Στη Μεσσηνία, οι δήμαρχοι ποζάρουν θριαμβευτικά δίπλα στον Χρυσοχοΐδη, γιορτάζοντας ένα επίτευγμα που κανένας πραγματικός πολίτης δεν ζήτησε,την εγκατάσταση καμερών παντού. Το παρουσιάζουν ως πρόοδο, ως τεχνολογικό άλμα, ως δήθεν ασπίδα ασφαλείας. Στην πραγματικότητα όμως, πρόκειται για μια επικίνδυνη διολίσθηση προς μια κοινωνία επιτήρησης, όπου ο δημότης δεν θεωρείται πολίτης, αλλά ύποπτος υπό παρακολούθηση.

Αντί να παλέψουν για ουσιαστικά προβλήματα για ένα σύστημα υγείας που χωλαίνει, για σχολεία που ασφυκτιούν, για τοπικές κοινωνίες που αδειάζουν από νέους, για αγρότες που παλεύουν μόνοι απέναντι στη γραφειοκρατία και το κόστος παραγωγής  επιλέγουν να πανηγυρίσουν την τοποθέτηση ηλεκτρονικών ματιών. Λες και η κάμερα θα φέρει γιατρό στο Κέντρο Υγείας. Λες και η κάμερα θα φτιάξει δρόμους, θα φέρει ανάπτυξη, θα δώσει αξιοπρέπεια.

Αυτό το θέατρο αυτοθαυμασμού, με τις φωτογραφίες, τις αναρτήσεις και τις κορδέλες, κρύβει κάτι βαθύτερο,μια πολιτική ελίτ που θέλει έναν πολίτη ακίνδυνο, πειθαρχημένο, σιωπηλό. Γιατί όταν γνωρίζεις ότι κάποιος σε παρακολουθεί, η ελευθερία λόγου συρρικνώνεται. Η δημόσια κριτική μαλακώνει. Η κοινωνία γίνεται πιο εύκολα ελεγχόμενη Κι αυτό, φυσικά, δεν είναι σύμπτωση είναι εργαλείο.

Η Δημοκρατία δεν χτίζεται με φακούς παρακολούθησης. Χτίζεται με εμπιστοσύνη. Κι εδώ η εμπιστοσύνη έχει πεταχτεί στην άκρη σαν περιττό βάρος. Τη στιγμή που η τοπική αυτοδιοίκηση θα έπρεπε να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των πολιτών της, επιλέγει να τα παραδώσει ως τρόπαιο στο υπουργικό γραφείο. Και το κάνει με χαμόγελα στις κάμερες τις ίδιες κάμερες που αύριο θα κοιτούν εμάς.

Αίσχος και ντροπή; Είναι λίγο. Πρόκειται για πολιτική κατάρρευση, για απόλυτη ένδεια οράματος, για υποταγή στον πιο χαμηλό πειρασμό κάθε εξουσίας,τον έλεγχο. Και όταν οι τοπικοί άρχοντες καμαρώνουν αντί να ντρέπονται, τότε το ζήτημα δεν είναι απλώς οι κάμερες. Είναι ότι έχουμε ηγέτες που αντί να στέκονται απέναντι στην αυθαιρεσία, στέκονται στην ουρά για να φωτογραφηθούν μαζί της.