Απαριθμώντας τις δύσκολες στιγμές στην ζωή ενός ανθρώπου, ανακαλύπτει κανείς πως τα περισσότερα προβλήματα πηγάζουν από την έλλειψη γνώσης αλλά πάνω απ΄όλα εσωτερικής εκπαίδευσης και πειθαρχίας, μη συνυπολογιζομένου βέβαια του ποσοστού εκείνου που συμβάλλει τα μάλα στην περιθωριοποίηση των μαζών λόγω της μεγάλης τάσης εμπιστευτικότητας στα διάφορα κανάλια επικοινωνίας και τις αδιερεύνητες πληροφορίες.
Οι άνθρωποι δηλαδή πέφτουν θύματα μιας παρατεταμένης παραπληροφόρησης που τους αναγκάζει λίγο – πολύ να προχωρούν στα τυφλά, μη προσφέροντας το παραμικρό στην σταθεροποίηση της ζωής τους. Εναποθέτουν λοιπόν την τύχη τους στα άκρα από τις βεβαιότητες.
Η γνώση που λείπει και η επίγνωση της υφιστάμενης κατάστασης που υποδεικνύει τις αντίστοιχες ανάγκες αλλαγής, η συνειδητοποίηση ότι ο κόσμος που ζει κανείς δεν είναι ένας και μοναδικός παρά όλα μαζί που συνδέονται παράλληλα και κάθετα σε ζωντανούς σχηματισμούς, αυτό είναι το κλειδί για να αφαιρέσει κανείς τα εμπόδια της μάθησης για το επίπεδο, την ποιότητα αλλά και τα περιθώρια της ζωής.
Λένε πολλοί πως ξέρουν τη ζωή, άλλοι επειδή δουλεύουν από μικροί στους δρόμους σε χειρωνακτικές εργασίες και άλλοι επειδή στοχάζονται από παλιά, με ότι αυτό σημαίνει για την επικύρωση των εμπειριών τους. Υπάρχουν δε και άλλοι τόσοι που διαπραγματεύονται την κάθε ημέρα που περνά και αναπλάθουν τρόπον τινά την τρέχουσα πραγματικότητα.
Σε γενικές γραμμές, όλοι έχουν κάτι να πουν για να αυτοπροσδιοριστούν και να εστιάσουν στην δράση και την βέλτιστη περιγραφή του εαυτού τους. Είναι όμως όλο αυτό δείγμα μιας συνειδητής εναρμόνισης με τις τρέχουσες βιωματικές συνθήκες και όρους; Είναι άραγε αυτό το παιχνίδι που παίζεται στον σημερινό κόσμο;
Απαντήσεις υπάρχουν πάντοτε. Το θέμα όμως είναι οι απαντήσεις αυτές να συνάδουν με την υφιστάμενη κατάσταση μιας και η πραγματικότητα άλλοτε επιβεβαιώνει και άλλοτε παραπλανά. Θέλω να πως πάντα υπάρχει κάτι που μπορεί να ειπωθεί, όμως δεν μπορεί να ελεγχθεί η εγκυρότητά του. Πως να πείσεις, δηλαδή, κάποιον που ισχυρίζεται ότι έχει τις λύσεις στο τσεπάκι αλλά δεν τις ανασύρει για να μην τον αντιγράψουν ή τον μιμηθούν οι άλλοι; Και όταν λέω να τον πείσεις, εννοώ να τον κάνεις να καταλάβει πως η πεποίθησή του δεν συνάδει με την μεταβλητότητα της ζωής που δεν επιτρέπει βεβαιότητες.
Μπορείς όμως άραγε να πείσεις, από την άλλη, και τον όποιον ευμετάβλητο χαρακτήρα που άγεται και φέρεται συρόμενος στην τυχαιότητα των πράξεων και εκτιμήσεών του ότι η κάθε μέρα που περνά, εδράζεται σε κάποιο κέντρο και πυρήνα γύρω από τον οποίο περιστρέφονται οι δράσεις, που όμως εξαρχής έχουν κάποια σταθερή;
Διαφορετικές αντιλήψεις εκ διαμέτρου αντίθετες είτε στην σκεπτική είτε στην πρακτική τους φορά, αυτό είναι που συμβαίνει κάθε στιγμή που αναστοχαζόμαστε τον κόσμο.
Και εκεί έξω υπάρχουν τόσοι και τόσοι που περιπλέκουν την επικοινωνιακή διαδικασία, άνθρωποι που εμπιστεύονται τα κανάλια επικοινωνίας και άλλοι όχι, και άλλοι που νομίζουν πως γνωρίζουν τα πάντα χωρίς να μπορούν να υποστηρίξουν τους ισχυρισμούς τους λόγω των πλείστων ατοπημάτων. Υπάρχει δηλαδή ένας ωκεανός δυσκολιών όχι μόνο επικοινωνίας αλλά και ατομικής θεώρησης ή αυτοπροσδιορισμού.
Η έλλειψη γνώσης και ενδελεχούς πεποίθησης ότι αυτό που λέει κανείς είναι ζυγισμένο και μη αναθεωρητικό, δεδομένης της πεποίθησης ότι αυτό που ειπώνεται έχει βάσεις και κάποια δόση λογικής, η αποστέρηση από βασικά νοήματα που συνθέτουν την ολοκληρωμένη σκέψη και η διαρκής βεβαιότητα πως αυτό που εκφράζει ο καθένας είναι σωστό και αλάνθαστο, η βασική αρχή ότι δεν παρεκκλίνουμε από το πρέπον και αποδεκτό, όλα αυτά μας οδηγούν πάντα στην λάθος κατεύθυνση.
Οι λύσεις μπορεί να μην είναι ποτέ στο τσεπάκι, είναι όμως διαθέσιμες και όποτε χρειάζεται ανακλητές. Τα προβλήματα και οι δυσκολίες λοιπόν δεν σχετίζονται τόσο με το τι πιστεύει κανείς αλλά από τι σχεδιάζει και πράττει μετά την όποια σκέψη που θα οδηγήσει στην εκάστοτε περίπλοκη κατάσταση που συνθέτει το τοπίο μιας ασύδοτης ζωής.
Σκέφτονται δηλαδή οι άνθρωποι χωρίς να μελετούν και να δοκιμάζουν την απήχηση της κάθε σκέψης. Πράττουν χωρίς περιστροφές, δίχως να ελέγξουν και να βεβαιωθούν οριακά. Και αυτό γιατί βεβαιότητες δεν υπάρχουν σε τούτη τη ζωή, σε τούτες τις δυσκολίες, σε τούτη την ούτως ή άλλως πολυποίκιλα ερμηνευτικώς βιωματική πραγματικότητα, όπου λόγω της βεβιασμένης εμπιστοσύνης στο κάθε τι αλλά και της συνοδευτικής καχυποψίας με το παραμικρό, ενισχύονται τα άκρα που πάντα παραπλανούν. Εκεί που δεν μπαίνει ζύγι στα τεκταινόμενα.
