Πληθαίνουν οι άγνωστης προέλευσης και στόχου φωνές και τα κενά συνθήματα με αποδέκτη ένα σύστημα εξουσίας που προσδιορίζει επακριβώς σε καθημερινή βάση την πορεία που πρέπει να ακολουθηθεί, τους τρόπους αντίδρασης αλλά και το είδος της διαμαρτυρίας.
Πολλαπλασιάζονται οι κανονικότητες μέσα από τσιτάτα και τρικάκια βεβαιοτήτων, η πειθώ ασκείται επισταμένως από τα κοινωνικά δίκτυα και οι οσιομάρτυρες καραδοκούν για νέα επέλαση στον κοινωνικό ιστό, με νέα σύμβολα και πρόσωπα χωρίς όμως το ζητούμενο της ξεκάθαρης πολιτικής όρασης και πεπρωμένου που μάλλον επαφίεται και αναπαύεται στις αγκάλες και τις δάφνες της εξουσίας.
Νέα πρόσωπα περιδιαβαίνουν την ειδησεογραφία, ευελπιστώντας να κατευθύνουν τα πλήθη εκεί που η εκάστοτε κυβερνώσα και αντιπολιτευτική εξουσία θέλει, για να διατηρήσει το status quo μιας παρατεταμένης υπαναχώρησης μέσα από ψευδεπίγραφες διαμαρτυρίες και συνθήματα που οδηγούν και πάλι σε μια απλή εναλλαγή της κυβερνώσας εξουσίας.
Στόχος λοιπόν δεν είναι η ριζική αλλαγή των κοινωνιών αλλά η «τακτοποίηση» επιμέρους θεμάτων, η διόρθωση του κράτους και η νέα σχέση του με τους πολίτες, ένα κράτος δίκαιο όπως διαλαλούν μεγαλοφώνως οι μετέχοντες στα συλλαλητήρια.
Το πρόβλημα εν κατακλείδι δεν εστιάζεται στην κατάργηση θεσμών από την στιγμή που αναπαράγουν με τις ισχυρές δομές εξουσίας αλλεπάλληλα σκάνδαλα, ατασθαλίες και παρανομία, αλλά η διευθέτηση μονάχα των κυρίαρχων θεμάτων που αφορούν είτε την ανθρώπινη ζωή και την δικαίωσή της όπως στην υπόθεση των Τεμπών, είτε την συγκάλυψη άλλων, όπως την υπόθεση στο Μάτι και τις πλημμύρες στην Μάνδρα.
Εδώ δηλαδή πρέπει να βγει ο κόσμος στο δρόμο – εκεί όχι, διαφαίνεται άλλωστε από την ένταση των κινητοποιήσεων.
Εδώ πρέπει να τεθεί θέμα πτώσης της κυβέρνησης, σε θέματα που συνέβησαν επί άλλων κυβερνήσεων άκρα του τάφου σιωπή, λες και εκεί δεν υπήρξαν θύματα, νεκροί, πολυτραυματίες και αγνοούμενοι.
Γνωρίζει πολύ καλά ο κάθε ενασχολούμενος με τις εν προκειμένω τραγωδίες ή πιθανά εγκλήματα ότι στόχος δεν είναι η συνολική κατακραυγή του κράτους αλλά η δικαίωση των θυμάτων του και η διόρθωσή του, λες και στην υφιστάμενη κοινωνία υπό καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ως σύστημα δεν υπάρχουν υποκινούμενες μαζικές διαμαρτυρίες σε συγκεκριμένα θέματα και απόλυτη σιωπή σε άλλα.
Είναι λοιπόν δουλειά όλων των κομμάτων – κυβέρνησης και αντιπολίτευσης - να συντηρούν ένα διεφθαρμένο σύστημα και απλά ο πολίτης πότε να αισθάνεται ότι κάποιοι νοιάζονται για αυτόν και κάποιοι άλλοι όχι. Πολιτικάντηδες είναι και ξέρουν καλά την δουλειά τους.
Έχει να επιλέξει ο πολίτης, δηλαδή, κάθε φορά ποιος τον αντιπροσωπεύει επάξια και ποιος όχι, ποιοι ενδιαφέρονται για την ασφάλειά του και ποιοι όχι. Το να δέχεται λοιπόν κανείς ότι σε κάποια περίπτωση ένα κόμμα διαφθείρει και ένα άλλο πριμοδοτεί τον πολίτη μέσα από την λογική ότι το κόμμα αυτό καταγγέλλει την διαφθορά ή ότι επί διακυβέρνησής του δεν συνέβη κανένα κακό, είναι σα να αποδέχεται την ρητορική της των ακροδεξιών μορφωμάτων ότι «όλοι τους είναι ίδιοι και απαράλλακτοι», επιτρέποντας στα εν λόγω δεκανίκια του συστήματος να αυξήσουν την εκλογική τους δύναμη.
Όχι λοιπόν, στις διαμαρτυρίες και τις συγκεντρώσεις για τα Τέμπη, δεν πρωτοστάτησαν άνθρωποι που έχουν εναντιωθεί γενικότερα στο σύστημα εξουσίας, διαπιστώνοντας πως όσο υπάρχει κράτος θα υπάρχουν ανθρώπινες τραγωδίες ή εγκλήματα.
Δεν συμμετείχαν άνθρωποι που επιθυμούν μια άλλη κοινωνία, έναν άλλον τρόπο ζωής, απλά λίγο από ευαισθησία και λίγο από πατρονάρισμα της όλης υπόθεσης από τα κόμματα έλαβε χώρα μια ακόμη βουβή διαμαρτυρία χωρίς πολιτική όραση και σκοπό παρά μόνο για καταγγελία της τωρινής κυβέρνησης και μόνο. Και από κει και πέρα ότι προκύψει.
Δεν σημαίνει λοιπόν και κάτι ιδιαίτερο ο όγκος των διαδηλώσεων αφού το ζητούμενο είναι να πάνε φυλακή – έτσι λένε – όλοι οι εμπλεκόμενοι. Κατά τα λοιπά, η επόμενη μέρα θα είναι και πάλι ίδια. Βουβός και χωρίς αποδέκτη το κράτος είναι ο αχός από τις διαμαρτυρίες για τα Τέμπη και ειδικά όταν σε αυτές δεν συμπεριλαμβάνονται οι προηγούμενες τραγωδίες – τα όποια εγκλήματα, αν θέλετε.
Οι διαμαρτυρίες δεν πρέπει να είναι υπόθεση των κομμάτων ή κάποιων προσώπων ως πρωταγωνιστών αλλά του ίδιου του λαού που οφείλει να γνωρίζει κάθε φορά τις παγίδες που του στήνουν. Εκτιμώ ότι τίποτε δεν θα αλλάξει όσο οι πολίτες εναποθέτουν την τύχη τους στο κράτος. Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας οφείλουν να συμπεριλαμβάνουν διαχρονικά ότι συμβαίνει συνολικά κατά των πολιτών και όχι αποσπασματικά.
Είναι αυτό που έλεγε ο μεγάλος Κορνήλιος Καστοριάδης, ότι οι διαμαρτυρίες συνήθως είναι θεματικές και όχι συνολικές, για παράδειγμα «το θέμα του πυρηνικού εργοστασίου», «το θέμα των μαύρων», «το θέμα των ομοφυλοφίλων», «το θέμα της ρύπανσης», «το θέμα των προσφύγων».
Και ειδικά όταν όλο αυτό λαμβάνει χώρα χωρίς πολιτική όραση και αμφισβήτηση των πραγματικών αιτιών που προκαλούν τα εγκλήματα και τις τραγωδίες. Με αθώους ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους με τέτοιο τρόπο και ειδικά όταν πρόκειται για νέους και νέες.
