Διασταυρώσαμε τα ξίφη, αναλωθήκαμε επί πολλού σε συζητήσεις περί γενικόλογων αντιστάσεων ενάντια σε μια ούτως ή άλλως μη ανεκτική κοινωνία, δεν βρήκαμε όμως ποτέ την χρυσή τομή και πολύ περισσότερο δεν μπορέσαμε να εξάγουμε καθολικά συμπεράσματα για όλα αυτά που κάποτε μας έσυραν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Σε αυτό ακριβώς το τραπέζι βρέθηκαν και κάθησαν πολλοί από εμάς που όντας επαναστατημένοι δεν δεχόμασταν συμβιβασμούς και εκεχειρία στον πόλεμο της ζωής. Κάποτε όμως έρχεται η ώρα του απολογισμού για τους πολλούς και δη με την μορφή εξαναγκασμού από την στιγμή που η ροή των γεγονότων και συμβάντων υποδεικνύει συμβιβασμούς και καταθέσεις όπλων.
Πληθώρα προσωπικοτήτων απαρνήθηκαν και απαρνούνται την πορεία τους, άλλοτε γιατί ο δρόμος παραμένει κλειστός και άλλοτε γιατί το πέρασμα δεν έκρυβε και πολλά μυστικά από την στιγμή που ο άνθρωπος έπρεπε να προχωρήσει πιο βαθιά για να τα αποκαλύψει. Η ιχνηλάτηση, εν κατακλείδι, φαίνεται πως τελικά κουράζει όσους δεν είναι προετοιμασμένοι για την αντιπέρα όχθη.
Συνήθως τα νερά του ποταμού που διαφαίνεται από το κρυφό πέρασμα είναι μονίμως ταραγμένα και έχουν μια και μοναδική ευθεία ροή λίγο πριν τις εκβολές. Αυτή την ροή δεν διαλέγει κανείς να ακολουθήσει από την στιγμή που κατέβαλλε ήδη μεγάλη προσπάθεια για να φτάσει έως εδώ.
Το βάθος εκείνο που χάσκει στον ορίζοντα και πολύ μακριά από τις εκβολές του ποταμού δεν δείχνει να συγκινεί και να προσελκύει το ενδιαφέρον για όλο εκείνο που ακολουθεί μια πραγματική επανάσταση, όταν όλα παύουν και πρυτανεύει η ισότητα αλλά όχι απαραίτητα το ξεχωριστό, η δημοκρατία αλλά όχι η φιλοσοφική και στοχαστική ενατένιση του μέλλοντος.
Κάποιες κοινωνίες κάποτε έφτασαν και υπερκέρασαν το μυστικό πέρασμα, ερωτοτρόπησαν με το θαυμαστό και εκλεκτό, δεν ακολούθησαν όμως τη ροή του ποταμού και αυτοκαταστράφηκαν μέσα στην αυτοαναίρεσή τους. Ψάχνουμε λοιπόν το αδύνατο λίγο μετά την επικύρωση της υπαρξιακής μας ανόδου προς το απρόσιτο και το διηνεκές ή απλά από την απόσταση του περάσματος και μετά επιστρέφουμε άτακτα και εμμονικά στο προηγούμενο σημείο;
Και αν η επιστροφή αυτή είναι για να διατηρήσουμε τουλάχιστον την διαφάνεια και δημοκρατικότητα στην ζωή μας, ποιος μας εγγυάται ότι κάποια στιγμή δεν θα θελήσουμε να επιστρέψουμε και πάλι στην ανισότητα; Αν δηλαδή δεν υπάρχει εξέλιξη μέσα από τις κοινωνικές κατακτήσεις, εάν οι κοινωνίες αυτές δεν εμπλουτιστούν από διέγερση της σκέψης και αντίστροφους διαλόγους για την κατάκτηση του Υψηλού και του Φαντασιακού, αν ο κόσμος απλά θα χάσκει απολαμβάνοντας ελευθερίες και άκρατη εκδήλωση και έκφραση επιθυμιών, αν ακόμη και μέσα από τις όποιες αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες δεν προκύψει ένα διαφορετικό σκέπτεσθαι και νοείν, όλος αυτός ο αγώνας για την κατάκτηση του ανώτερου επιπέδου της σκέψης μέλλεται να πάει χαμένος.
Υπάρχουν λοιπόν πολλά που θα πρέπει να διανύσει η πραγματική δημοκρατία για να αποδείξει την ευεργετική της παρουσία. Πριν όμως φτάσουμε στο θαυμαστό πέρασμά της πριν ακόμη από το κάλεσμα για μια γεμάτη ουσία ζωή σε αντιδιαστολή με την σημερινή παρακμή, έχουμε να διανύσουμε μεγάλη απόσταση.
Πριν από την αυτοπραγμάτωσή μας μέσα στο Είναι, πριν το ταξίδι στον εσωτερικό μας κόσμο και την αναζήτηση του Αυτού, του Ενός που διαπνέει την πορεία της υπερατομικότητάς μας, του πολύτιμου θησαυρού που εμπερικλείει όλη την διαύγεια του Κόσμου, υπάρχει όλος αυτός ο αγώνας για την κατάκτηση της ελευθερίας της σκέψης και δημιουργίας στο ενταύθα και το τώρα, στην ακανόνιστη πορεία σε αυτόν τον υφιστάμενο ιδιοτελή και ανούσιο κόσμο της ρητής επανάληψης του άδικου και ειδεχθούς.
Αν λοιπόν καταθέσουμε τα όπλα και καθίσουμε στο τραπέζι για να διαπραγματευτούμε τις αξίες και τις στοχεύσεις μας για έναν πιο δίκαιο κόσμο, αν θέσουμε σε δοκιμασία την οραματικότητά μας και την φαντασιακή ενόρμηση των ιδανικών πνευματικών μας κατακτήσεων, θα έχουμε βάλει τις βάσεις ήδη για το κλείσιμο του περάσματος.
Με τον τρόπο αυτό δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε το πεδίο που ανοίγεται μετά το κάλεσμα και το άγγιγμα της νέας εποχής που κρύβει η ελεύθερη και απρόσκοπτη προσέγγιση των πραγμάτων. Θα μείνει απλά η πικρή γεύση από το αδιέξοδο όλων αυτών των προσπαθειών.
Και πάνω απ όλα θα σβήσει η δίψα για την εξιχνίαση για του Αγνώστου που κρύβεται μετά τις όποιες κατακτήσεις. Δεν θα αγγίξουμε δηλαδή ποτέ το πέρασμα ούτε θα δούμε τι κρύβεται από πίσω για να ολοκληρώσουμε την πορεία μας ως θνητοί αλλά όχι μικροί εξερευνητές της καθημερινότητας, όπου πέπλα του φωτός παραμένουν εσαεί απρόσιτα.
