Το Εκκλησιαστήριο (Ωδείο) της Αρχαίας Μεσσήνης βρίσκεται στα νότια της αγοράς και αποτελεί τμήμα του Ασκληπιείου της. Είναι έργο του 3ου αιώνα π. Χ. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα μικρό θέατρο με άνω και κάτω κοίλο. Διαθέτει ημικυκλική ορχήστρα, σκηνή και προσκήνιο. Το κάτω κοίλο χωρίζεται σε τρεις κερκίδες με έντεκα σειρές καθισμάτων (εδωλίων) η κάθε μια. Σε τρεις κερκίδες χωριζόταν και το άνω κοίλο. 
Ο ανασκαφέας και αναστηλωτής της Αρχαίας Μεσσήνης, ο αείμνηστος αρχαιολόγος Πέτρος Θέμελης, στην ιστοσελίδα του «Διαζώματος», περιγράφει: «Το Ωδείο είχε χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν, πριν από το 1986, για θεατρικές παραστάσεις. Το 2002 χρησιμοποιήθηκε πιλοτικά για την παρουσίαση αρχαίων ελληνικών μουσικών θεμάτων. Μετά τις πρόσφατες εργασίες στερέωσης, αναστήλωσης και συντήρησης (2000-2004) το Ωδείο διατηρείται σε άριστη κατάσταση, είναι επισκέψιμο και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για εκδηλώσεις συμβατές προς τις διαστάσεις και τον χαρακτήρα του».
Μια τέτοια εκδήλωση, μια πραγματικά σπάνια συναυλία έγινε στο Εκκλησιαστήριο της Αρχαίας Μεσσήνης, στις 11 Ιουλίου με κοντσέρτα για βιολί σε έργα Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ από τον βιρτούζο βιολονίστα και διευθυντή ορχήστρας, τον διεθνή «βιολιστή των βιολιστών», Λεωνίδα Καβάκο και το μουσικό σχήμα έξι κορυφαίων μουσικών της νέας γενιάς, Apollωn Ensemle.
Ήταν μια μυσταγωγία, μια μαγική βραδιά όπου τα έργα της εποχής του μπαρόκ, του Γερμανού συνθέτη Μπαχ ακούγονταν στην πόλη του Επαμεινώνδα. Έργα που γράφτηκαν στη Γερμανία του 18ου αιώνα ακούγονταν σ’ έναν τόπο που την ίδια εποχή με τη δημιουργία τους, στέναζε κάτω από τον ζυγό των Οθωμανών.
Λίγο πριν την παράσταση, ένα «άτακτο» σύννεφο ήθελε να «πειράξει» τους συγκεντρωμένους. Ένα διπλό ουράνιο τόξο ξεπροβάλλε στα ανατολικά και οι ανησυχίες διαλύθηκαν. Ο ήλιος άρχισε να βασιλεύει κι όσο πέρναγε η ώρα ένα κομψό μισοφέγγαρο στεκόταν πάνω από την αρχαία πόλη. Κι όσο η μουσική απλωνόταν στον χώρο και στις ψυχές των ανθρώπων, με τα μάτια του νου μπορούσες να δεις, πότε πάνω στις κερκίδες, πότε στην ημικυκλική ορχήστρα και τη σκηνή μια αχνή μορφή να ξεπροβάλει, φωτεινή και πρόσχαρη, σαν να ήθελε να τους αγκαλιάσει όλους με μιας. Ήταν ο Πέτρος, ο φίλος μας, ο άνθρωπος που αγαπήσαμε και τιμούμε.
Το ακροατήριο υποψιασμένο για τη μοναδικότητα και τη σπανιότητα της παράστασης καθηλώθηκε στα εδώλια του Εκκλησιαστηρίου και παρά τη ζέστη, απόλαυσε μια μοναδική βραδιά. Ο Λεωνίδας Καβάκος και το μουσικό σχήμα των νεαρών μουσικών κέρδισε την προσοχή του κοινού που έμενε εκστατικό στις θέσεις του. Πραγματικός βιρτουόζος ο Καβάκος μάγεψε με το Stradivarius “Willemotte” του 1734, που φαινόταν να είναι ένα κομμάτι του κορμιού του. Εντυπωσιακοί και οι μουσικοί. Τσέμπαλο, βιόλα, βιολοντσέλο και τρία βιολιά, συντρόφευαν το παίξιμο του μοναδικού βιρτουόζου.
Μετά το τέλος των κονσέρτων και τα μπιζαρίσματα, ο Λεωνίδας Καβάκος μίλησε συγκινημένος για την πολύχρονη γνωριμία του με τον Πέτρο Θέμελη και τα σχέδιά τους για την βραδιά, που όμως ο Πέτρος δεν πρόλαβε να δει.
Έτσι νομίζαμε. Ο Πέτρος ήταν εκεί, πάνω απ’ όλους μας, χαρούμενος και γελαστός, εκεί ψηλά, δίπλα στο κομψό μισοφέγγαρο που στόλιζε τη νύχτα στην Αρχαία Μεσσήνη.
Άναψαν τα φώτα κι η βραδιά τελείωσε. Ο κόσμος άρχισε να ανεβαίνει προς τους χώρους στάθμευσης. Ο καθηγητής κατέβηκε και στάθηκε δίπλα στο λιτό κι απέριττο μνήμα του, χαιρετώντας μας χαρούμενος.