Διανθίζουμε και διαποτίζουμε τον ψυχικό μας πλούτο, παρέχουμε στον εαυτό μας μια ακόμη ευκαιρία να μην διολισθήσει σε στερεότυπες ατραπούς και είναι αυτή η ευκαιρία μοναδική, εμπνευσμένη από τα αρχαία χρόνια όπου οι άνθρωποι δημιουργούσαν και παρήγαγαν με βάση τις επιταγές της φύσης.
Η ευκαιρία αυτή αποτελεί ένα ακόμη ιδανικό εγχείρημα που ονειρεύεται ο κάθε πικραμένος από μια ζωή που αποστερεί την ικανότητα και δυνατότητα να διέρχεται κανείς από τα μονοπάτια της σκέψης και να απαγκιάζει στις αγκάλες του απείρου όπως αυτό εκτυλίσσεται στην αδιόρατη κοσμικότητά του.
Είμαστε εκείνοι που διαβήκαμε εξαρχής επικίνδυνα μονοπάτια για να καταλήξουμε στο σήμερα όπου κατέχουμε όχι το μοναδικό αλλά το σπάνιο προτέρημα να μην αφήνουμε τον κόσμο στην αντιληπτική του μονομέρεια παρά μέσα από μια πλούσια εμπειρία να επαναφορτώνουμε τον συναισθηματικό ορίζοντα μέσω των ποιητικών και ιδεαλιστικών κραδασμών που ανασυνθέτουν την υπαρξιακή δομή και κάνουν τον άνθρωπο να μην γερνά μέσα από την επικείμενη σωματική του ανημπόρια.
Δεν υπάρχει συνταγή για να παραμείνει κανείς αγιοποιημένος στα γνωστά πνευματικά λημέρια, ούτε ανακαλούμε κάποιου είδους βοηθήματα για να νοιώσουμε το απύθμενος βάθος της σκέψης. Είναι αυτή η ίδια ή σκέψη οσονούπω διεμβολιστική, ώστε να σπάει σε πολλά κομμάτια θρυμματίζοντας τις ζωτικές ενστάσεις και τους φόβους ώστε την δει κανείς με καθαρό μάτι την αξία της ζωής μέσα από το ταξίδι των σκέψεων και γνωμοδοτικών παρορμήσεων που ανοίγουν τις πύλες του κοσμικού διαλόγου.
Προορισμός του προβληματισμένου ανθρώπου είναι να ερωτοτροπεί με το άγνωστο και να περιπλανάται στους αστερισμούς του σκεπτού – άσκεπτου αν υποτεθεί ότι μετά από μια εντατική σκέψη ακολουθεί το μεταβατικό κενό μιας βούλησης που έχει κατακτήσει από παλιά την ψυχή και το πνεύμα.
Δεν ξέρω αν μπορούν οι άνθρωποι να σηκώσουν το βάρος του σκέπτεσθαι, πολύ περισσότερο δεν γνωρίζω αν η σκέψη είναι προσιτή στον καθένα και μέσα από την μητέρα – φύση κληροδοτεί τα εδάφη της ποιητικότητας ή της ποιητικής ερμηνείας μιας ζωής που περνά στενάχωρα σα δεν λογιάζεται ως πεμπτουσία ο χρόνος που μας προσφέρεται, η μια και μοναδική στιγμή στο άχρονο.
Δεν πρέπει λοιπόν - αν και το πρέπει είναι σχετικό – να αφήσουμε μη αναγνώσιμα τα μηνύματα του βίου, τουναντίον οφείλουμε να διαβάζουμε την ροή του νοητικού πεδίου και την περιπλάνησή του στην αναζήτηση της αγιοσύνης αν αυτή σε αντίθεση με την θρησκευτική εμπειρία δεν κρύβεται στους ουρανούς παρά στα λιβάδια και τις πλαγιές των βουνών, το πρώτο κάλεσμα που υφιστάμεθα από τότε που αντικρύσαμε για πρώτη φορά το φως.
Αγκομαχούμε συχνά γιατί θεωρούμε ότι ο πλούτος της ψυχής και της σκέψης είναι σε αναντιστοιχία με τις καθημερινές ανάγκες και τις προσήκουσες υποχρεώσεις. Η αλήθεια είναι πως ενώ αυτό συμβαίνει εν μέρει, δεν ενεργοποιούμε το οπλοστάσιο των απερίσταλτων σκεπτικών ενδοβολών παρά έτσι παράταιρα εγκαταλειμμένοι δεν κάνουμε το αποφασιστικό βήμα που θα μας βγάλει από τα αδιέξοδα και τους τοίχους που υψώνονται στο κατόπι.
Θέλει λοιπόν συνεχές πότισμα η σκέψη καθώς δεν αφορά κανέναν πολιτικό νεποτισμό και κυρίως προσωπολατρία που επιδεικνύεται από τους απροσμέτρητους ντελάληδες του φθηνού αντιληπτικού αμαλγάματος που οδηγεί απευθείας στην κυριαρχία του υλικού παραδείσου.
Θέλει κανονιστικό διαμοιρασμό η ακόρεστη επιθυμία για το ανάρμοστο μιας και πολλές επιθυμίες μαζί για το απαγορευτικό αν μη τι άλλο αποστερούν την ευθυτενή αντίληψη για τι αρμόζει και τι δεν αρμόζει σε έναν κόσμο που αναπροσαρμόζει τις επιθυμίες σύμφωνα με τον τεχνητά λελογισμένο σκεπτικό και την καθοδηγημένη στατική κοσμοθεωρία του αλάθητου.
Τι χρειάζεται λοιπόν πέραν της απάντλησης του εφικτού και της μετατροπής του στο ποιητικό ανέφικτο; Ποιος κόσμος χάνεται αν η ποιητικότητα και η γοητεία του απέριττου περιοριστούν σε ένα μη αποσπασματικό πεδίο ενορατικών σκέψεων και συναισθηματικών κραδασμών;
Χρειάζεται να επανεκκινήσουμε και να επανεκτιμήσουμε τον ρόλο μας σε τούτη τη ζωή, να θυμηθούμε και να στοχαστούμε την ροή, να μην αφήσουμε την στερεότυπη αναλγησία να επιβάλλει φραγμούς στο διαπότισμα και την διάχυση της σκέψης.
Χρειάζεται να γίνουμε και πάλι κοινωνοί του νοητού υπάρχειν ακόμη και αν αυτό χάνεται από τον ορίζοντα στη θέα ενός κατακρημνισμένου πολιτισμού.
Ο ρόλος κάποιων είναι να υπενθυμίζουν ότι ακροβατούμε σε τεντωμένο σχοινί όσο ζούμε υπό καθεστώς λανθάνουσας εμπειρίας του τετριμμένου. Η επιστροφή στα αρχαία χρόνια δεν σημαίνει άρνηση της προόδου, σημαίνει εναγκαλισμός με τα μεγάλα νοήματα που διώχνουν μια και καλή τις υποτυπώδεις δοξασίες για έναν κόσμο που αρνείται να σκεφθεί γιατί μπερδεύεται εννοιολογικά και χάνει το υλικό προτέρημα.
Σημαίνει ανοίγω τα περάσματα για να αναδυθεί και πάλι η αξία της ροής του ποταμού της σκέψης που έγινε ρυάκι στην πορεία των χρόνων και κινδυνεύει να στερέψει. Αν αυτό δεν έχει ήδη γίνει και η ελπίδα παραμένει ακόμη ζωντανή όσο υπάρχουν ποιητές και στοχαστές.