Τους παραδείσους τους δημιουργεί ο καθένας ξεχωριστά και όχι το σύνολο που αγνοεί πέραν την υφιστάμενης πραγματικότητας κάθε τι που ξεφεύγει από τα υφιστάμενα όρια. Ο καθένας μόνος του και από την δική του σκοπιά, από το μορφωτικό του επίπεδο και κατάρτιση, από την πνευματική του καλλιέργεια και κληρονομιά, αποδεικνύει αν και κατά πόσον μπορεί να συμμετάσχει στην άντληση ιχνών και σημαδιών από το ιστορικό Πάνθεον, αν και με ποιο τρόπο θα μπορέσει να καταφέρει να επιβιώσει στην υφιστάμενη κόλαση της τυπολατρίας και του πραγματισμού.
Πορεύεται δηλαδή ο καθένας και η καθεμιά στο άρμα της ιδιο-κατοχής και ιδιοτέλειας, βαδίζει στο τεντωμένο σχοινί της αναπόσπαστης ετερόνομης και δυσαρμονικής συμπεριφοράς με όπλο το ακατανόητο και το ειδεχθές, λες και η πλάση όλη συνωμοτεί σε βάρος της όποιας τεχνητής υπαγόρευσης σημασιολογικών επιτευγμάτων που δήθεν λειτουργούν απελευθερωτικά και θέτουν προσδιορίζοντας συνειρμικά την ένταση των παθών, πάθη που σε κάθε περίπτωση είχαν παραμεριστεί μετά τις αποτυχημένες εξεγέρσεις προάσπισής τους.
Λες και όλος ο κόσμος στρέφεται κατά των ιδιοστασιακών και κατοχυρωμένων από το άτομο ιδεών, λες και κάποιοι πρέπει πάντα να βρίσκονται πάντα στο απυρόβλητο λόγω των ατέρμονων ερωτοτροπιών με το υλιστικό αποθεματικό της τρέχουσας επικρατούσας αντίληψης, κάθε προσπάθεια επίκρισης εκλαμβάνεται ως απόπειρα απομάγεψης της εκάστοτε σαγηνευτικής συνήθειας που κατουσίαν εκτρέφεται από την στερεοτυπία αν αναλογιστεί κανείς τον τρόπο που διαβιούμε την πραγματικότητα και εκπληρώνουμε το χρέος μας απέναντι στους κανόνες.
Έχοντας μπροστά μας αυτό ακριβώς το τοπίο και μονολογώντας για την θέση μας σε αυτό όταν υπάρχει ήδη δυσθεώρητη απόσταση, αναλαμβάνουμε ο καθένας και η καθεμιά ξεχωριστά να βγούμε από αδιέξοδο μιας και η μόνη σωτήρια διέξοδος της υποτιθέμενης σύμπνοιας με την παρακμή έχει απορριφθεί. Επιλέγοντας να μην καούμε μέσα στην κόλαση του ακατανόητου, δεν παραιτούμαστε από την όποια δυσμορφία των επιλογών σκέψης ώστε να φτάσουμε κάποτε στην πηγή του ιδεώδους που άλλοτε φαντάζει μακρινό και άλλοτε αδύνατο, άλλοτε αποτρεπτικό και άλλοτε απομακρυσμένο.
Είμαστε εμείς και ο κόσμος μας λοιπόν χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορούμε να μοιραστούμε εμπειρίες και να στοχαστούμε τον περίγυρο. Απλά από ένα σημείο και μετά είμαστε εμείς και ο εαυτός μας, ο ίδιος ο χαρακτήρας μας, το ίδιο μας το Είναι και η ατομική κατανόηση αυτού με την συμπερίληψή μας στο διαπροσωπικό, ο ίδιος ο εσωτερικός μας διάκοσμος του αυτού και του ενός.
Ο δικός μας αντιληπτικός και σαρωτικός υποκείμενος κόσμος δημιουργεί τους δικούς του παραδείσους και αποφεύγει να αποκαλύψει τις εμπνεύσεις. Το επτασφράγιστο μυστικό ξεκινά από τον πόνο και την απογοήτευση και εκτείνεται στον θαυμασμό και αποδοχή του φαντασιακού, αν με αυτό νοείται όχι η ψυχεδελική αλλά η διορατική σύλληψη του αόριστου και αχνού.
Μερικές φορές ο κόσμος παραμένει ως έχει και η απόσταση από αυτόν μεγαλώνει μέσα στο ίδιο το ατομικό γίγνεσθαι. Η απόσταση αυτή πρέπει να διανυθεί και δεν πρόκειται φυσικά για κάποιο στοίχημα που επιβάλλεται να κερδηθεί, παρά μόνο για ένα άλμα σε άλλα περιβάλλοντα που ανασκοπούν και επανεξετάζουν την δυσαρμονία στον εμπειρικό κόσμο και ανασυστήνουν την μετάβαση στο ποιητικό στοιχείο όπου τα δεδομένα δεν αλλάζουν δραματικά υπέρ του οριακά κεκλεισμένου και ασαφούς παρά το περίκλειστο.
Η καταφυγή στην ίδιαν πρωτοβουλία απόφασης για συμπερίληψη στο ένα και ασυνεχές με την έννοια ότι η ουσία των πράγματων είναι κάτι άγνωστο αλλά μάλλον σταθερό μέσα σε ένα αναπόδεικτα κινούμενο σύμπαν θέτει καινούργιους όρους μιας και στην κορυφή της σκέψης παραμένει η αναδιάταξη και δη η εμβάθυνση των σκέψεων σε έναν κόσμο όπου το κάθε τι αλλάζει αλλά κατουσίαν επιστρέφει στην αρχή χωρίς προοπτική.
Μένουμε λοιπόν ενίοτε μόνοι σε τούτα τα πελάγη και οι αέρηδες φυσούν ακατάπαυστα. Μένουμε στην επιφάνεια και το βάθος, στην απόσπαση και την συνεκτικότητα, μένουμε στον ένα και μοναδικό διάκοσμο της ψυχής που αναζητά λύτρωση μέσα από την ποιητικότητα των πραγμάτων και την αποκορυφωματική διενέργεια του υπερατομικού ως απώτερο στόχο είτε για το μηδέν και το τίποτα είτε για έναν άγνωστο Θεό.
Παράδεισο τον λέει κανείς ή νέα κόλαση, φιλοσοφία ή στοχασμό και εμβάθυνση μέχρι τα μύχια της Ύπαρξης; Από την αρχή τα πράγματα δεν είναι ποτέ σίγουρα και απαντητικά. Είναι δυσεπίλυτα και απορητικά. Υπό αυτή την έννοια το παιχνίδι είναι σύνθετο και περίπλοκο. Σε καμία περίπτωση όμως μη γοητευτικό και συναρπαστικό. Γιατί περί του ατομικού Εγώ πρόκειται.
