Ο Βασιλιάς Τήλεφος βλέπει μια μέρα καράβια να φθάνουν στα παράλια της Μυσίας και στρατιώτες να κατεβαίνουν. Είναι οι Ελληνες που νομίζουν ότι το βασίλειό του είναι η Τροία. Εκστρατευτική σύγχυση! Λάθος, ξελάθος, η μάχη αρχίζει και σε μια μονομαχία Αχιλλέα - Τήλεφου, ο δεύτερος τραυματίζεται απ΄ το δόρυ του πρώτου. Οι Ελληνες αντιλαμβάνονται ότι επιτίθενται αλλού γι' αλλού και αμυνόμενοι αποχωρούν. Μόνο που το τραύμα στον μηρό, κάθε μέρα χειροτερεύει και ο χρησμός του Μαντείου στο οποίο απευθύνεται ο Τήλεφος είναι σαφής: «Ο τρώσας και ιάσεται». Στα απλά ελληνικά «αυτός που σε τραυμάτισε, αυτός και θα σε γιάνει». Καταλήγει στην Αυλίδα ενδεδυμένος ζητιάνος για να μην τον αναγνωρίσουν, αναζητώντας τον Αχιλλέα. Τελικά τον ανακαλύπτουν, όμως προλαβαίνει και αρπάζει ως όμηρο τον Ορέστη. Ετσι με ωμό εκβιασμό, κατορθώνει να έρθει σε επαφή με τον θύτη του, ο οποίος αρνείται να τον βοηθήσει γιατί δεν είναι γιατρός, όπως δηλώνει. Ο ευφυής Οδυσσέας εφευρίσκει τον τρόπο. Τρίβει την άκρη του δόρατος που τραυμάτισε τον Τήλεφο και ρίχνει τη σκουριά πάνω στο ανοιχτό τραύμα του, που ως διά μαγείας, αυτό θεραπεύεται. Σε αντάλλαγμα ο βασιλιάς της Μυσίας τους δείχνει τον δρόμο για την πολυπόθητη Τροία.
ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΞΙΑ
Αν λοιπόν ο Ευριπίδης ενεπνεύσθη από το προαναφερόμενο γεγονός και το κατέγραψε με τη συμβολική του πένα στην ομώνυμη τραγωδία του, οι Νεοέλληνες προς το παρόν, αναζητούμε ακόμα να θεραπεύσουμε τα δικά μας «Τηλέφεια τραύματα».
Η σημειολογική αξία του χρησμού, «ο τρώσας και ιάσεται», θαρρώ που τούτες τις μέρες αποκτά επί πλέον πολιτική και κοινωνική διάσταση. Γνωρίζουμε τη χαίνουσα πληγή, όπως και αυτόν που κάρφωσε το δόρυ του στον μηρό μας, αλλά για κάποιον λόγο αποφεύγουμε να απαιτήσουμε την ίασή μας.
Αν αφεθεί η λύση του προβλήματός μας στο νόμο της τυχαιότητας, είναι πρακτικά αδύνατον να έχουμε αποτελέσματα. Αναγκαία λοιπόν μια πολιτική εγρήγορσης, ώστε να απευθυνθούμε σε εκείνον που κατέχει το ακόντιο με την θεραπευτική σκουριά και να επιδιώξουμε την ανατροπή της κρίσης, που δεν είναι διόλου οικονομική αλλά αποκλειστικά και μόνο πολιτισμική!
Μη με ρωτήσετε γιατί το ισχυρίζομαι αυτό. Απλώς στην Ελλάδα κατέρρευσε η μεσαία τάξη και η κατάσταση έχει παγιωθεί, ως προς την αποδοχή δύο ταξικών στρατοπέδων, είτε μέσω εθισμού είτε μέσω υποχρεωτικού «ιδρυματισμού», όπως θα έλεγαν οι κοινωνιολόγοι για τους ισοβίτες. Το ένα, του αχαλίνωτου πλούτου και της ασύδοτης ευμάρειας, περιφραγμένου με ηλεκτροφόρα σύρματα για να μην το πλησιάζουν οι αλλότριοι, και το άλλο, του θυμωμένου και καταθλιπτικού πληθυσμού που περιφέρει το αίσθημα της πείνας του έξω από τους κάδους των απορριμμάτων του πρώτου.
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Αυτός ο διαχωρισμός δεν δύναται με άλλους πολιτικούς και λεξικογραφικούς όρους να διατυπωθεί. Δυστυχώς, είναι το αποτέλεσμα μιας ανέκαθεν μηχανικής διαδικασίας εκ μέρους του θύματος, που ενώ προϋπάρχει του θύτη, το ίδιο το θύμα σπρώχνει το λαιμό του στη λαιμητόμο. Φόβος, αδυναμία, άγνοια κινδύνου, πρόσκαιρος καιροσκοπισμός που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή; Πιθανόν!
Ο προβληματισμός όμως που τίθεται πλέον, δεν σχετίζεται με τη ζωή και τις απολαύσεις της, που αποτελεί και φιλοσοφικό ζητούμενο για κάθε έμψυχη οντότητα αυτού του πλανήτη. Αφορά στην επιβίωση και μόνον, εκείνων των πολιτών που υπήχθησαν στο δεύτερο στρατόπεδο του μαρασμού και της εξαθλίωσης. Το ανερμήνευτο με πολιτικούς όρους παρά μόνο με ψυχαναλυτικούς, διττό ερώτημα, είναι το εξής: Η σημερινή κυβέρνηση, που μέχρι στιγμής αποδεικνύει ότι δεν αποτελεί παρένθεση, δικαιώνεται για τις επιλογές της επειδή και μόνον παρατείνει την κοινοβουλευτική της διαδρομή; Οσο για τα δύο κόμματα της μεταπολιτευτικής αθλιότητας, μετά από τόσα χρόνια διαφθοράς και εκμαυλισμού της κοινωνικής συνείδησης του λαού μας, είναι δυνατόν να υφίστανται ακόμα και ως λογότυπα σε κρεμάμενες πινακίδες έξω από τα γραφεία τους;
ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Τελευταία μας ανησυχεί και δικαιολογημένα, η άνοδος του νεοναζισμού στην Ευρώπη. Γιατί δεν μας ανησυχεί η απουσία διαλόγου και συζητήσεων περί Αμεσης Δημοκρατίας; Είναι πολιτικά υγιές, ένας λαός να επαφίεται στα προσωποπαγή χαρακτηριστικά των κομματικών μηχανισμών, όταν δεν διαθέτουν εντός της εφηρμοσμένης τους πρακτικής, όχι της επίφασης, την έννοια του πολιτικού επιθέτου «Αμεση»;
Το πολίτευμα της Αμεσης Δημοκρατίας συντελείται δίχως την παρέμβαση τρίτων, αλλά με την απευθείας επικοινωνία με τον λαό. Το απεχθές καλλικρατικό μοντέλο στην τοπική αυτοδιοίκηση, με δήμους εξαμβλώματα, ενισχύει το πνεύμα της δημοκρατίας; Η ωμή τοποθέτηση ενός οιουδήποτε πολιτικού προσώπου, στην Προεδρία της Δημοκρατίας, δίχως την παραμικρή αρμοδιότητα και με περιορισμένα στο έπακρον δικαιώματα παρέμβασης, πλην λεκτικών παροιμιών και αμπελοφιλοσοφιών, σηματοδοτεί τον εκδημοκρατισμό μιας χώρας; Το δωράκι των 50 εδρών στο νικητή των εκλογών μεταφράζει την θέληση της ετυμηγορίας ενός λαού ή μήπως την καταλήστευση της ψήφου του;
Οι εκλογικές λίστες που στερούν από τον πολίτη να εκλέξει τον ικανότερο, τον καλύτερο, τον αξιολογικά ηθικότερο, ενδυναμώνει την λαϊκή βούληση ή τον κομματικό αυταρχισμό;
Αν οι πλατείες και οι λαϊκές συνάξεις στις γειτονιές έφεραν ένα κίνημα στην εξουσία, οι ίδιες γειτονιές και πλατείες θα έπρεπε να το «ελέγχουν» και να το διασφαλίζουν από την όποια παρεκτροπή του, όσον αφορά στις θεμελιώδεις αρχές του και την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Και αυτά δεν μπορεί να είναι μόνο των ομοφύλων ζευγαριών, που αναφανδόν υποστηρίζω από χρόνια, ή της καύσης των νεκρών που επίσης είναι σημαντικό ζήτημα, καθώς η έλλειψη αποτεφρωτήρα «φωτίζει» την φοβική και παγανιστική αντίληψη μιας κοινωνίας. Υπάρχουν όμως και θέματα εκπαιδευτικού πολιτισμού. Η συγχώνευση σχολείων είναι ο μονόδρομος για τα αναμορφωτήρια. Η συγχώνευση των νοσοκομείων είναι ο μονόδρομος της επίσπευσης για τα κοιμητήρια. Η συγχώνευση των υπουργείων είναι ο μονόδρομος για τον συγκεντρωτισμό της όποιας εξουσίας.
Η συγχώνευση των βιοποριστικών δικαιωμάτων του ανθρώπου, συμπυκνώνει το κλάμα σε ένα δάκρυ, τη ζωή σε λίγους μήνες, τον πλουραλισμό σε μια φωνή, την ανεξιθρησκία σε ένα δόγμα και την διαφορετικότητα της άποψης και της σκέψης στο νόμο Γκεσό. Τον ομώνυμο νόμο Νο 90615 που ψήφισε η γαλλική Βουλή στις 13 Ιουλίου 1990, με τον οποίο χαράζει τα όρια του κράτους απέναντι στον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό, που εκφραζόταν τότε μέσα και από ακροδεξιούς ιστορικούς που αμφισβητούσαν ή αρνούνταν το Ολοκαύτωμα.
Δυστυχώς όμως, το αποτέλεσμα τραγικό και αδιαμφισβήτητο: Η Γαλλία του φωτός και της δημοκρατίας προ των πυλών του νεοναζισμού. Τι κατόρθωσαν οι απαγορεύσεις; Ακριβώς το αντίθετο απ΄ αυτό που ήθελαν να καταπολεμήσουν.
Στην Ελλάδα φθάσαμε στο έσχατο σημείο να θεωρούμε ως αξιακό στοιχείο για την αναβάθμιση της πολιτικής μας ζωής, το νεαρόν της ηλικίας. Δηλαδή αν σήμερα είχαμε τον Ηλία Ηλιού σε γεροντική ηλικία, θα μας περίσσευε ο αείμνηστος πολιτικός! Επόμενο είναι να τρέχουν χιλιάδες νεοδημοκράτες, για να επιλέξουν τον επικεφαλής τους, με κριτήριο αν είναι νέος ή παλιός και όχι ικανότερος. Και όλα αυτά με διαδικασίες εξπρές: Οποιος θέλει πληρώνει και ψηφίζει.
ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΟΣ ΦΡΑΧΤΗΣ
Αν σ΄ αυτή τη χώρα δεν ξεφωνίσουμε εκείνον που μας τραυμάτισε με το δόρυ του και που έθεσε τόσο ψηλό και ηλεκτροφόρο διαχωριστικό φράχτη μεταξύ Εκάλης και Περάματος, τα τραύματα του λαού μας, θα χάσκουν σαν χαράδρες αιματοβαμμένες. Αρνιέμαι την εκδίκηση ως θέση, αλλά θεωρώ την δικαίωση μέσω της τιμωρίας των υπευθύνων ως συστατικό αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού ενός λαού. Και η δικαίωση θα επέλθει μόνο αν εφαρμοσθεί η ρήση «ο τρώσας και ιάσεται».
Δηλαδή, η ικανοποίηση του πληθυσμού που εδράζεται στο στρατόπεδο των αποδιοπομπαίων τράγων, να αναζητηθεί στο στρατόπεδο του απύθμενου πλούτου.
Η Ελλάδα υπήρξε η μόνη χώρα, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που αντί να τιμωρήσει τους δοσίλογους, βάφτισε τα παιδιά τους πρωθυπουργούς! Και αυτό γιατί απλά δεν υπήρξε δημοκρατία, αλλά εκφασισμός της πολιτικής ζωής. Είναι επίσης και η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, που ο οδηγός ενός αυτοκινήτου δεν σταματά στην διάβαση να περάσει ο πεζός. Απλό δείγμα της παιδείας και της αγωγής του λαού, δηλαδή του πολιτισμού που επικράτησε όλα αυτά τα χρόνια και επικρατεί.
«Δύο είναι οι εχθροί της πολιτικής και του πολιτισμού» έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις «ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός». Όχι, δεν ζητάμε να εφαρμοστεί στην πράξη η ιδεολογική διατύπωση της Ρόζας Λούξεμπουργκ, που έλεγε: «Στην αστική κοινωνία ο ρόλος της Αριστεράς είναι ο ρόλος του κόμματος αντιπολίτευσης. Σε κόμμα εξουσίας επιτρέπεται να υψωθεί μόνο πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους». Απαιτούμε όμως τουλάχιστον, να δούμε έναν νομοθέτη στο εδώλιο του κατηγορουμένου επειδή απλά παρέβη το νόμο που ψήφισε.
Με έναν Ακη δεν πρόκειται να ιαθούν τα τραύματά μας στο γκέτο της υποβαθμισμένης ζωή μας…
