Εγχάραξη και ενστάλαξη ιδεών σε έναν κόσμο όπου οι κανόνες έχουν αλλάξει και ένας βουβός πόνος για την ανθρωπότητα που διανύει ένα νέο αυταρχικό σύμπαν, εισερχόμενη σε έναν κύκλο αδιάρρηκτων τοποθετήσεων και συμβιβασμών, χωρίς την δημιουργική πανδαισία των ήχων που αφήνουν οι διάτρητες ρωγμές από την μουσικότητα της ψυχής που αχνοφέγγει στις φωτοσκιάσεις του φεγγαριού και την επιβλητική λάμψη του ήλιου.
Μεγαλώσαμε μόνοι και σεμνοί, με όνειρα παραμάσχαλα, με ιδεαλιστικούς κραδασμούς και ποιητική διάθεση απέναντι σε όλες τις συνυφάνσεις της ζωής που εκτυλίσσονταν ως στιγμές μιας και μόνης ελπίδας για κάτι που μας ταξιδεύει από την παιδική ηλικία μέχρι την ενηλικίωση, από την διάτρητη εφηβεία μέχρι την εποχή όπου αρχίζουμε σιγά – σιγά να μαζεύουμε τα κομμάτια μας για να μετακομίσουμε στο άβατο αλλά φιλικό σύμπαν, μια εποχή όπου οι απολογισμοί της ζωής τεκμηριώνουν την θέση μας στο Γίγνεσθαι και ανασυνθέτουν την υπαγωγή μας σε αδιατάρακτους ψυχοσωματικούς ατραπούς.
Οι άνθρωποι γύρω μας παρέμειναν οι ίδιοι μέσα στην ρητή βιωματική τους εμπειρία, εξακολουθώντας να ερμηνεύουν τον κόσμο με μετρική τονικότητα στα λόγια και τις απόψεις, με επαναλαμβανόμενη βοή από τις συζητήσεις και τα πηγαδάκια και μια εκλιπούσα πρωτογενή εμβάθυνση στις αντιλήψεις για έναν κόσμο που πάντα αναθεωρούσε τις απόψεις και τα πιστεύω αλλά δεν πρότεινε σημασιολογικά, προσεγγίζοντας την ίδια την ουσία της ζωής.
Οι πόροι του σώματος απορροφούσαν την ενέργεια του πνεύματος αλλά ως εξ θαύματος δεν ανάπλαθαν την εξωτερική μας μορφή όταν τα συναισθήματα διατάραζαν τον ψυχικό μας πλούτο και η γλώσσα του σώματος προκαλούσε μια δυσκαμψία λόγω της μεγάλης απόστασης που χωρίζει την σκέψη από το συναίσθημα, όταν οι συσπάσεις του προσώπου δεν επαρκούν για να προδώσουν το μεγαλείο του αντιληπτού αλλά πάντα απομακρυσμένου εγώ.
Ακολουθούμε εν κατακλείδι πάντα το χωροχρόνο μιας και εκεί αποκαλύπτονται οι αλήθειες, εκεί που καταγράφονται και ανατέμνονται οι σημασίες των συμβάντων της εμπειρικής πραγματικότητας και μεταπλάθονται σε σύνθετες εικόνες, μεταβαλλόμενες δημιουργικά σε αστραπιαίες σκιάσεις που αποκρύβουν στο κάδρο της ύπαρξης την ουσία του μηδενός, αυτό το τίποτε που αναζητούμε ως ξεχωριστό και αναπόσπαστο μέρος της σκέψης από την παιδική ηλικία μέχρι την ενηλικίωση και την γήρανση.
Οι κανόνες όμως έχουν αλλάξει, το τοπίο είναι διαφορετικό. Δεν αναζητούμε πλέον το ξεχωριστό στοιχείο της μοναδικότητας που ενυπάρχει στην σκέψη, δεν σταχυολογούμε το εμβληματικό πεδίο του σκέπτεσθαι, χωρίζοντάς το σε κατηγορίες και μερίσματα μιας περίκλειστης και μη αποφαντικής κοινωνίας, υπό την έννοια ότι οι άνθρωποι είναι από την φύσης τους κοινωνοί του άγνωστου μηνύματος, είμαστε δηλαδή αυτοί που δεν δίδαξαν στους εαυτούς τους τον τρόπο επιβίωσης σε έναν ερμητικά κλειστό κόσμο όπου το κάτι χάνει την σημασία και την αίγλη του, αυτοί που ψάχνουμε πλέον στα τυφλά.
Και όμως είναι όλα δίπλα μας σε τούτο τον κόσμο, οι έννοιες, οι σημασίες, η προτροπή, το νεύμα, η εξοικείωση, το ίδιο το εν μέσα στο παν. Θα χρειαστεί καιρός για να αποδώσουμε τα του καίσαρος τω καίσαρι, να αναστοχαστούμε την δημιουργία, να απεμπολήσουμε την περιορισμένη χρονικότητα δράσης και αντίδρασης, να δυναμώσουμε το ίδιο το θυμικό που διαρρηγνύεται και παράγει την αστείρευτη ποιητικότητα της ζωής, να τιθασεύσουμε τις γειτνιάζουσες με την ψυχική ευφορία ανεμικές σκέψεις από εικόνες που ενσταλάζουν τα ανυπάκουα νοήματα μιας ζωής σε διαρκή εξέλιξη.
Θα τα χρειαστούμε όλα αυτά αρκεί να θελήσουμε να επαναδιαπραγματευθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό εν κοινωνία, παραμερίζοντας τους σκοπέλους που έχουν εμποδίσει εδώ και καιρό τον διάλογο του ατόμου με τον κόσμο. Χωρίς να είναι απαραίτητο να ξεπροβάλλουμε και πάλι ως οι από μηχανής Θεοί, χωρίς να χρονομετρήσουμε και πάλι τα πάθη και τους έρωτες, θα πρέπει να αφεθούμε και πάλι στην αγκαλιά των πρώτων εμπειριών, να ξαναχρωματίσουμε τον κόσμο που έγινε ασπρόμαυρος μέσα σε λίγες δεκαετίες που ξερνούσαν και ξερνούν φλυαρία και μεγαλορρημοσύνη, μέσα στην σκοτεινή ηχώ της αμετροέπειας.
Ο κόσμος άλλαξε και εμείς μαζί του μιας και ως άτομα, είμαστε ο κόσμος. Λίγο πριν την καταβύθιση στο μηδέν, αξίζει να αναπροσαρμόσουμε την ποιοτική ενστάλαξη του πεπερασμένου. Εξάλλου ο κόσμος δεν αλλάζει ετσιθελικά, είναι η ίδια η πορεία μια αλληλουχία του θέλω και του μη θέλω. Κάθε κατάφαση δηλαδή και μια άρνηση, κάθε λέξη και το αντίθετό της, κάθε προσέγγιση και απομάκρυνση, κάθε νόημα που χάνεται στο μη νόημα.
Εμείς λοιπόν καθορίζουμε την πορεία και την κατεύθυνση. Η οδός προϋπήρχε, απλά εξαρτάται από τον καθένα ποια θα επιλέξει. Εμείς και η εμπειρία μας από τον καθημερινό κόσμο. Εμείς και το αντίθετο της θνητότητάς που μας συνεπαίρνει αναφανδόν.