Η πρώτη μου ανάμνηση σχετικά με το μακαριστό Γιώργο Ι. Πλεμμένο ήταν να ψάλλει, με τον γλυκύ, ταπεινό, μα και αποφασιστικό τρόπο της διατράνωσης της Θείας Αλήθειας εμμελώς. Στη συνέχεια, τον γνώρισα και μέσω μερικών από τα παιδιά του, συνειδητοποιώντας κάποια στιγμή το βάθος της προσωπικότητάς του, το οποίο επιμελώς απέκρυπτε, εφαρμόζοντας το «λάθε βιώσας».
Ο αείμνηστος Γιώργος Ι. Πλεμμένος διήγε τον βίον σε πλήρη αντιστοιχία με τον τρόπο που έψαλλε: ήταν πτυχιούχος της Παντείου, γνώριζε τέσσερις ξένες γλώσσες, είχε πολλές ικανότητες, τις οποίες η Εμπορική Τράπεζα έλαβε υπόψη της, γι’ αυτό και κατάλληλα τον αξιοποίησε. Δεν έκανε, όμως, θόρυβο. Ήταν σαν βαθύ ποτάμι, με πολύ νερό, που έχει αξία και κυλά ήσυχα αλλά ουσιαστικά προς το στόχο, δηλαδή προς τη δικαίωση της παρουσίας του επί γης. Εν μέσω χαρμολύπης, της οποίας ήταν γνήσιος εκπρόσωπος.
Στο ταξίδι του αυτό είχε την ευτυχία να συμπορευθεί με τη μακαριστή από χρόνια σύζυγό του Αθανασία, πτυχιούχο της Παντείου επίσης, η οποία σταδιοδρόμησε στο ΙΚΑ, άνθρωπο αρετής, με κυρίαρχη την ταπεινοφροσύνη. Απέκτησαν 4 παιδιά, στα οποία μεταλαμπάδευσαν τις αρχές του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, με κυρίαρχη – φυσικά – την αγάπη για τη μουσική και δη τη βυζαντινή.
Ο μακαριστός Γιώργος υπηρέτησε το ιερό αναλόγιο και δίδαξε τη βυζαντινή μουσική, σε περιόδους κατά τις οποίες η μαθητεία στην Καλαμάτα σ' αυτό το είδος ήταν πολύ δυσχερής. Το έκανε αφιλοκερδώς, δεδομένου ότι είχε ως αρχή από τον πνευματικό του πατέρα Αρχιμανδρίτη Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, αυτόν τον πολύεδρο αδάμαντα της Ορθοδοξίας, να μη σιτίζεται από την Εκκλησία. Αφιλοκερδής υπήρξε, όμως, και πέραν αυτής της σχέσεως. Καταθέτω αυτό που μου είχε πει ενοικιάστρια σε ένα διαμέρισμά του: της είχε ορίσει επί χρόνια χαμηλό ενοίκιο, συμπαριστάμενος σε σοβαρό οικογενειακό πρόβλημά της.
Στο πλαίσιο της μέριμνάς του για τους άλλους και της κοινωνικής του προσφοράς, είχε πρωτοστατήσει στη δημιουργία της Χριστιανικής Στέγης Καλαμάτας, της κατασκήνωσής της στον Ταΰγετο και του περιοδικού της «Σύνδεσμος». Επίσης, άφησε το στίγμα του έντονο ως κατηχητής και διευθυντής παιδικής χορωδίας στην ενορία Αγίας Αικατερίνης Καλαμάτας, ενώ συνέβαλε στην ίδρυση και της κατασκήνωσης της Αγίας Αικατερίνης (Μητροπόλεως Μεσσηνίας) στον Ταΰγετο.
Τα ανωτέρω ενδεικτικά και άλλα, περισσότερο αφανή, συγκλίνουν στη σκιαγράφηση ενός ανθρώπου με επίγνωση της πορείας του στη ζωή και με ξεκάθαρη στόχευση. Εύχομαι η ψυχή του να αυλίζεται εν σκηναίς δικαίων, ένθα ο των εορταζόντων ήχος ο ακατάπαυστος, τον οποίον διακαώς επόθησε και πολυτρόπως διακόνησε επί γης.
