Ένας αδυσώπητος αγώνας μια ζωή για την προσέγγιση του πραγματικού που συγκαλύπτεται ή καμουφλάρεται πίσω από ακατανόητες ενέργειες των συμμετεχόντων στην δοκιμασία της ζωής, μια ενίοτε ρήξη με την όποια θεωρούμενη κανονικότητα χάριν μιας γοητευτικής ουτοπίας με την οποία μεγαλώσαμε από παιδιά και αυτό είτε από καθαρή τύχη είτε λόγω των ευγενικών αισθημάτων που κληρονομήθηκαν από γενιά σε γενιά.
Μια συνεχής αντιπαράθεση όχι για την ίδια την σημασία της λέξης που από κάποιους έχει ξεχαστεί ή μετουσιωθεί σε αγριότητα και ρεβανσισμό, παρά για το επόμενο βήμα του κόσμου που όσο περνά ο χρόνος ξεμακραίνει από τον θρίαμβο του στυλ και της συμβατικότητας, απλοποιώντας τα του βίου και εντρυφώντας στην συνθετότητα της υπέρβασης κάθε εμποδίου που ορθώνεται σαν τείχος που μόνο με την βοήθεια ενός νέου Δούρειου Ίππου μπορεί να προσπελαστεί.
Τα εμπόδια που μπαίνουν στην διαδρομή από την εφηβεία μέχρι την ολοκλήρωση της ώριμης φάσης, όλες αυτές οι παγίδες που φιλοτεχνούνται με ζέση από τους εραστές του πεπαλαιωμένου υπερκαταναλωτικού μοντέλου, όχι με την έννοια της παύσης αλλά της καθιέρωσης και της εντρύφησης απλά στον τρόπο επιβολής του, όλα αυτά ανασυνθέτουν ένα νέο τέλμα, μέσα από το οποίο πρέπει ο καθένας να περάσει και να διαβεί αλώβητος.
Πολλοί άνθρωποι έχουν καταφύγει από χρόνια στις θρησκείες γιατί εκεί ανακαλύπτουν την γαλήνη και συνειδητοποιούν την απεραντοσύνη. Θα μπορούσαν όμως όλα αυτά να τα βιώσουν στην μεγάλη ποίηση και λογοτεχνία, στην φιλοσοφία και την ερμηνεία των πραγμάτων όπως είναι και όχι όπως δείχνουν. Οι άνθρωποι όμως αυτοί είναι ικανοποιημένοι με την αφιέρωση αυτή μιας και προέχει η ασφάλεια και η μεγάλη αγκαλιά του άγνωστου Θεού.
Κάποιοι λοιπόν σταματούν να παλεύουν και να αντιπαρέρχονται το άδικο μιας και ο κόσμος για τις θρησκείες είναι συλλήβδην άδικος λόγω των προπατορικών αμαρτημάτων και ο παράδεισος βρίσκεται αλλού. Με τον τρόπο αυτό όμως μειώνεται η αξία της ζωής, η σημαντικότητα του ζωτικού πνεύματος που αναζητά τους διερευνώντες την ουσία του πέρα από τη βάσκανο μοίρα των θρησκειών.
Πρόκειται για μια ζωή που ποτέ δεν χαρίζεται σε κανέναν και ειδικά σε κάποιους υποκρύπτει το βάθος της, προκαλώντας πάντα ένα τεράστιο ερωτηματικό για τον λόγο της εν λόγω απόκρυψης. Για κάποιους δηλαδή ο αγώνας δεν τελειώνει στην τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων που σχετίζονται ενίοτε με την εργασιακή ή συναισθηματική εξασφάλιση, παρά εντείνεται λόγω της άνισης προσφοράς και αποστέρησης.
Δεν είναι παράξενο λοιπόν που κάποιοι άνθρωποι ταλαιπωρούνται ψυχοσωματικά μέχρι το τέλος της ζωής τους. Είναι όμως τουλάχιστον αυταπόδεικτο το γεγονός της ανισότητας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικο-οικονομικής ζωής. Θαρρείς πως κάποιοι έχασαν τις κρίσιμες παρτίδες από νωρίς και συνεχόμενα, λες και τους κατατρέχει η μοίρα που δεν έχουν πάψει να την ακολουθούν. Και ενώ οι αγώνες δεν σταματούν, η ιδέα ότι η επόμενη μέρα μπορεί να είναι διαφορετική σιγοκαίει εντός τους.
Τι πρέπει να γίνει; Να χτυπηθεί το τείχος και να καταρρεύσει το οικοδόμημα της συνήθειας και της μοιρολατρίας. Κάποιοι θεωρούν πως είναι αργά. Κάποιοι άλλοι σταματούν και προσεύχονται για λύπηση στην άγνωστη θεότητα. Κάποιοι άλλοι αποσύρονται απλά και απεμπολούν την νιότη, ανοίγοντας και χαράσσοντας τον ολισθηρό δρόμο της μνησικακίας.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που δεν ξεχνούν πως η ζωή είναι μια διαρκής αλλαγή αξιών και οδηγών συμπεριφοράς, αυτοί που δεν ενσκήπτουν παρά τις παρατεταμένες δυσκολίες.
Στρατεύονται λοιπόν στον αγώνα για την επικράτηση του δικαίου, όχι επειδή το ανακάλυψαν, αλλά επειδή νοιώθουν την ρωμαλεότητα στην κίνηση τους σώματος και της ψυχής. Νικητές υπάρχουν άραγε, με δεδομένο ότι ένα μεγάλο τμήμα των ανθρώπων συνεχίζουν την ζωή τους συμβατικά χωρίς παράπονα και επιθυμίες;
Κανένας δεν έχει αγγίξει την τελειότητα. Ο δρόμος όμως προς αυτήν είναι συναρπαστικός και ελκυστικός. Είναι ένας δρόμος χωρίς σήμανση, που λένε, ένας δρόμος και ένας αγώνας για την διέλευσή του με ασφάλεια.
Μια πνοή και ένα αγκομαχητό, ένα περπάτημα και μια δρασκελιά. Μερικές φορές το αδύνατο φαντάζει δυνατό. Ο δε αγώνας παραμένει σκληρός και αδυσώπητος. Μερικές φορές όλα δείχνουν δυσεπίλυτα και μακρινά. Εξαρτάται από την κατεύθυνση του βλέμματος που πάντα στοχεύει το διηνεκές. Γιατί πάντα το αδύνατο γοητεύει και συναρπάζει και κάπου εκεί είναι επιβεβλημένος ο διαρκής αγώνας.
