Στις 20 Ιουλίου 2025 συμπληρώνονται 51 χρόνια από την παράνομη τουρκική εισβολή στην Κύπρο και την κατάληψη του 38% του εδάφους της. Η τουρκική στρατιωτική εισβολή καταδικάστηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με τις Αποφάσεις 353, 355, 357, 358 και 360 του 1974, που απαίτησαν άμεση απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων και σεβασμό της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, με την Απόφαση 3212 (1974), επανέλαβε την απαίτηση για αποχώρηση και επιστροφή των προσφύγων .
Παρά την ισχύ αυτών των υποχρεώσεων και απαιτήσεων του ΟΗΕ προς την Τουρκία, αυτή αγνοεί επιδεικτικά την διεθνή νομιμότητα και αποθρασύνεται.
Η πρόσφατη επανεκκίνηση των συνομιλιών υπό τον ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη (17 Ιουλίου 2025), χαιρετίστηκε ως «θετική εξέλιξη» από τον ΥΠΕΞ Γ. Γεραπετρίτη, παρά το γεγονός, ότι η επικρατούσα διάρθρωση των διαβουλεύσεων (πενταμερής μορφή) καθιερώνει de facto εξίσωση ανάμεσα στην Κυπριακή Δημοκρατία και στο ψευδοκράτος που αναγνωρίζει μόνον η Τουρκία.
Η Τουρκία δεν επιδιώκει σύνθεση προτάσεων και με βάση το Διεθνές Δίκαιο, μια Δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού, αλλά επιμένει σε μια λύση δύο κυρίαρχων κρατών, αρνούμενη ως εκ τούτου τη βάση της δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας που προκύπτει από τις Ψηφίσματα του ΟΗΕ 1251/1999 και 1217/1998 . Η στρατιωτική κατοχή και η παρουσία 40.000 Τούρκων στρατιωτών και εποίκων στα κατεχόμενα από το 1974, συνεχίζουν να παραβιάζουν βασικές αποφάσεις του Σ.Α. του ΟΗΕ, και εμποδίζουν την επανένωση της Κύπρου, ως διζωνική Ομοσπονδία.
Επίσης , στο γεωπολιτικό περιβάλλον, είναι σε εξέλιξη, η τουρκολιβυκή συμμαχία μέσω των μνημονίων του 2019 και 2022 για οριοθέτηση ΑΟΖ και στρατιωτική συνεργασία, που συνιστά μονομερή παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας και παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας νότια της Κρήτης, στην Κάσο, το Καστελόριζο και της οριοθετημένης ΑΟΖ Κύπρου. Η κοινή αντίδραση Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου χαρακτήρισε τις συμφωνίες Τουρκίας – Λιβύης, ως άκυρες και χωρίς νόμιμο αποτέλεσμα. Όμως , η Λιβύη εξελίσσεται σε ενεργό δορυφόρο της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και προσδίδει επίφαση νομιμότητας μέσω ΟΗΕ και απειλεί ευθέως την Ελλάδα.
Έτσι λοιπόν, κάθε «επανεκκίνηση» διαδικασίας διαλόγου για το Κυπριακό, χωρίς σκληρούς όρους και αναγνώριση των Ψηφισμάτων του ΟΗΕ, ταυτίζεται με την παγίωση της διχοτόμησης.
Η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλουν να υπερασπιστούν:
την ακεραιότητα της ουσίας της Κυπριακής Δημοκρατίας (μόνο νόμιμο κράτος στο νησί), την απαίτηση για αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων . Δεν είναι δυνατόν, συνομιλίες με την αιγίδα του ΟΗΕ, να εξισώνουν κράτη με μορφώματα και να δίνουν νομιμοφάνεια στην στρατιωτική κατοχή.
Να μην ξεχνάμε την εισβολή
Η πολιτική που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου από το 1974 μέχρι σήμερα για το Κυπριακό έχει αποτύχει παταγωδώς. Η στρατηγική κατευνασμού και υποχωρητικότητας έναντι του τουρκικού επεκτατισμού, όπως επισημαίνεται και σε εκθέσεις του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών και ανεξάρτητων αναλυτών, οδήγησε στην ουσιαστική εγκατάλειψη του διεθνώς αναγνωρισμένου μοντέλου της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Αντίθετα, εσωτερικές και εξωτερικές δυνάμεις, από ελίτ μέχρι ξένους διπλωμάτες (βρετανοί, Αμερικανοί), προωθούν μια «λύση» που αναγνωρίζει de facto ισότιμη κυριαρχία στο παράνομο τουρκοκυπριακό μόρφωμα με την Κυπριακή Δημοκρατία.
Οι στρατιωτικές αναλύσεις για τα δραματικά γεγονότα της Κυπριακής τραγωδίας του 1974, καταδεικνύουν δυο κρίσιμους παράγοντες αποτυχίας και εν τέλει της στρατιωτικής ήττας, των χουντικών πραξικοπηματιών: (α) την ατολμία και αναποφασιστικότητα των Ελληνικών και Κυπριακών Επιτελείων που υπονόμευσαν την άμυνα της Κύπρου, (β) την αποδιοργάνωση της Εθνικής Φρουράς λόγω του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου, με σοβαρή πτώση ηθικού και διάσπαση των μονάδων. Είναι χαρακτηριστικό, ότι κάποιες Μονάδες, όταν κλήθηκαν να πολεμήσουν, αυτοδιαλύθηκαν !
Ωστόσο, δεν μπορεί να αγνοηθεί ο ηρωισμός και η αυταπάρνηση των Ελλήνων αξιωματικών και οπλιτών που υπερασπίστηκαν την κυπριακή ελευθερία ενάντια σε υπέρτερες δυνάμεις. Επιβάλλεται, να τιμηθούν οι πεσόντες της ΕΛΔΥΚ, οι ηρωικές μονάδες της Α’ Μοίρας Καταδρομών που πολέμησαν στον Πενταδάκτυλο και όλοι οι Έλληνες και Ελληνοκύπριοι, που υπερασπίστηκαν με πάθος και με αυταπάρνηση προσφέροντας ακόμη και τη ζωή τους, για την εδαφική ακεραιότητα και της ΕΛΕΥΙΕΡΙΑ της Κύπρου. Μεταξύ αυτών και ο υπολοχαγός Νικόλαος Κατούντας και ο αντισυνταγματάρχης Παύλος Κουρούπης που ηγήθηκαν με ηρωισμό στον Άγιο Ιλαρίωνα και την Κερύνεια. Αγνοούνται από τις 22 Ιουλίου 1974, αφού αντιστάθηκαν σθεναρά, στην τουρκική εισβολή, μαζί με εκατοντάδες συνάδελφους τους, που δεν γύρισαν στα σπίτια τους. Στη μνήμη ΟΛΩΝ όσων έδωσαν τον υπέρτατο αγώνα, οφείλουμε ΤΙΜΗ και ευγνωμοσύνη, αλλά και την αμετάθετη δέσμευση μας για ιστορική δικαίωση.
Να προσθέσουμε ότι, καθοριστικός υπήρξε ο ρόλος του τότε Αμερικανού ΥΠΕΞ Χένρι Κίσινγκερ, που ενθάρρυνε το πραξικόπημα και προκάλεσε την τουρκική εισβολή.
Συνεπώς, η αποδοχή λύσεων για το Κυπριακό, που νομιμοποιούν την στρατιωτική κατοχή και τα τετελεσμένα της εισβολής του 1974, συνιστά προδοσία κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας και υπονομεύει την προοπτική επανένωσης της Κύπρου με βάση το διεθνές δίκαιο τα και ψηφίσματα ΟΗΕ.
Και όσοι λίγοι επιμένουμε ακόμη να λέμε ότι το Κυπριακό είναι διεθνές πρόβλημα στρατιωτικής εισβολής και παράνομης κατοχής και ότι, απαραίτητη προϋπόθεση για τη λύση του Κυπριακού είναι η αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής , η ακύρωση των τετελεσμένων της εισβολής του 1974 και ακόμη, ότι είναι έγκλημα καθοσιώσεως η μεθοδευμένη κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αποδοχή άλλης λύσης, πλην της διζωνικής – δικοινοτικής ομοσπονδίας, είμαστε γραφικοί εθνικιστές κατά τα κυρίαρχα εγχώρια ΜΜΕ, ελπίζω ΟΧΙ και για τους καταγραφείς της ιστορικής Αλήθειας.
Να αναφέρουμε μια θλιβερή, αποτρόπαια «λεπτομέρεια» Κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος (15–18 Ιουλίου), «πρυτάνευσε» το αδελφοκτόνο μίσος και σκοτώθηκαν 92 στρατιωτικοί από «φιλικά» πυρά (μακαριακοί, χουντικοί, δημοκράτες, αντιχουντικοί). Και επίσης σκοτώθηκαν 88 άνδρες και 6 γυναίκες πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας από τα πυρά των πραξικοπηματιών!! Μέσα λοιπόν σε αυτό το «κλίμα», χαράματα της αποφράδας 20ής Ιουλίου 1974, η Τουρκία εισέβαλε στρατιωτικά στην Κύπρο με το πρόσχημα της «εγγυήτριας δύναμης». Οι πρώτες αποβάσεις στον Πενταδάκτυλο και στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας σήμαναν την έναρξη μιας εθνικής τραγωδίας. Οι βομβαρδισμοί, οι εκτελέσεις, οι εκτοπίσεις και οι μαζικοί βιασμοί εδραίωσαν, με τη βία, τη ντε φάκτο διχοτόμηση. Το Κυπριακό, είναι η δεύτερη, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, εθνική τραγωδία.
