο μεγαλείο των φραστικών συνδυασμών μιας και το συναίσθημα της νεανικής εποχής ήταν ο μοναδικός οδηγός.
Σημασία λοιπόν τώρα δεν έχει τόσο το πλήθος των ιδεών και ο όγκος των εικόνων παρά η ιδιοσυστασία και η δομή τους.
Είναι σα να ξαναδιδάσκεσαι γραμματική, συντακτικό, λεξικολογία ή γλωσσολογία, σα να αρχίζεις όχι από το μηδέν αλλά από κάπου αλλού, πριν ακόμη μάθεις πως δημιουργείται μια πρόταση προερχόμενη από την εικόνα που κάθε φορά συναντάς.
Ενδοσκόπηση λοιπόν διαφορετική, μια άλλη κατάδυση στην ψυχή και το νου, με την ελπίδα πως υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος αλλά κυρίως εμπειρίες που θα ορθώσουν μια νέα πείρα. Και το τέλος δεν θα είναι, πιστεύω, παρά μια νέα αρχή στη θέα ενός καινούργιου κόσμου, όπως αυτόν που βιώνουν τα παιδιά για πρώτη φορά και ο ενθουσιασμός τους δεν περιγράφεται με λόγια.
