Οι ίδιες διαδρομές μέσα στο χρόνο, τα ίδια σημάδια και ίχνη από παλαιότερα ταξίδια λίγο πριν από την αστροφεγγιά, λίγο πριν την δύση του ηλίου που αναγγέλλει τον ερχομό και το αντάμωμα με μια άλλη ζωή και με παρόν το γοητευτικό και μυσταγωγικό περιβάλλον της νύχτας, όσο αυτό το ταξίδι διαρκεί ανάμεσα σε κοιλάδες και δρόμους χωρίς την ανθρώπινη παρουσία, χωρίς τα ζεστά και φωτεινά πρωινά που μαλακώνουν τις αισθήσεις και κάνουν τον άνθρωπο να αναδιατάσσει τις ελπιδοφόρες σκέψεις του για το μέλλον.
Είναι δηλαδή στιγμές που νοιώθεις πως αυτό τον κόσμο τον έζησες πολλές φορές, παράλληλα με την εντύπωση πως ακόμη δεν έχεις μάθει παρά πολύ λίγα. Το ταξίδι της Ύπαρξης θαρρείς πως το διδάχθηκες μέσα σε μια και μόνο στιγμή, όταν ο δρόμος κατάτρωγε τις αποστάσεις της ανίκητης σκέψης και τα τοπία χάνονταν το ένα μετά το άλλο.
Είναι στιγμές που η ποιητικότητα της ζωής σε ωθεί να αποδίδεις το κάθε τι στην φαντασιακή του σημασία και λεκτική αταξία, όταν δεν αρκούν οι λέξεις για να αποτυπώσουν την ίδια αυτή σημασία που δίδεται συνήθως στα πράγματα. Οι εικόνες της ζωής και η σκεπτική ανάκλησή τους με την βοήθεια της απόδοσης νοήματος σαν αυτές οι εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη, η ρητή επεξεργασία των εννοιών που δίνει κανείς στα πράγματα σαν τα βλέπει να αλλάζουν από την μια στιγμή στην άλλη, όλο αυτό το παιχνίδι φαντασίας και σκέψης σε διακατέχει και μάλιστα με ένταση και παλμό, ιδιαίτερα τότε που η καρδιά αρχίζει να πάλλεται στους ρυθμούς της συμπαντικής κυριαρχίας.
Όλα μοιάζουν με θεαματική εικονιστική παράσταση, ως ένας οραματισμός με περισσή θεατρικότητα και με την παρουσία ενός αυστηρού λόγου που απειλεί να μεταμορφώσει ανά πάσα στιγμή τις εικονιστικές αυτές εντυπώσεις. Τι άραγε να σκέφτονταν οι ποιητές και οι λογοτέχνες των περασμένων αιώνων, όταν ακόμη υπήρχε η εντύπωση ενός αγνώστου κόσμου που δεν μπορεί να ερμηνευθεί με λέξεις και έννοιες αλλά που πρέπει να κοπιάσει κανείς για να συναντηθεί με την ερμηνευτική του δεινότητα; Τι νόημα έδιναν σε τούτη την ζωτική συναρπαστικότητα όλοι οι στοχαστές και διανοητές που αφιέρωσαν την ζωή τους σταματώντας απότομα τον χρόνο μέσα από πολύπλοκες έννοιες και σημασίες;
Και αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί που έβαλαν φρένο στην ταχύτητα της αλλοτινής επιταχυνόμενης πληροφορίας, προμηνύοντας παράλληλα έναν κόσμο της παρακμής και της υποψίας πολιτισμού, σε τι θα ωφελούσε η παράταση της σκέψης για όλον ετούτο τον κόσμο που πάλλεται ως εκκρεμές στην τωρινή ιχνηλασία μιας ασύλληπτης κενότητας και μιας ζωής γεμάτης α-νοησία;
Αυτό συμβαίνει όταν υπάρχει βαριά πνευματική κληρονομιά που με κάθε τρόπο πρέπει να διαφυλαχθεί. Δεν είναι η εντυπωσιακή ερμηνεία με κοσμητικά επίθετα και δυσνόητες λέξεις ο σκοπός της αναζήτησης, πολύ δε περισσότερο είναι αδιάφορο το γεγονός της επανάληψης υφολογικών μεθόδων ποιητικής αναπαράστασης του κόσμου. Σημασία έχει το ταξίδι ως τέτοιο, η νομοτελειακή πλήρωση της περιγραφής ενός μάλλον παραστρατημένου κόσμου, το νόημα της παρέκκλισης και ριζικής στροφής απέναντι σε αυτά που βιώνεις από την εντύπωση μιας βαθιά επιφανειακής προσέγγισης από την μάζα, που δεν σέβεται καν την ύπαρξή της σε τούτο τον εντυπωσιακό τόπο και ακαταπόνητο χρόνο.
Οι διαδρομές συνεχίζονται και οι σκέψεις διαδέχονται η μια την άλλη, λίγο πριν από την δύση του ηλίου και την επικράτηση της λυτρωτικής ησυχίας σαν όλοι αναπαύονται και καλούν τα όνειρα σε μονομαχία για την επικράτηση της μιας και μοναδικής αλήθειας του υποσυνείδητου εικονιστικού εντυπωσιασμού.
Τα τοπία εναλλάσσουν τα τρανταχτά νοήματα της ξεχασμένης φιλοσοφικής σκέψης για την προέλευση του κόσμου που καμία επιστημονική ερμηνεία σε μπόρεσε να τον προσδιορίσει επακριβώς, με τις εικόνες των περιπατητών του Χθες που μέσα από Τώρα, απώλεσε την δυναμική του, ατονίζοντας τις λεκτικές αναφορές στο Άγνωστο με επιφανειακές ερμηνείες που έδωσαν βιαστικά οι θρησκείες και υποβαθμίζοντας την έννοια της αναζήτησης, συνταυτίζοντάς τες με λιγοστές εμπειρίες και γεγονότα της καθημερινότητας.
Το ταξίδι συνεχίζεται και η διαδρομή παραμένει γοητευτική παρά την απουσία προσώπων και σημαινόντων προσωπικοτήτων. Είναι δε δελεαστικό αν αναλογιστεί κανείς πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν τρέφονται από ευτελείς ζωτικές αναφορές.
Είναι ένα ταξίδι μακρινό, αυτό το ταξίδι που έγινε από κάποιους άλλους στο παρελθόν με την προσπάθεια ολιστικής ή μη ερμηνείας της Ύπαρξης, την ενστάλαξη των σκεπτικών πεδίων ανάμεσα στο Είναι και μη Είναι. Με απροσδιόριστες μουσικές νότες και άγνωστους ρυθμικούς παλμούς της ψυχής. Με την ίδια συστολική και διαστολική σκέψη για τον παγκόσμιο Νου. Συναρπαστικό ταξίδι εις το διηνεκές.
zachfil64@gmail.com
