Το μόνο αληθινό είναι η αναζήτηση και η διαχρονική εμπέδωση των νοημάτων της ζωής. Είναι το απαύγασμα όλων των προσπαθειών πέρα από την έκθεση των ιδεών και της αυτοπροβολής που κάποια στιγμή εξαφανίζεται όπως ξαφνικά εμφανίστηκε.
Η μεγάλη αλήθεια είναι βαθιά κρυμμένη στην ουσία της ζωής, τον λόγο ύπαρξης, το γιατί δηλαδή κάποιοι σκέπτονται και ψάχνουν βαθιά τις έννοιες και τις φράσεις.
Μετά την όποια παρουσίαση του εαυτού μας, μετά την επίμονη προσπάθεια εξωστρέφειας, που δεν αποκλείει τον κομπασμό και την αυτοικανοποίηση ότι πρεσβεύει κανείς κάτι σε τούτο τον κόσμο, μετά την συγκεκριμένη εστίαση στο ότι η εν λόγω κουκκίδα στο σύμπαν, η απειροελάχιστη μάζα και φωνή ανήκει σε μας, επέρχεται το σκοτάδι ή το κενό στην σκέψη, η παύση θα έλεγα καλύτερα, ο σκοπός που υπηρετεί κάποιος τον λόγο συνέχειας σε τούτο τον κόσμο.
Το σκοτάδι αυτό γίνεται πιο έντονο όταν ξεκινά η επόμενη προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού και ιχνηλάτησης του εαυτού μας, μια προσπάθεια που ίσως αποβλέπει και πάλι στην επίδειξη δυνάμεων σε συνδυασμό με την αναζήτηση του μυστηρίου πιο πολύ λόγω περιέργειας.
Μέχρι εδώ δηλαδή όλα βαίνουν καλώς αφού οι χειροκροτητές δεν μας εγκαταλείπουν και αναμένουν την επόμενη σκεπτική απόπειρα.
Ο χρόνος όμως φεύγει και όσο δεν πετά κανείς τα καινούργια πράγματα όπως τα παιδιά τα παιχνίδια όταν παλιώνουν ζητώντας νέα, τόσο μεγαλώνει η ευθύνη απέναντι στο κάθε τι, ολοένα και περισσότερο δηλαδή κάποια άγνωστη φωνή μας καλεί να αναλογιστούμε την κάθε σκέψη και να αποτιμήσουμε το αποτέλεσμά της.
Η επόμενη απόπειρα, βεβαίως, έχει την αξία της, το νέο πρόσωπο πρέπει να φανεί, η νέα απολογία επιβάλλεται να λανσαριστεί στο φιλοθεάμον κοινό, η αυτοπροβολή όμως έχει και όρια.
Λόγω του διαμεσολαβούντος κενού, η τάση για αναζήτηση γίνεται διεξοδική ευκαιρία για αύξηση του ενδιαφέροντος σε ότι αφορά τα κρυμμένα μυστικά, μιας και όλη η ουσία βρίσκεται εδώ και όχι στην σημασία της εκάστοτε νέας απολογητικής παράστασης.
Η αναζήτηση λοιπόν των μυστικών αυτών με την βοήθεια της διαθέσιμης γνώσης, της επιστήμης και του πνεύματος εκείνου που αποκάλυψε αλήθειες διεισδύοντας παντού, η διάνοιξη νέων οριζόντων με την βοήθεια δυσεπίλυτων εννοιών που φώτισαν κάποτε το σκοτάδι προσφέροντας έναν νέο τόπο και χρόνο νοητικής διάτασης, όλος αυτός ό κύκλος της διερεύνησης και της εντρύφησης στην δομή της ύπαρξης, όλα ετούτα αποτελούν πεδίο αναζήτησης για τον άνθρωπο εκείνο που έχει πάψει προ πολλού να προσφέρει πεδίον δόξης λαμπρόν στους απόρους ιδεών και πένητες σε κάθε είδους δυσχερή νοητική βάδιση.
Και υπάρχουν οι αλήθειες, υπάρχει ο τρόπος για να διεισδύει κανείς στα πράγματα, υπάρχει το βαρύ παρελθόν της σοβαρής θεώρησης της θνητότητας της ύπαρξης που συνδυάζεται με ανεξίτηλα περάσματα από το παλιό στο νέο.
Από ένα σημείο και μετά λοιπόν εκπνέει η τάση για αυτοικανοποίηση, τελειώνει η παράσταση και ο τρόπος ή ο στόμφος της αυτοπαρουσίασης, το σκοτάδι είναι και πάλι εδώ ή μάλλον η σκοτοδίνη που θα την διαδεχθεί ο άγνωστος κόσμος των ανακαλύψεων μιας ζωής που ανατέλλει για τους ιχνηλάτες και δύει για τους μετρημένους και οικονόμους στην σκέψη.
Η αναζήτηση η ίδια είναι εδώ, αυτή και οι διαστάσεις της σε όλα τα επίπεδα, η προσπάθεια σύλληψης του Όλου, η ακατάπαυστη τάση για το ξεμασκάρεμα αυτού του κόσμου από το πέπλο της σιωπής που απλώνεται παντού μετά από κάθε διάλογο και κουβέντα.
Μπροστά μας πολύ απλά και πάλι το άγνωστο με τις προκλήσεις του, η αναμέτρηση με το υψηλό , η ενατένιση ενός συμπαντικού κόσμου που δεν γνωρίζει κανείς πότε θα αποκαλυφθεί, ένα πέρασμα που το έντονο φως του δεν προδίδει παρά το απόλυτο λευκό.
Ο άνθρωπος που συνεχίζει μετά την παράσταση, μετά την όποια αυτοπαρουσίαση με πληθώρα χειροκροτητών, εκείνος που δεν διστάζει να βαδίσει αναζητώντας ιδέες και νοήματα, δεν έχει να χάσει τίποτε ούτε και να κερδίσει την αναγνώριση.
Προχωρά απλά και πιστά τον δρόμο του προς την γνωσιακή και σκεπτική τελείωση, ένας δρόμος που δεν τελειώνει και ειδικά όταν πάψουν οι επιδοκιμασίες και τα χειροκροτήματα. Όταν πέφτει η αυλαία της εκδίπλωσης του ταλέντου και αρχίζει η δοκιμασία των αντοχών για αυτό το παράξενο αλλά μοναδικό ταξίδι.
