Το άλγος είναι η σιωπηλή γλώσσα της ύπαρξης, η ακατάπαυστη υπενθύμιση ότι ο χρόνος κυλά αδιάκοπα μέσα μας και γύρω μας. Κάθε στιγμή πόνου ή απώλειας μοιάζει να ανοίγει ένα παράθυρο προς το Επέκεινα, εκεί όπου οι έννοιες της ζωής και του θανάτου συγχέονται, και η ανθρώπινη συνείδηση αντιλαμβάνεται το πέρασμα του χρόνου όχι απλώς ως μέτρηση αλλά ως εμπειρία.
Στην καρδιά αυτής της αβεβαιότητας που ενίοτε ενέχει το απροσδιόριστο και το ασαφές, η δημιουργία προκύπτει λειτουργικά ως αντίδοτο. Είναι ένας τρόπος να αντισταθούμε στο ρητό αβέβαιο, στην ματαιοδοξία και την τελμάτωση, στην περιθωριοποίηση και την παραγκώνιση. Με το να εμπειρώμεθα την χρονική ροή σημαίνει να υποτάσσουμε την επιθυμία στα περάσματα της στιγμής, τα φωτεινά ή σκοτεινά αυτά περάσματα που ελκύουν και ενίοτε αποτρέπουν το άτομο από το να πράξει.
Το άλγος και η ανησυχία, το πάθος και η νοητική μέριμνα για το Εκείθεν, η διαστρωμάτωση του Είναι μέσα από γεγονικό ελιξήριο που συμβολίζει την αναζήτηση της σοφίας, της απελευθέρωσης ή της τελικής αυτοπραγμάτωσης, λειτουργούν ακριβώς ως υπέρβαση του άλγους για να επιτευχθεί η βαθύτερη σύνδεση με το Είναι.
Η τέχνη, η σκέψη, η δράση — όλα είναι τρόποι να δώσουμε μορφή στο άλγος, να μετατρέψουμε το πεπερασμένο σε κάτι που υπερβαίνει την προσωπική μας ύπαρξη. Τι σημαίνει όμως όλο αυτό αν όχι η υπερπήδηση του Ατόμου και η ενστάλαξη της ουσίας του στο δισυπόστατο συλλογικό;
Τι παρατηρούμε ακριβώς όταν η ατομική ύπαρξη ρέπει προς το κοινωνικό Εγώ που την απελευθερώνει από την αυτό-ενοχή;
Ο χρόνος μπορεί να φθείρει το σώμα, αλλά η δημιουργία τοποθετεί το πνεύμα σε έναν χώρο που κοιτάζει πέρα από αυτό που είναι, προς το Επέκεινα, εκεί όπου το άλγος και η ύπαρξη συνυφαίνονται σε μια αέναη διαδικασία γέννησης και μεταμόρφωσης.
Όμως το Είναι δεν περιορίζεται ως μοναδικό, ως η ουσία που εμφανίζεται στο Γίγνεσθαι, στη συνεχή γένεση και αναγέννηση μέσα από τη συνείδηση και τις ατομικές πράξεις. Η συνειδητοποίηση αυτής της αέναης ροής θα μπορούσε να προσφέρει απελευθέρωση, όχι μόνο από εξωτερικούς περιορισμούς, αλλά και από τα εσωτερικά δεσμά που επιβάλλει η συνήθεια και η προκατάληψη.
Δια της αυτοεξέτασης όμως και της βυθομετρικής εννοιολογικής διαφοροποίησης, το Είναι υπέρκειται του Γίγνεσθαι, τα αποσπασματικά σύνολα του οποίου οδεύουν προς το μάγμα, το αδιάλειπτο και συνεχές πλέγμα εμπειριών, ιδεών και συναισθημάτων που διαμορφώνουν το Είναι.
Το άλγος εν κατακλείδι, είναι η ίδια η τέχνη της ζωής που διαμορφώνει το ίδιο το Είναι. Με το πάθος για το Λόγο και το Νοείν, την ροπή προς τη δημιουργία εντάσσεται δυνητικά στον απέραντο διάκοσμο της ύπαρξης, όπου το κάθε ον προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στη λειτουργικότητα και τον νεωτερισμό.
Η ζωή, όμως, δεν είναι απλώς εργαλείο, καθώς συχνά παρεμποδίζεται από τον νεποτισμό, που περιορίζει την αυθεντική δημιουργία και την αληθινή αλληλεξάρτηση μεταξύ των ανθρώπων.
Το Είναι εμφανίζεται μέσα στο Γίγνεσθαι, στη συνεχή γένεση και αναγέννηση που διαπερνά κάθε πράξη και κάθε σκέψη. Το ταξίδι αυτό δεν είναι χωρίς πόνο - το άλγος γίνεται όμως ο οδηγός που μας ωθεί να αναγνωρίσουμε τα όρια και να εκτιμήσουμε την αξία της ελευθερίας
Η ίδια η απελευθέρωση δεν είναι απλώς διαφυγή από δεσμά, αλλά η πλήρης συνειδητοποίηση του Είναι, το θάρρος να βιώνουμε το άλγος και εξακολουθητικά να συμμετέχουμε ενεργά στο συνεχές Γίγνεσθαι της ύπαρξης.
Στο τέλος, ίσως το ίδιο το άλγος είναι το απόλυτα δημιουργικό καθώς μας αναγκάζει να κοιτάξουμε τον χρόνο με συνείδηση, να αισθανθούμε την απουσία, και να αναζητήσουμε μορφές που αντέχουν πέρα από τη φθορά. Η ζωή τοιουτοτρόπως μεταμορφώνεται σε έναν διαρκή αναστοχασμό, μια συνεχή σκέψη, μια αέναη δημιουργία που φλερτάρει με το Επέκεινα, μαθαίνοντας να ζει με το βάρος και την ομορφιά του άλγους.
Στον ευρύ διάκοσμο της ύπαρξης, κάθε ον αναζητά την ισορροπία ανάμεσα στη λειτουργικότητα και τον νεωτερισμό. Η τάση για πρόοδο συχνά συγκρούεται με τον νεποτισμό, που φράζει δρόμους αληθινής δημιουργίας και αποκλείει την αλληλεξάρτηση των ανθρώπων ως θεμέλιο κοινωνικής συνύπαρξης.
Τελικά, ο διάκοσμος και ο άνθρωπος συνυφαίνουν σε έναν χορό αλληλεξάρτησης κάθε νέα ιδέα, κάθε πράξη λειτουργικότητας και κάθε νεωτερισμός γίνεται φορέας του Γίγνεσθαι, οδηγώντας στην απελευθέρωση του Είναι και στην ανανέωση της κοινωνικής και πνευματικής ύπαρξης.
Το άλγος είναι τρόπον τινα ένας οδηγός της αυτογνωσίας καθώς μέσα από την οδύνη ανακαλύπτουμε τη φύση του Είναι, την ευαλωτότητά μας και την αλληλεξάρτηση όλων των πραγμάτων.
Καταμετρώντας τις διαστάσεις και την έκταση του άλγους, θέτουμε τις βάσεις για την αναλάμπουσα ποιητικότητα που αντιπαραβάλλεται με τον νεποτισμό του κλειστού εσωτερικού διάκοσμου, που ενίοτε οδηγεί στην μεροληψία, εις βάρος μιας ολόπλευρης αλληλεξάρτησης και της πλήρους κατανόησης του Είναι.
Αν η αντίληψη του Είναι, που προηγείται και έπεται του Γίγνεσθαι, γίνει πραγματική, αν με την συνειδητοποίηση ότι το Όν προορίζεται για αυτονομία και δημιουργία, τα ίδια τα γεγονότα θα καθορίσουν την πορεία προς την απόλυτη γνώση της ύπαρξης. Το βαθύ άλγος αποτελεί το ελιξίριο που κληροδοτεί σοφία και ενοποιεί το μάγμα της εμπειρίας.
Και όσα εμπειρώμεθα από το γέγοναι ως βάση αναστοχασμού, εμβάλλουμε νοητικά στην τετελεσμένη ύπαρξη δίδοντας συνέχεια στο χρόνο δια της μεταμορφώσεως και αλλαγής του Γίγνεσθαι με την ρητή παρουσία του άλγους ως η σιωπηρή γνώση του Υπάρχειν.