Η χάραξη και εφαρμογή Εθνικής Στρατηγικής, δηλαδή του συντονισμένου πλαισίου εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής για τη διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των ζωτικών συμφερόντων της χώρας, αποτελεί κορυφαία θεσμική ευθύνη κάθε Κυβέρνησης. Πρόκειται για μια εξ ορισμού σύνθετη και ευαίσθητη διαδικασία, στην οποία ελλοχεύουν κίνδυνοι στρατηγικών σφαλμάτων ή ολισθημάτων με δυνητικά βλαπτικές συνέπειες για την εθνική ασφάλεια.
Σε κάθε φιλελεύθερη δημοκρατία, η τεκμηριωμένη, υπεύθυνη και θεσμικά συγκροτημένη κριτική των κυβερνητικών επιλογών επί θεμάτων υψίστης εθνικής σημασίας δεν αποτελεί πολυτέλεια ή "μειοδοσία", αλλά συνταγματικό καθήκον. Ασκείται από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, από θεσμικά πρόσωπα με εμπειρία και κύρος, από την ακαδημαϊκή κοινότητα, την υπεύθυνη δημοσιογραφία και κάθε πολίτη με εθνική συνείδηση, υπό μία βασική προϋπόθεση: ότι η οπτική είναι εθνική, η τεκμηρίωση επαρκής και οι σκοποί απαλλαγμένοι από παραταξιακές σκοπιμότητες ή ιδιοτελή ελατήρια με άδηλες προσωπικές στοχεύσεις όπου πρυτανεύει ο πολιτικαντισμός.
Ο πατριωτισμός, δεν είναι ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, αλλά κοινός τόπος εθνικής ευθύνης.
Με βάση τα παραπάνω , ως εργαλεία σκέψης και ανάλυσης, θα προσεγγίσουμε την επικαιρότητα των τελευταίων ημερών, που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.

Ευρωπαϊκή άμυνα και Τουρκία

Η απόφαση της Ε.Ε. για την πρωτοβουλία SAFE (Strategic Technologies for Europe Platform), που ενδέχεται να επιτρέψει την συμμετοχή της Τουρκίας στις δομές της Ευρωπαϊκής Άμυνας, προκαλεί εύλογο προβληματισμό και έκδηλη ανησυχία.
Η Τουρκία, παρότι τυπικά εταίρος, έχει διαμορφώσει μία ανοιχτά αναθεωρητική στρατηγική, με εργαλειοποίηση της αμυντικής της βιομηχανίας και του ναυτικού της αποτυπώματος στην ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο.
Η συμμετοχή της Τουρκίας στην ευρωάμυνα, δεν αποτελεί ένα απλό διπλωματικό ρίσκο για την Ε.Ε.. Πρόκειται για ένα θεσμικό άνοιγμα προς την «φίλη», γείτονα και σύμμαχο στο ΝΑΤΟ Τουρκία, που δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή ΑΟΖ, που αμφισβητεί ελληνική κυριαρχία επί νησιών του Αν. Αιγαίου και διατηρεί casus belli απέναντι σε ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Με απλά λόγια: το SAFE ενδέχεται να καταστεί όχημα θεσμικής νομιμοποίησης της τουρκικής αναθεωρητικής και επεκτατικής πολιτικής σε βάρος κρατών - μελών της Ε.Ε., με την παρουσίας της στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας.
Η Κυβέρνηση, δια του Κυβερνητικού Εκπροσώπου καθώς και η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εξωτερικών, θεωρούν ελληνική επιτυχία τη συμφωνία στο SAFE. Τα αντίθετα πιστεύει ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Δένδιας που σε ομιλία του (στις εκδηλώσεις μνήμης «Παλαιολόγεια 2025», στον Μυστρά), με σαφήνεια, μίλησε για «κερκόπορτα» προς την Ευρωάμυνα και διέγνωσε ότι η σχετική συναίνεση εκ μέρους της Ελλάδας απειλεί να καταστήσει το εθνικό συμφέρον παράπλευρη απώλεια της ευρωπαϊκής αμυντικής ολοκλήρωσης.
Η τοποθέτηση ΥΕΘΑ Ν.Δένδια έχει δύο ιδιαιτερότητες: αφενός διατυπώνεται, από κεντρικό στέλεχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αφετέρου αγγίζει τα όρια της στρατηγικής ρήξης με τις γραμμές του ΥΠΕΞ και του Μεγάρου Μαξίμου. Αν μη τι άλλο, τεκμαίρεται έλλειμμα στρατηγικής συνοχής.
Επισημαίνουμε ότι, ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, είχε θέσει ως ελάχιστη προϋπόθεση την άρση του casus belli. Ο Υπουργός Άμυνας Νίκος Δένδιας, προειδοποίησε ότι η άμυνα της Ευρώπης δεν μπορεί να χτιστεί με τον εχθρό εντός των τειχών.
Παρόλα αυτά όμως, η ελληνική κυβέρνηση δεν άσκησε βέτο, ούτε πέτυχε την ενσωμάτωση ρήτρας αποκλεισμού της Τουρκίας στην απόφαση του SAFE.
Η Τουρκία, είναι πλέον πιθανόν, να απολαμβάνει ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για εξοπλιστικά προγράμματα, με την πολιτική κάλυψη των Βρυξελλών, του Βερολίνου, της Μαδρίτης και της Ρώμης. Εάν αυτή η εξέλιξη δεν ανατραπεί ή δεν υπάρξουν εγγυήσεις που περιορίζουν την αναθεωρητική και επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, τότε είναι πολύ πιθανόν, η συμμετοχή της Τουρκίας στις δομές άμυνας της Ε.Ε. να εξελιχθεί σε στρατηγική ήττα της Ελλάδας.
Το ενδεχόμενο προσφυγής της Αθήνας στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραμένει αόριστο και πολιτικά δύσκολο, όσο η Τουρκία εμφανίζεται ως «αναγκαίος εταίρος» για την άμυνα της Ευρώπης.

ΗΠΑ: Η Ελλάδα διευκολύνει χωρίς απαιτήσεις

Η επιστολή του Αμερικανού Υπουργού Άμυνας Πιτ Χέγκσεθ προς τον Έλληνα ομόλογό του Νίκο Δένδια, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας: η Ελλάδα είναι κρίσιμος στρατηγικός κόμβος για τις ΗΠΑ, από τη Σούδα μέχρι την Αλεξανδρούπολη και από τον εναέριο χώρο της, μέχρι τις στρατιωτικές βάσεις φιλοξενίας σε ολόκληρη την Ελληνική Επικράτεια, αλλά η Τουρκία είναι ο εκλεκτός εταίρος. Ο Νίκος Δένδιας ανταμείβεται με φιλοφρονήσεις από τον Αμερικανό υπουργός άμυνας, για τη «συνεπή δέσμευση» και την «υποδειγματική συμβολή» στις αμερικανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, από την Ουκρανία, τη Μαύρη Θάλασσα , τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή. Όμως, η αμερικανική διπλωματία ενθαρρύνει την Τουρκία να αναλάβει ενεργό ρόλο στο πλαίσιο της αναθεωρητικής πολιτικής της, να αμφισβητεί κυριαρχίες, να παρακάμπτει το ΝΑΤΟ και να εισχωρεί στην ευρωπαϊκή άμυνα, ενώ η Αθήνα δεν προβάλει απαιτήσεις , αλλά λαμβάνει υποσχέσεις να προμηθευτεί τα πανάκριβα αμερικανικής κατασκευής μαχητικά αεροσκάφη F-35. . Η στρατηγική αυτονομία της Ευρώπης παραμένει ευχολόγιο και η Ελλάδα μοιάζει να επενδύει γεωπολιτικά χωρίς απαιτήσεις. Επικίνδυνα πρόθυμη σε ΗΠΑ και Ε.Ε., σε ένα περιβάλλον που ανταμείβει την αναθεώρηση και την βίαιη αλλαγή του συνοριακού status.

Η Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά

Εύλογες ανησυχίες, προκαλούν οι δηλώσεις που έκανε ο Αρχιμανδρίτης Πορφύριος Φραγκάκης, εκπρόσωπος Ιεράς Μονής Σινά για την προοπτική μετατροπής της Μονής της Αγίας Αικατερίνης του Σινά σε αιγυπτιακό μουσείο. Η Μονή που ίδρυσε ο Ιουστινιανός και με αδιάλειπτη ορθόδοξη παρουσία από τον 6ο αιώνα μ.Χ, υπάγεται πνευματικά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Πέραν της θρησκευτικής της σημασίας, λειτουργεί ως σύμβολο της βυζαντινής συνέχειας και της ελληνικής παρουσίας στη Μέση Ανατολή.
Η επικείμενη «μουσειοποίηση» που, σύμφωνα με πηγές της μονής, συνοδεύεται από δημεύσεις περιουσιακών στοιχείων, αποτελεί de facto απώλεια κυριαρχίας επί της ελληνορθόδοξης πολιτισμικής ταυτότητας στον χώρο αυτό. Η "κρίση του Σινά" δεν είναι δημιούργημα κάποιας εχθρικής πολιτικής από την Αίγυπτο, είναι το αποτέλεσμα της ελληνικής αμέλειας να εντάξει τη Μονή σε ένα συνολικό στρατηγικό πλέγμα προστασίας του ορθόδοξου πολιτισμού στην Ανατολή. Η Μονή Σινά δεν είναι απλώς ένας τουριστικός προορισμός ή ένα αρχαιολογικό μνημείο, είναι κιβωτός της Ορθοδοξίας, πνευματικό σύμβολο, σημείο αναφοράς για την ελληνική παρουσία στη Μέση Ανατολή. Σε ανακοίνωση της αιγυπτιακής προεδρίας υπογραμμίζεται, πως δεν αλλάζει το καθεστώς της Μονής της Αγίας Αικατερινής στο Σινά. Ίδωμεν...