Ο πλανήτης και οι γαλαξίες δεν μας έγνεψαν ποτέ να τους προσεγγίσουμε με κάποια συγκεκριμένη νοηματική μέθοδο, δεν μας υπέδειξαν εικονιστικά τον τρόπο που μπορούμε να καταδυθούμε, να ταξιδέψουμε και να ενσκήψουμε ευλαβικά στις ποικίλες διαστάσεις τους, ξεκινώντας από το μηδέν και τερματίζοντας και πάλι σε αυτό μετά από μια μεγάλη και περιπετειώδη αναζήτηση όλων αυτών που φώτιζαν ενίοτε περάσματα και κρυφές διόδους ή τις έκλειναν ερμητικά μετά από δυσεπίλυτα αινίγματα.

Η φύση και ολάκερο το σύμπαν απλώνονται στη ματιά μας, την διεισδυτική αυτή ματιά που αποβλέπει στην ανίχνευση εννοιών και την εμπέδωση νοημάτων που απέδωσε στα πράγματα ο φιλόσοφος και ο στοχαστής, ο ερμηνευτής εκείνος που φιλοδοξεί να ανασκευάσει τις αντιληπτικές κατηγορίες των ειδών και την ανασύνθεσή τους σε πραγματικό χρόνο, πριν προλάβει η επιστήμη και την τεχνική να τα κατατάξει όλα αυτά και να τα εξηγήσει κατά το δοκούν, προσφέροντας σε κάποιους ελπίδες για την ολική εξήγηση των φαινομένων και ανοίγοντας σε άλλους με τα περίπλοκα ερωτήματα που προκύπτουν την πύλη της απορητικής για την Ηθική το Νόμο και την Φύση.

Οι άνθρωποι αναζητούν πάντα να βρουν την εξήγηση της ζωής, το λόγο που κάποια πράγματα συμβαίνουν αλλά περισσότερο το γιατί εξακολουθούν να υφίστανται με τον ίδιο τρόπο και με τις αντίστοιχες παρενέργειες στον συνολικό σκεπτόμενο ορίζοντα που μόνο φευγαλέα αποκαλύπτει μυστικά που ευθύς αμέσως λησμονούνται.

Γεγονότα επαναλαμβάνονται στον εξωτερικό κόσμο, μεγάλες ή μικρές αλήθειες εκφράζονται από πολλά στόματα που για το μόνο που δεν μπορούν να απαντήσουν, είναι το τέλος της ζωής. αλήθειες που αλίευσαν στο εγκεφαλικό κατευόδιο και την ανακάλυψη πρωτόγνωρων εμπειριών ενός βίου σε απόλυτη ταύτιση με την ατέρμονη προσπάθεια αναζήτησης και της ερμηνευτικής ή ποιητικής ενατένισης.

Οι αλήθειες αυτές συντηρούν την επιβίωση, γονιμοποιούν την ύπαρξη αποδίδοντάς της το αντίστοιχο νόημα, αδυνατούν όμως να φτάσουν την μακρινή εστία όπου αναβλύζουν τα φαινόμενα καθαυτά, εκεί απ΄όπου ξεπηδά το Είναι που για κάποιους είναι Θεός, για άλλους ιδέες και για ακόμη περισσότερους η θνητή ύπαρξη.

Αυτό το Είναι που μας διαφεύγει συνεχώς, που ακινητοποιεί τις εκφράσεις και αντιδράσεις εγκλωβίζοντας τες στην ιδιοσυστασία ενός αεί όντος, που ενδεχομένως είναι Τίποτε και τα Πάντα, η ενέργεια που συστέλλεται και διαστέλλεται φτιάχνοντας διαρκώς νέους κόσμους, η ίδια η κατασκευή του Σύμπαντος που διαχέεται από αυτό δεν επιτρέπει την υπέρβαση για χάρη μιας έλλογης θνητότητας που περιορίζεται σε στοχευμένους πνευματικούς ατραπούς.
Υπάρχουν δηλαδή Νόμοι απαράβατοι, νοήματα που δεν είναι συλληπτά παρά μόνο ως λόγος και παρατηρησιακά ως επιστημονική εικόνα.

Ο λόγος που βέβαια είναι ατέρμονος, διασπάται, διαχωρίζεται σε έλλογο, άλογο ή υπέρλογο που αναμετρώνται και αλληλοσυγκρούονται, ο ίδιος ο λόγος του Είναι επιχειρείται να ανιχνευθεί αισθητηριακά πέραν της υφιστάμενης πραγματικότητας και κάπου εκεί οδηγούμαστε στην Πλατωνική Ιδέα που επικρατεί ως μια μορφή σκέψης. Τα στάδια και η κατάληξη στην υπεραισθητή πραγματικότητα του κόσμου των Ιδεών κρύβει ενδεχομένος το Υπέρτατο Όν που εντούτοις δεν μπορεί να λειτουργήσει ως η μόνη απόλυτη αλήθεια σε όσους προσπαθούν να ανακαλύψουν επτασφράγιστα οντολογικά μυστικά.

Ο εξωτερικός κόσμος διαθλάται στην αδιόρατη έκφραση του Είναι, δεν είναι όμως εκεί, δεν είναι ο Κόσμος των νοημάτων και των ιδεών, δεν υπάρχει στο μη Υπάρχον, δεν παίζει με τη φωτιά του Αγνώστου, το οποίο όμως Είναι καθαυτό χωρίς αισθητηριακή αποκάλυψη.

Κάπου λοιπόν υπάρχουν Υπέρτατοι Νόμοι και απόλυτες Ιδέες, νοήματα χωρίς κατάφαση ή άρνηση, χωρίς αποδοχή ή αντίφαση, σε κάθετη πάντα αντιδιαστολή με το συλληπτό και παρατηρησιακό καθημερινό Γίγνεσθαι.
Το αν τα μυστικά του Σύμπαντος αποκαλύπτονται μέσα από την επιστημονική έρευνα, όσο πολύπλοκα και αν είναι δε σημαίνει ότι τα φαινόμενα δεν εμπεριέχουν μια αυτονομία στην εκδήλωσή τους που αποστασιοποιείται ρητά από το ισχύον παράλογο του υφιστάμενου κόσμου.

Αν οι γαλαξίες γίνονται σιγά – σιγά αντιληπτοί με γυμνό μάτι, αν η φυσική και τα μαθηματικά κατόρθωσαν να εξηγήσουν τις σχέσεις και την αλληλουχία των φαινομένων που κρύβονται πίσω από τον αντιληπτό κόσμο, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν να ανακαλύψουν τις αιτίες και τον λόγο που εκτυλίσσονται τα γεγονότα της ζωής.

Οι αιτιακές σχέσεις, το Είναι και το μη Είναι, η θέληση και η μη θέληση της κοσμικής παράστασης, η Αλήθεια και η Ουσία των πραγμάτων είναι λέξεις και νοήματα και όχι μόνο αριθμοί.

Η έρευνα συνεχίζεται όσο υπάρχει παρούσα η θνητή Ύπαρξη, όσο η υπέρβαση φαντάζει πρόκληση αλλά όχι με την μορφή της Ύβρεως.

Οι εικόνες οι ίδιες παραμένουν ως έχουν, τα μηνύματα όμως και το Υπεραισθητό είναι πάντα μακριά. Οι άνθρωποι προσπάθησαν και προσπαθούν να το εξηγήσουν. Η δε προσπάθεια είναι διαχρονική όσο διαρκεί ο χρόνος. Και ο χρόνος υπάρχει πέρα από τον αφανισμό της Ύπαρξης ως εξέλιξη του Σύμπαντος για αυτόν που δεν πιστεύει πως κάποια υπέρτατη δύναμη τον σταματά. Ακόμη και για τις θρησκείες που τον συσχετίζουν με την ανάπαυση και το παρόν του επιμέρους όντος σε μια μεταθανάτια ζωή.