(Στους καιρούς που ζούμε, τι να την κάνουμε άλλη μια παγκόσμια ημέρα;)
Η 8 του Μάρτη δεν είναι άλλη μια παγκόσμια ημέρα του… συρμού μέσα στις 365 του χρόνου. Μαζί με την Πρωτομαγιά είναι ημέρες Μνήμης, ημέρες ιστορικών γεγονότων της πλειοψηφικής παγκόσμιας κοινωνικής τάξης των εργαζομένων με αγώνες που σημάδεψαν την ιστορία της Ανθρωπότητας. Γι αυτό και οι διεθνείς πολιτικές-οικονομικές εξουσίες κάνουν ό,τι μπορούν για να τις ρίξουν στη λήθη, να τις απαξιώσουν ή και να διαστρεβλώσουν τη σημασία τους, χειραγωγώντας τις νεότερες γενιές με την προπαγάνδα πως η μεν Πρωτομαγιά είναι “γιορτή… των λουλουδιών”, η δε 8 του Μάρτη είναι η “απελευθέρωση” της γυναίκας από τα δεσμά της… κουζίνας, μέχρι εκεί!
Η 8 Μάρτη και η Πρωτομαγιά είναι ημέρες απεργίας των εργαζομένων όπου γης!
Η επαναστάτρια Κλάρα Τσέτκιν στην Κοπεγχάγη το 1910, πρότεινε στη διάσκεψη Γυναικών από 17 χώρες -εκπροσώπους συνδικάτων, συλλόγων, σοσιαλιστικών κομμάτων-να καθιερωθεί η 8 Μάρτη ως Διεθνής Ημέρα Εργαζόμενης Γυναίκας, αφού είχαν προηγηθεί, μερικά χρόνια πριν, μεγάλες, αιματηρές απεργίες των γυναικών στην υφαντουργία και ένδυση στη Νέα Υόρκη.
Το γυναικείο κίνημα έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα διαμαρτυρίας, έχει υποστεί συλλήψεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια και μύριους προπηλακισμούς . Εχει τις δικές του νίκες και ήττες, όπως όλα τα κινήματα που διεκδικούν, αντιστέκονται στην καθεστωτική τάξη πραγμάτων.
Οι γυναίκες είχαν συμμετοχή σε όλες τις εξεγέρσεις και επαναστάσεις: από την αστική Γαλλική επανάσταση, την Κομμούνα του Παρισιού, την προλεταριακή μπολσεβίκικη επανάσταση του Λένιν- η μόνη από τις επαναστάσεις που σάρωσε όλα τα στερεότυπα αστικά και θρησκευτικά- που απελευθέρωσε τη γυναίκα από τα δεινά της, για να τα αποδυναμώσει η περίοδος του Στάλιν.
Οι γυναίκες συμμετείχαν με πολλούς τρόπους στην Αντίσταση των δυο παγκοσμίων πολέμων, ενάντια στην αποικιοκρατία ,είχαν συμμετοχή στον εξεγερτικό Μάη του ΄68, και επιπλέον στα καθ΄ ημάς ενάντια στη χούντα και συμμετοχή στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Όμως παρά τη συμμετοχή τους, την εξύμνηση τους από την Ποίηση, τη Λογοτεχνία και τις Εικαστικές τέχνες, οι πολιτικές πατριαρχικές εξουσίες “ξεχνούσαν” την δυναμική συμμετοχή και συμβολή τους την επομένη της νίκης, και συνέχιζαν τις διακρίσεις φύλου σε όλους τους τομείς της κοινωνικής -πολιτικής και οικονομικής ζωής. Αιτία η κυρίαρχη πατριαρχική -θρησκευτική αντίληψη της κατωτερότητας της γυναίκας έναντι του άντρα.
Το γυναικείο ζήτημα όταν συνδέθηκε με το εργατικό -συνδικαλιστικό ζήτημα είχε νίκες στη μισθολογική κλίμακα, σε θέματα που έδιναν στις γυναίκες “ανάσες’’ χρόνου, όπως οι βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί, η αναγνώριση της μητρότητας, οι αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο, η ποσόστωση, το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι κ.α Όμως αυτές οι νίκες του γυναικείου κινήματος αφορούσαν ζητήματα κυρίως εργαζόμενης.
Η συνειδητοποίηση, ότι εκτός από την ισοτιμία στην εργασία και στην καλυτέρευση των συνθηκών ζωής με την αύξηση του μισθού, την κατάργηση της παιδικής εργασίας, υπήρχαν και παραμένουν ζητήματα παλιά, καλά κρυμμένα στο…ντουλάπι. Ετσι οι ανυπότακτες, οι ανυπάκουες γυναίκες-αυτές που χαράσσουν μονοπάτια- αποφασίζουν να εκθέσουν ζητήματα που αφορούν το φύλο τους, τις προσβολές και ταπεινώσεις που δέχονται από το αρσενικό στην εργασία, την οικογένεια, στη σχέση, εξαιτίας μιας βαθιάς εμπεδωμένης διαταξικής πεποίθησης πως το αρσενικό είναι ο κυρίαρχος. Εξάλλου η πολυετής “σπουδή’’ της γυναίκας στην υποταγή-υπακοή στον άντρα, πατέρα-αδελφό-σύζυγο-αφεντικό, δεν γίνεται μόνο από την κυρίαρχη ιδεολογία αλλά και από… μάνα σε κόρη.
Ερχεται το κύμα του φεμινιστικού κινήματος που θέλει να σπάσει τα στερεότυπα, να αναδείξει τη λειτουργία και άλλων τύπων οικογένειας πέρα από την πυρηνική. Να εναντιωθεί στον σεξισμό, την λεκτική, ψυχολογική και σωματική βία ως χαρακτηριστικά της πατριαρχικής αντίληψης.
Το φεμινιστικό - κίνημα τολμηρό και θαρραλέο - δεν κρύβει “τα του οίκου” γιατί πιστεύει πως αφορούν άμεσα και έμμεσα την μεγάλη πλειοψηφία των γυναικών. Οι αστές έχουν άλλα μέσα για να λύνουν τα προβλήματά τους. Η μετατροπή του βιασμού από έγκλημα κατά των χρηστών ηθών της κοινωνίας, σε έγκλημα γενετήσιας ελευθερίας, αφορά και τα έγγαμα ζευγάρια, είναι νίκη του φεμινισμού.
Αποκορύφωμα της πατριαρχικής ιδεολογίας είναι οι γυναικοκτονίες.
Η γυναικοκτονία δεν είναι τροχαίο δυστύχημα, δεν είναι ο τρελός που πυροβολεί και όποια/ον πάρει ο χάρος, δεν είναι η ..κακιά η ώρα, είναι η εξουσιαστική αντίληψη προς τη γυναίκα ,ακόμη και του φτωχού, του άνεργου άντρα που δεν αποδέχεται την απόρριψη…Θέλει κι αυτός την επιβεβαίωση της ‘αξίας’ του εξουσιάζοντας τουλάχιστον τη “δική του’’ γυναίκα-κτήμα. Αφού δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι στο αφεντικό, “παίρνει’’ το κεφάλι της γυναίκας του ! Είναι ο νομικός ορισμός που πεισματικά αρνείται η κυβέρνηση της Ν.Δ να τον ενσωματώσει στο ποινικό δίκαιο και τέτοιες δολοφονίες συνεχίζει να τις κατατάσσει στις “ανθρωποκτονίες’’. Με 17 γυναικοκτονίες “έκλεισε’’ το 2024, και μετράμε ήδη 2 το ’25…
Η στέρηση της ελεύθερης επιλογής συντρόφου, ο εξαναγκασμός στην πορνεία, το εμπόριο σαρκός-ακόμη και ανήλικων κοριτσιών-, η εργαλειοποίηση- ευτελισμός του γυναικείου σώματος για εμπορικούς σκοπούς, αποτελούν φαινόμενα ενός σάπιου οικονομικού -πολιτικοκοινωνικού συστήματος με ονοματεπώνυμο, που πάτησε και πατάει στις αιτίες του ρατσισμού ,της πατριαρχίας, του σεξισμού, είναι ο ‘’ υπερώριμος καπιταλισμός’’.
Στο ‘’μισό του ουρανού’’ υπάρχουν γυναίκες που οι συνθήκες εργασίας και προσφοράς τους με αδήλωτη εργασία τις καθιστά …αόρατες! Είναι οι γυναίκες που απασχολούνται στις οικιακές εργασίες, στη φροντίδα παιδιών και ηλικιωμένων, των αναπήρων, γυναίκες- πλειοψηφικά- οικονομικές μετανάστριες που ήρθαν νέες, δούλεψαν και την ώρα της συνταξιοδότησης τους δεν έχουν ούτε ένα ένσημο!
Είναι οι φυλακισμένες γυναίκες, οι στιγματισμένες, που μετά την έκτιση της ποινής τους, αρχίζει ο Γολγοθάς της επανένταξης τους σε μια κοινωνία που τις αγνοεί, αδιαφορεί ή είναι εχθρική απέναντί τους.
Είναι οι προσφύγισσες των εμπόλεμων περιοχών που οι φράχτες των δυτικών κυβερνήσεων και υπεύθυνων για τον ξεριζωμό τους, τις στέλνουν στον πάτο της θάλασσας με εκτελεστικό όργανο το λιμενικό σώμα. Είναι οι ταξικά ρατσιστικές πρακτικές των κλειστών συνόρων που οδηγούν σε ανθρώπινες εκατόμβες με πρόσφατο το ναυάγιο στην Πύλο.
Σε όλο τον πλανήτη-στην εποχή της χυδαιότητας- οι γυναίκες υφίστανται διώξεις, κακοποίηση, παρενοχλήσεις, αποκλεισμούς, στιγματισμό, όμως συνεχίζουν να παλεύουν καθημερινά για επιβίωση, διαβίωση και αξιοπρέπεια.
Η άλλη πλευρά του φεγγαριού, ο λεγόμενος φιλελεύθερος φεμινισμός, διαλαλεί πως η ισότητα έχει επιτευχθεί και συνεχίζει…ακάθεκτα, επειδή γυναίκες κατατάσσονται στο στρατό, στα σώματα ασφαλείας, έχουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, καταλαμβάνουν θέσεις κλειδιά σε διεθνείς οικονομικούς και πολιτικούς οργανισμούς και μάλιστα καθ ’υπόδειξιν ανδρών! Να λοιπόν η ισότητα είναι παρούσα!
Τέτοια ισότητα το γυναικείο και φεμινιστικό κίνημα δεν απαίτησαν ποτέ! Αυτήν την ισότητα την απορρίπτουν ! Η συμμετοχή των γυναικών στα ΜΜΕ, σε βουλευτικές, υπουργικές θέσεις, ή άλλα θεσμικά όργανα δεν αποτελεί από μόνη της εγγύηση πως τα κοινωνικά-πολιτικά και έμφυλα ζητήματα θα λυθούν εξαιτίας αυτής της συμμετοχής. Το κύριο ζήτημα είναι ποια πολιτική υπηρετούν οι εκλεγμένες γυναίκες στους θεσμούς και αν τελικά αυτοί οι θεσμοί αυτόματα αλλάζουν επειδή συμμετέχουν γυναίκες…
Μπορεί οι γυναίκες, σήμερα, να είναι αντιμέτωπες μεν με έναν γερασμένο καπιταλισμό, όμως είναι εξίσου ύπουλος και πολύ επιδέξιος να ενσωματώνει παραλλαγές του νεοφιλελευθερισμού ως “προοδευτικές’’ και να προβάλλονται ως τέτοιες από τους χρήσιμους ηλίθιους που είναι αναγκαίοι στο σύστημα.
Τα σημερινά προβλήματα, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων και οι νέες μορφές αλλοτριωμένης εργασίας, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα και ριζωμένα με την ποινή της λιτότητας που μας έχει επιβληθεί από Ε.Ε και ΔΝΤ, από την περίοδο των μνημονίων, με την κατασπατάληση οικονομικών πόρων για στρατιωτικούς εξοπλισμούς-στρατιωτικοποίηση της οικονομίας- με απαίτηση του ΝΑΤΟ, σε πολεμικές επιχειρήσεις που ο λαός μας αντιστρατεύεται, ενώ η κυβέρνηση υπακούει τυφλά και συνδέεται άμεσα με την “συλλογική δύση’’, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τον σιωνισμό και τον ρατσισμό.
Ψωμί και τριαντάφυλλα, έγραφαν οι εργάτριες στα πανό τους, γεμίζοντας τους δρόμους της Ν.Υόρκης, πριν από ενάμιση αιώνα.
Φέτος τα τριαντάφυλλα έχουν το αίμα του γενναίου, αδάμαστου Παλαιστινιακού Λαού που οι 77χρονοι αγώνες του και ο πρόσφατος συγκλονιστικός του αγώνας κατά της γενοκτονίας, είναι τα συνώνυμα των εννοιών ‘’Ελευθερία- Αντίσταση-Αγώνας-Δικαιοσύνη για τη Γη μας’’.
Γι αυτό η συμμετοχή των γυναικών είναι αναγκαία σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, για το δυνάμωμα των κινημάτων, των σωματείων, των συλλόγων. Είναι ανάγκη η σταθερή προσήλωση και απαίτηση για λύση των έμφυλων ζητημάτων, είναι ανάγκη η συμπαράσταση και συμπαράταξη με όλες τις λαϊκές δυνάμεις των από κάτω που αγωνίζονται και αγωνιούν με τις γυναίκες.
Γιατί οι γυναίκες- μαχήτριες αγωνίζονται όχι μόνο για την ποιότητα της δικής τους ζωής, αλλά και των παιδιών τους, συνεπώς πέρα από το φύλο τους. Αγωνίζονται για τα πανανθρώπινα δικαιώματα, για την ειρήνη, την ισότητα όλων των ανθρώπων χωρίς καμιά απολύτως εξαίρεση!
Η 8 του Μάρτη ανήκει σε όλες!
Υ.Γ το κείμενο αφιερώνεται στις γυναίκες της κοιλάδας των Τεμπών, σε εκείνες τις ανυποψίαστες γυναίκες-μητέρες, που η ζωή τους διαλύθηκε με έναν… κρότο που συντάραξε όλη την Ελλάδα! Σε εκείνες που βρήκαν τη δύναμη να ενώσουν και να βγάλουν στο δρόμο τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας απαιτώντας Δικαιοσύνη!
