Ο παρατηρητής αυτού του απορημένου κόσμου που καταθέτει τις ενστάσεις του μόνο όταν τα πράγματα υπερβούν τα εσκαμμένα, δείχνει πάντα ψύχραιμος και συνετός μιας και οι αναλύσεις για τον κόσμο αυτό δεν έβγαλαν ποτέ οριστικό συμπέρασμα.
Ο τρόπος που κοιτά κανείς τα τεκταινόμενα και η ματιά σε ανθρώπους που δεν εναπόθεσαν ποτέ την τύχη τους στις δικές τους πρωτοβουλίες παρά ενέσκηψαν στις ονειρώξεις των πολιτικών που έταζαν και δεν υλοποιούσαν ποτέ, όλος αυτός ο ζόφος δεν έχει τελειωμό ακόμη και όταν οι διενέξεις οροθετούνται και τα άλυτα προβλήματα βαίνουν εικονικά προς τακτοποίηση.
Πόσοι και πόσοι δεν έχουν γράψει για αυτό τον κόσμο, δεν αναρωτήθηκαν γιατί δεν αλλάζει κατεύθυνση και πορεία, δεν παρέθεσαν τον προβληματισμό τους για χαρακτήρες που αυτοβαυκαλίζονταν αντί να εκτίθενται απλά και σιωπηλά γιατί η επικοινωνία και ο διάλογος ξεμασκαρεύουν τον πάσης φύσεως εμμονικό ιδεασμό και αποσυναρμολογούν την χαλύβδινη αντίσταση του ατομικού εγώ;
Πόσοι και πόσοι δεν άφησαν το στίγμα τους σε εποχές όπου η παράθεση απόψεων ισοδυναμούσε με παράπτωμα και η γοητεία της εκφραστικής αμεσότητας περίπου ως προδοσία του γενικευμένης υποκρισίας από συντηρητικούς δεσμούς και εκ του σύνεγγυς ιδεολογική αυτοχειρία;
Τι έμεινε από όλα αυτά; Τι συναντά κανείς σήμερα που οι διάλογοι έπαψαν και οι μονόλογοι πρωτοκαθεδρεύουν σαν οι απόψεις ανακαλούν την δυναμική τους και αποσπούν από τους συμμετέχοντες την τάση για διαμοιρασμό των σκέψεων;
Θαρρείς πως η απορία είναι ζωγραφισμένη στην όψη των ανθρώπων που δεν ενώνουν πια τις δυνάμεις τους για να υπερβούν τα τείχη, η παραμικρή πονηρή σκέψη γίνεται απαράβατος όρος σε έναν κώδικα άγνωστης επαφής όπου συναντώνται η αγνωσία και ο εξωτερικευμένος ναρκισσισμός για να συνθέσουν το άβατο του ακατανόητου, όχι του εννοιολογικού παρά του σκεπτικού με απούσα φυσικά την καθαρή σκέψη.
Ο χρόνος παίζει με τις εμμονές, η ψυχή με την συναισθηματική αποκοτιά, η πνευματική διάδραση με την στενότητα του μυαλού και την κλειστότητα των χαρακτήρων, την ίδια στιγμή που η καταφάσκουσα ιδιώτευση που τόσο παραστατικά ερμήνευσαν οι παλαιότεροι φιλόσοφοι δεν χαρίζει τίποτε παρά σπέρνει τον διχασμό και τον πανικό στις κοινωνίες που δεν δείχνουν να υπερβαίνουν την σημασιακή ατολμία.
Με αυτό τον τρόπο, η άνοιξη των αληθινών ιδεών και καθαρών παραστάσεων της ψυχής μεταβάλλεται σε εικονικό διάκοσμο μιας αποστειρωμένης και αποκτηνωμένης ιδεοληψίας σε καθεστώτα σαρωτικής αποαπεικόνισης των σκέψεων από την αρχή μέχρι το τέλος, μέχρις ότου να δύσει ο ήλιος και να νυχτώσουν οι φωνές γινόμενες απόλυτη σιωπή.
Οι παρατηρητές για τους οποίους μιλώ δεν έχουν παραιτηθεί από αυτήν ακριβώς την εποπτεία, δεν σταματούν να παρακολουθούν αυτό το άγνωστο παιχνίδι του κόσμου.
Με την παρηγοριά της παρατεταμένης φενάκης των ανθρώπων που έμαθαν μέσα σε μία μέρα όλα όσο ξέχασαν στην πορεία του χρόνου, γεμίζοντας τις πλατείες και τα σοκάκια, ανεμίζοντας σημαίες και λάβαρα μιας χαμένης αξιοπρέπειας, αναρριχώνται σε νέες σκεπτικές βουνοκορφές και σκαρφαλώνουν σε νέα υψώματα προκειμένου να δώσουν και πάλι κάποιο νόημα στο ξαφνικό και αμφίβολο νοητικό εγερτήριο μέσα από κατά τα φαινόμενα νέα ιδεοληπτικά πανηγύρια και σκιρτήματα του επαναστατημένου τάχα ψυχισμού.
Δεν κρίνεται βέβαια με όλα αυτά η πορεία του κόσμου αφού τα μυστικά του παραμένουν επτασφράγιστα. Τουναντίον η εποπτεία για την οποία μιλώ βοηθά στην εξαγωγή συμπερασμάτων όχι για την ίδια την πορεία αλλά για το γεγονός ότι και πάλι τα βήματα είναι δειλά και άτολμα.
Με τούτες τις εκτονώσεις δεν καταδεικνύεται ούτε κατακρίνεται ο ρόλος των Θεσμών και των νόμων που και υπάρχουν και δεν λειτουργούν. Απλά παρατίθεται ένα ακόμη κατάλογος απερισκεψίας με την εμμονική προτροπή για την διόρθωσή τους και την ανάδειξη μια αόριστης πίστης σε αυτούς αρκεί να εφαρμόζονται δήθεν στο έπακρο.
Ο παρατηρητής συνεχίζει την θέαση και το πλήθος σπεύδει να βεβαιωθεί πως αυτό που πράττει έχει στόχο και αδήριτο σκοπό.
Ποιος θα βάλει την τελευταίο λιθαράκι για την επιδιωκόμενη αλλαγή; Ποιος θα ανοίξει τα περάσματα σε μια εποχή που θα είναι απαλλαγμένη από αγωνίες και αξιώσεις για μια δικαιοσύνη που δεν υφίσταται όσο οι άνθρωποι παρακαλούν για αυτή και τα απονενοημένα συμβάντα διαιωνίζονται σα να μην αγγίζει τίποτε και κανείς τον ιστορικό ρου;
Οι άνθρωποι ή καλύτερα τα πλήθη έχουν πάραυτα στόχους και σκοπούς. Το ίδιο και αυτοί που αναδιατάσσουν τους κανόνες. Το τέλος όμως δεν είναι κοντά, δεν λύθηκαν ακόμη οι γόρδιοι δεσμοί, δεν ενέδωσαν οι κρατούντες στο πλήθος. Πάνω απ΄όλα όμως οι πολλοί δεν έπεισαν ακόμη τους λίγους.
Ίσως γιατί τα επιχειρήματα είναι σαθρά. Ίσως γιατί οι μάζες δεν έχουν σταθερές αξίες και στοχεύσεις. Ίσως γιατί η ιστορική εμπειρία δεν έγινε κτήμα κανενός. Ίσως γιατί οι αναχρονιστικές ιδέες οδηγούν και πάλι στις φθηνές και άτολμες ιδεολογίες.
Και με δεδομένο ότι οι παρατηρητές χάνονται με τον καιρό, οι ιδεολογίες αυτές γίνονται ιδεοληψίες και ο ζόφος δεν έχει τελειωμό. Από το ένα ίσως στο άλλο και με τελική κατάληξη τον γόρδιο δεσμό.