Σύμφωνα με το δημοσίευμα ο «Λουκάνικος» «έγινε εξώφυλλο σε δεκάδες περιοδικά ανά τον κόσμο, έγινε τραγούδι, και η απόλυτη καταξίωση ήρθε όταν το περιοδικό TIME τον ενέταξε στις 100 προσωπικότητες της χρονιάς του 2011. Τον αποκάλεσαν, όχι άδικα, “επαναστάτη” και “σκύλο της πρώτης γραμμής στην Ελλάδα”. Πρωτοστατούσε στις πορείες του 2011... πάντα στο πλευρό των εξεγερμένων».
Η εφημερίδα όμως «Daily Telegraph» είχε το καλύτερο ρεπορτάζ για τον θάνατο του «Λουκάνικου». Βρήκε τον άνθρωπο που τον μάζεψε από τους δρόμους το 2004 και τον φρόντιζε και μετά το 2012 όταν ο «Λουκάνικος» αποσύρθηκε από τις διαδηλώσεις. Ο συνταξιούχος κ. Αχιλλέας Αδάμ επιβεβαίωσε το σχόλιο της «Εφημερίδας των Συντακτών» λέγοντας ότι πέθανε το απόγευμα της 21ης Μαΐου στον καναπέ του. Το σχόλιο εμπεριείχε και αιχμές κατά της «Αυγής»: «Ο Λουκάνικος είχε αποτραβηχτεί τα τελευταία δύο χρόνια, εξαιτίας των σοβαρών προβλημάτων που είχε υποστεί η υγεία του από τα δακρυγόνα. Η καρδιά του είχε επιβαρυνθεί αρκετά και στις 21 Μαΐου σταμάτησε να χτυπά... Κάτι που κάποιοι το κατάλαβαν μήνες αργότερα».
Το θέμα εδώ βέβαια δεν είναι η καθυστερημένη συγκίνηση για τον θάνατο του σκύλου, αν και η είδηση δημοσιεύτηκε σε κάποιες εφημερίδες τον περασμένο Μάιο. Είναι η διογκούμενη εξάρτηση των παραδοσιακών ΜΜΕ από τα social media. Πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι η «Αυγή» δεν έγραφε τον χρόνο του θανάτου. Δημοσίευσε απλώς μια νεκρολογία για τον «σκύλο των διαδηλώσεων», έστω καθυστερημένα. Η νεκρολογία θεωρήθηκε είδηση, μεταδόθηκε στα αγγλικά από Έλληνες χρήστες του twitter και τα ξένα ΜΜΕ πήραν φωτιά. Ξεκίνησε η «πλημμύρα των δημοσιευμάτων». Αυτά τα δημοσιεύματα αναμεταδόθηκαν από τους χρήστες του twitter. Τα tweet τους αναδημοσιεύονται στα ΜΜΕ, δημιουργώντας έτσι κίνητρο για περισσότερα tweets κ.ο.κ.
Η ανακύκλωση της συγκίνησης συνεχίζεται...
Πάσχος Μανδραβέλης
Αναδημοσίευση από το medium.gr
