Δηλαδή, ο κ. Αναστάσιος Μπαλτάκος δεν κάλεσε τον κ. Ηλία Κασιδιάρη στο σπίτι του. Σε δημόσιο γραφείο του Κοινοβουλίου έγινε η συζήτηση. Δεν μίλησαν για τις ερωτικές τους περιπέτειες. Για θέματα λειτουργίας του κράτους -συνεπώς δημοσίου ενδιαφέροντος- κουβέντιαζαν. Ασχέτως αν ο κ. Μπαλτάκος έλεγε ανοησίες ή η πράξη του κ. Κασιδιάρη είναι ποταπή (δεν ξέρουμε ποιος «κώδικας τιμής» των ακροδεξιών το επιτρέπει) παράνομη δεν μοιάζει. Διότι και ο πρόεδρος του Νοσοκομείου Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού» κ. Χάρης Τομπούλογλου κατεγράφη με κρυφή κάμερα να χρηματίζεται σε δημόσιο χώρο. Ουδείς θεώρησε ότι αυτό ήταν ιδιωτική του υπόθεση και ουδείς διώχθηκε για παραβίαση του νόμου περί προσωπικών δεδομένων. Ολοι συνομολόγησαν ότι τα «δεδομένα» ενός δημόσιου λειτουργού, που καταγράφτηκαν σε δημόσιο χώρο, και αφορούσαν μια δημόσια υπόθεση, δεν ήταν ιδιωτικά· ήταν «δημόσια δεδομένα».
Γράψαμε πολλάκις ότι «η προστασία των προσωπικών δεδομένων είναι το "καινούργιο κοσκινάκι" της ελληνικής κοινωνίας. Δεν ξέρουμε πού να το κρεμάσουμε, με αποτέλεσμα να το κρεμάμε παντού...». Οι μισθοί στελεχών των ΔΕΚΟ (που πλήρωνε ο ελληνικός λαός) θεωρήθηκαν το 2007 προσωπικά δεδομένα εκείνων που τους έπαιρναν και δεν μπορούσε να τους μάθει ούτε η Βουλή! Τα «πόθεν έσχες» των βουλευτών κρύβονται -μετά από... λίγες εμφανίσεις- με πρόσχημα ότι αποτελούν δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα!
Από την άλλη, η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (ΑΠΔΠΧ) έφτασε σε απίστευτες υπερβολές και οι αποφάσεις πολλάκις ήταν νομικά τερατουργήματα. Η δημιουργία, επεξεργασία, μέχρι και η συντήρηση μιας λίστας έγινε αδίκημα. Ακόμη και όταν η συμμετοχή στη λίστα ήταν οικειοθελής. Είναι χαρακτηριστικό ότι η εν λόγω Αρχή απαγόρευσε στο ΠΑΣΟΚ να δημιουργήσει και να κρατήσει κατάλογο «φίλων του κόμματος», οι οποίοι τον Φεβρουάριο του 2004 συμμετείχαν στην εκλογή του Γ. Παπανδρέου στην αρχηγία (Απόφαση 6/2004). Η ίδια Αρχή επιδίκασε πρόστιμο στην Ενωση Συντακτών διότι δημοσιοποίησε κατάλογο εργαζομένων δημοσιογράφων στο Δημόσιο (Απ. 28/2005) κ.λπ.
Το χειρότερο δε είναι ότι οι έννοιες της «ιδιωτικής ζωής» και των «προσωπικών δεδομένων» χρησιμοποιούνται για εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπών. Αλλοτε απαγορεύεται με δρακόντειες ποινές η δημοσιοποίηση των στοιχείων κατηγορουμένων (ποιος θυμάται το έπος της «35χρονης» το 2008;) κι άλλοτε κυβερνητικοί παράγοντες προτρέπουν τους πολίτες «να δουν τις χειροπέδες» (σκάνδαλο «κουμπάρων», 2005).
Από την άλλη, ο δημοσιογράφος κ. Στρατής Μπαλάσκας καταδικάστηκε πρωτοδίκως για παραβίαση του νόμου προσωπικών δεδομένων επειδή δημοσίευσε το κατηγορητήριο κατά συγκεκριμένων λιμενικών για βασανισμούς! Ακόμη και η δημοσιοποίηση δημοσίων εγγράφων που διαβάζονται στα δικαστήρια λογοκρίνονται, όταν εξυπηρετεί κάποιους σκοπούς.
Επομένως, αν δεχθούμε ότι οι επαφές του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης με ένα βουλευτή της Χρυσής Αυγής, δεν αποτελεί οικογενειακή τους υπόθεση, ποια ακριβώς προσωπικά δεδομένα αποκαλύπτονται και ποιος συγκεκριμένος νόμος παραβιάζεται;
Πάσχος Μανδραβέλης
Αναδημοσίευση από το medium.gr
