Δυστυχώς, στην περίπτωσή μας, τα επτά χρόνια, από το 2008 που μπήκαμε στην κρίση, πέρασαν. Και αποκτήσαμε μεν ένα νέο και όμορφο βασιλόπουλο, που δικαίως καμαρώνει ότι έγινε στα σαράντα του πρωθυπουργός. Αλλά εκεί που μας υποσχόταν ότι θα μας απαλλάξει από τους δράκους, θα σκίσει τους νόμους τους και θα τους πει «Go home Madame Merkel and Mr Schäuble», οπότε εκείνοι τρέμοντας θα χορεύουν στο ρυθμό που θα προστάζει, τους δίνει το δικαίωμα να κατάσχουν και τα σπίτια των υπερχρεωμένων νοικοκυραίων. 

Τι να πει λοιπόν σε μεγάλα παιδιά ένας άνθρωπος που δεν τα κατάφερε στη ζωή του να γίνει παραμυθάς; Θα πω απλώς ότι ο μόνος που μας είπε εγκαίρως την αλήθεια, τον Δεκέμβριο του 2010, ήταν ο μακαρίτης πια Τομάζο Σκιόπα, ο άλλοτε υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας, που τον είχε καλέσει ως σύμβουλο ο Γιώργος Παπανδρέου. Και ο οποίος όταν ρωτήθηκε πόσο θα διαρκέσει η ελληνική κρίση, είπε καθαρά: «Οποιος έχει ένα παιδί δεκαπέντε χρονών, να το προετοιμάσει ότι η ζωή θα είναι δύσκολη ως τα τριάντα του». Και το μόνο που μου μένει είναι να ευχηθώ ότι η εκτίμηση αυτή δεν θα αποδειχθεί ιδιαιτέρως αισιόδοξη, καθώς στηριζόταν στην ελπίδα ότι η πολιτική ηγεσία θα έπαιρνε επειγόντως όλα εκείνα τα μέτρα που ήταν αναγκαία, για να «βγούμε από το τούνελ» περί το 2025.

Εγώ πάντως διαψεύσθηκα. Διότι όταν πρωτομπήκαμε στο τούνελ, το 1985, τότε που ο Ανδρέας αντικατέστησε το προεκλογικό «Τσοβόλα δώστα όλα», με το μετεκλογικό πρόσταγμα στον Σημίτη να ξεκινήσει πολιτική λιτότητας, είχα προβλέψει ότι «δεν πρόκειται να βγούμε από την λιτότητα πριν περάσει τουλάχιστον μια γενιά». (Τα σχετικά κείμενα υπάρχουν στο βιβλίο «Καλημέρα Πολίτη», εκδόσεις Λιβάνη, 1987). Αλλά, φευ, θα χρειασθούμε δυο γενιές. Και βάλε. 

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr